بلاى جانسوز عصر ما غیبت نیست، غفلت است.

حال و روز شیعه در این عصر، از دو وجه بیرون نیست. یا معصوم خاتم را، امام را و ولى‏الله اعظم را محبوب و مقصود و مقتداى خویش مى ‏داند یا سر بر آستان محبوب و مقتدایى دیگر مى‏ساید.

شیعه اگر گمان كند كه حبیب و طبیب و نجات ‏بخشى جز او در عالم هست، راه به خطا برده است و پا از صراط مستقیم تشیع بیرون نهاده است.

شیعه اگر در حضور آب، دل به سراب مى‏سپارد، چگونه نام خود را شیعه مى‏گذارد؟ شیعه بهتر از هر كس مى‏ فهمد كه "مَن ماتَ و لَم یَعرف اِمامَ زمانه ماتَ مِیتة‏الجاهلیِة" . «هركه بمیرد و امام زمان خود را نشناسد، به مرگ جاهلیت مرده است. »

شیعه بهتر از هر كس مى ‏فهمد كه میزان و معیار محبت، امام است و هر محبتى در راستاى محبت امام، معنا مى‏شود.

و اگر مدعى است كه مرید آن قطب عالم است، محب آن ولى‏الله‏الاعظم است، عاشق آن حجت‏خاتم است، این حال و روز با عشق، سر سازگارى ندارد.

كدام عاشقى بى یاد معشوق، زیستن مى‏تواند؟

كدام عاشقى، یك لحظه بى‏ خاطره معشوق سر مى ‏كند؟

كدام عاشقى هر از گاه به یاد معشوق مى‏افتد و محبوب را در ردیف دیگر امور روزمره خویش مى‏بیند؟

كدام عاشق هجران‏ كشیده‏اى خورد و خوراك و خواب و لذت مى‏ فهمد؟

این ننگ و عار براى عاشق نیست كه....

امام زمان بحثی است كه درهمه ادیان و مذاهب مطرح است. و همگی منتظر یك منجی هستند البته برخی تصور می كنند كه در اسلام فقط شیعه است كه این گونه به امام مهدی علیه السلام اعتقاد دارند . حال اینكه اهل تسنن نیز به وجود امام زمان(عج) معتقدند . حال نظرات برخی از علمای آنها را بیان می نماییم.

1- ابن حَجَر هَیتَمی شافعی:

ابوالقاسم، محمد، الحجة، او پس از درگذشت پدرش پنج ساله بود. خداوند در همین سن، به او " حكمت ربّانی" را عطا كرد. او را " قائم منتظر" گویند. اخبار متواتِرَه رسیده است كه مهدی (ع ) از این امت است. و عیسی (ع) از آسمان فرود خواهد آمد، و پشت سر مهدی (ع ) نماز خواهد خواند.(1)

2- عمادالدین ابن كُثَیر دمشقی:

مقصود از پرچمهای سیاه( كه در روایات مهدی (ع ) ذكر شده است) ، پرچمهای سیاهی نیست كه ابومسلم خراسانی برافراشت، و دولت بنی امیه را ساقط كرد، بلكه مقصود، پرچمهای سیاهی است كه یاران مهدی (ع ) خواهند آورد.(2)

3- ابن ابی الحدید مدائنی:

میان همه فِرَقِ مسلمین اتفاق قطعی است، كه عمردنیا.....

راستش را به ما نگفتند یا لااقل همه راست را به ما نگفتند.

گفتند: تو كه بیایى خون به پا مى‏ كنى، جوى خون به راه مى‏ اندازى و از كشته پشته مى‏ سازى و ما را از ظهور تو ترساندند.

درست مثل اینكه حادثه‏اى به شیرینى تولد را كتمان كنند و تنها از درد زادن بگویند.

ما از همان كودكى، تو را دوست داشتیم . با همه فطرتمان به تو عشق مى‏ورزیدیم و با همه وجودمان بى‏ تاب آمدنت‏ بودیم.

عشق تو با سرشت ما عجین شده بود و آمدنت ، طبیعى‏ترین و شیرین‏ ترین نیازمان بود.

اما ... اما كسى به ما نگفت كه چه گلستانى مى‏ شود جهان ، وقتى كه تو بیایى.

همه، پیش از آنكه نگاه ‏مهرگستر و دستهاى‏عاطفه تو را توصیف كنند، شمشیر تو را نشانمان دادند.

آرى ، براى اینكه گلها و نهالها رشد كنند، باید علفهاى.....

علامه مجلسی (ع) می فرماید:

مرد شریف و صالحی را می شناسم به نام امیر اسحاق استرآبادی او چهل بار با پای پیاده به حجّ مشرف شده است، و در میان مردم مشهور است كه طی الارض دارد. او یك سال به اصفهان آمد، من حضوراً با او ملاقات كردم تا حقیقت موضوع را از او جویا شوم.

او گفت: یك سال با كاروانی به طرف مكه به راه افتادم. حدود هفت یا نه منزل بیش تر به مكه نمانده بود كه برای انجام كاری تعلل كرده ، از قافله عقب افتادم. وقتی به خود آمدم، دیدم كاروان حركت كرده و هیچ اثری از آن دیده نمی شد، راه را گم كردم، حیران و سرگردان وامانده بودم، از طرفی تشنگی آن چنان بر من غالب شد كه از زندگی ناامید شده آماده مرگ بودم.

[ ناگهان به یاد منجی بشریت امام زمان (ع) افتادم و] فریاد زدم: یا ابا صالح! یا ابا صالح! راه را به من نشان بده! خدا تو را رحمت كند!

درهمین حال، از دور شبحی به نظرم رسید، به او خیره شدم و با كمال ناباوری دیدم كه آن مسیر طولانی را در یك چشم به هم زدن پیمود و در كنارم ایستاد، جوانی بود گندم....