عامل بودن در امر به معروف

مهربانی اولین مرتبه از امر به معروف و نهی از منکر این است که انسان به مؤمنین محبت بورزد و اعمال نیکوی آنها را دوست بدارد و نسبت به کافران و گناهکاران و اعمال ناپسند و زشت، بغض داشته باشد.

امام خمینی (ره) می‏فرمایند: «سزاوار است که آمر به معروف و ناهی از منکر در امر و نهی و مراتب انکارش مانند پزشک معالج مهربان و پدر باشفقت که مراعات مصلحت مرتکب را می نماید باشد و انکارش لطف و رحمت برای او خصوصاً و برای امت عموماً باشد و قصدش را فقط برای خدای متعال و رضایت او قرار دهد و این کارش را از آلودگیهای هواهای نفسانی و اظهار بزرگی خالص نماید و نفس خویش را منزّه از عیب نداند. و برای آن بزرگی یا برتری بر مرتکب قائل نباشد که چه بسا برای شخصی مرتکب گناه ولو گناهان کبیره باشد ولی صفات خوب نفسانی نیز داشته باشد که مورد رضایت ذات الهی باشند و خداوند متعال او را به خاطر این صفات دوست بدارد گرچه گناه او مورد بغض خداوند است و چه بسا آمر و ناهی عکس او باشد اگرچه بر خودش مخفی و پوشیده است. آیت الله ناصری از اساتید اخلاق در باره مهربانی و رفاقت با جوانان می‏گویند: باید به جوانان در محیط های فرهنگی و مذهبی به خصوص مساجد اهمیت داد و برای آنها احترام خاص قائل شد و از طریق رفتار حسنه و صحیح آنها را جذب سپس به تعلیم معارف و احکام دین به آنها پرداخت و حتی اگر کسی قصد داشت جوانی را به خاطر هر اشتباه و گناهی که از او سر زده امر به معروف و نهی از منکر کند باید این عمل را با خوشرویی، رفتار صحیح و کمال مهربانی همراه با معلومات کافی در آن زمینه انجام دهد نه این که به گونه ای با جوانی که اشتباهی مرتکب شده برخورد کنند که نه تنها در رفتار و اعمال خود تجدید نظر نکند بلکه از دین و مذهب دل زده و منزجر شود و بیشتر در منجلاب گناه و خطا فرو رود، تبعیت از هوا و هوس هم عمل خالص را از بین می برد و آمرین به معروف و کسانی که قصد نهی از منکرات را دارند باید توجه کنند که این کار را با عجب و غرور و از روی هوای نفسانی انجام ندهند تا امر به معروف و نهی از منکر آنها مترتب به آثار خود بشود.