سلام. امروز شروع کردم به نوشتن درباره ی بناهای تاریخی بشرویه و دراین نوشته به معرفی مسجد میان ده
می پردازم.امید است مورد توجه شما عزیزان قرار بگیرد.
**در صورت داشتن پیشنهاداتی برای هر چه بهتر وپربار تر شدن این وبلاگ آن ها را در بخش نظرات ذکر کنید؛باتشکر.
کی از بناهای بافت تاریخی بشرویه است که سال ساخت آن به1030 هجری قمری(دوره ی صفویه)بر می گردد که در شعر سر در مسجد به آن اشاره شده است:
در هزار وسی بنا کرد از برای کردگار آن ولی شاه دین حاجی حسین نامدار
مسجدی همچون بهشت عدن خاص از بهر حق تا در او طاعت نمایند از صغار و ازکبار
وه چه نیکو مسجدی سر چشمه الطاف حق هم چو باران فیض می بارد از او لیل ونهار
ساعی انجام آن گشتند اولادش به صدق تا عوض یابند از حق خانه ای روزشمار
یارب از فضلت مکن نومید در وقت حساب ساعی وبانی آن را از برای هشت و چار
این بنا از مساجد تک ایوانی است که شاید14رواق اطراف ایوان اشاره ای به اعتقادات سازنده ی آن داشته باشد.این ایوان تابستانی با تویزه به دو قسمت تقسیم شده است ومعمار چیره دست با چیدن آجر ها به اشکال لوزی،عمودی،ستاره،دایره وخفته راسته هنر خود را به نمایش گذاشته است.مسجد دارای کتیبه های متعدد است ودر پاکار ایوان قسمتی از سوره ی مبارکه ی جمعه بر نواری به خط ثلث مشاهده می گردد.
یکی از شگفتی های معماری مسجد، ایوان بزرگ تابستانی است که معمار با محاسبه ای دقیق ساختمان مسجد را کمی کج ساخته به طوری که ایوان،عوض آن که رو به طرف شمال باشد تقریبا رو به طرف شرق است.این نوع ساخت باعث شده که اصلا آفتاب گرم تابستان درآن راه پیدا نکند.
بر فراز مسجد مأذنه ای است که جایگاه مؤذن بوده است وروزگاری بلند ترین مکان بشرویه محسوب می شده است به طوری که چراغ روشن بالای گلدسته راهنمای خوبی برای مسافران وساکنان کویر بوده است.
در دهلیز ورودی مسجد اتاقی به عنوان غریب خانه وجود داشته که مسافران از آن برای استراحت استفاده می نموده اند.
ادامه مطلب
