شاید این بار تبر دست درختان افتاد

کارصیاد به آهوی گریزان افتاد

شاید امروز مرا چیدی و باخود بردی

گذر شاخه ی خشکیده به گلدان افتاد

کوه در دامنه سرد خودش چادر زد

آتش کلبه ی ما یاد زمستان افتاد

قهوه ی فال مرا سربکش امشب، شاید

آخرین عکس من و تو ته فنجان افتاد

تو بهار منی و سهم من از خاطره ات

گل سرخی ست که در جوی خیابان افتاد

آن کبوتر که فرستاده ای آمد، اما

خبر ِ نامه شنید و لب ایوان افتاد

مهسا تیموری