فتنه ی چشم تو چندان ره بیداد گرفت

 که شکیب دل من دامن فریاد گرفت 

آن که ایینه ی صبح و قدح لاله شکست 

خک شب در دهن سوسن آزاد گرفت

آه از شوخی چشم تو ، که خونریز فلک 

دید این شیوه ی مردم کشی و یاد گرفت 

منم و شمع دل سوخته ، یارب مددی

که دگرباره شب آشفته شد و باد گرفت 

شعرم از ناله ی عشاق غم انگیزتر است

داد از آن زخمه که دیگر ره بیداد گرفت

سایه ! مکشته ی عشقیم ، که این شیرین کار 

مصلحت را ، مدد از تیشه ی فرهاد گرفت

هوشنگ ابتهاج