زمان به اندازه کافی گذشت

بیات شدند ترانه های عمرم

تمام روزنامه ها باطله شدند

کهنه شد دلخوشی آمدنم...!

زمان به اندازه بیست و دو سال دوید

و مرا جا گذاشت در لابلاي ثانیه ها !

که باور کنم چقدر بدبختم...

که باور کردم به اندازه خودم بدبختم...

عقربه میگذشت و نیشم میزد

و بلند میشد صدای رگبار خاطرات...

کسی در عقبه ی ذهنم فریاد میکشید

و سکوت میکرد روبروی چشمانم!

نفس، نفسم را کم آورد

و سکوت، حرفهایم را پس داد...

زمان گذشت و مرا باطل کرد

زمان دوید و مرا جا گذاشت...

علی حاتمیان