امام سجاد و بينوايان
«في روايه أحمد بن حنبل عن معمر، عن شيبه بن نعامه:
 انه کان يقوت مأه أهل بيت بالمدينه.» در روايت احمد بن حنبل از معمر به نقل از شيبه بن نعامه آمده است که: امام سجاد (ع) صد خانواده را در مدينه غذا ميداد و آنان را تأمين نميکرد. بحار الانوار، ج 46، ص 88.

بخشي از دعاي شماره 11 از صحيفه سجاديه:
ياد خدا، مايه آبروي يادکنندگان و ذاکرين و شکر او موجب کامروايي شاکرين خواهد بود.

بخشي از دعاي شماره 5 از صحيفه سجاديه:
سلامت دلهاي خود را در ياد کردن عظمت خدا و آسايش بدنهاي خود را در شکر نعمت خدا و چرب زباني را در توصيف عطاي خدا قرار دهيد.

بخشي از دعاي شماره 28 از صحيفه سجاديه:
با بريدن از غير خدا و پيوستن به خدا، دل را پيرايش دهيد.

 بخشي از دعاي شماره 42 از صحيفه سجاديه:
به وسيله قرآن، بار گناهان خود را کم کنيد، و خوش خلقي و خوشخويي را براي خود کسب کنيد.

بخشي از دعاي شماره 42 از صحيفه سجاديه:
به نور قرآن، روشني دل و جان بگيريد.

بخشي از دعاي شماره 42 از صحيفه سجاديه:
قرآن بخوانيد تا در تاريکيهاي زندگي، مونس و همدم داشته باشيد و از فسادها و خطرات و وسوسههاي شيطان در امان بمانيد و از رفتن به سوي گناه در سلامت باشيد.

بخشي از دعاي شماره 42 از صحيفه سجاديه:
قرآن بخوانيد تا زبان و ساير اعضاي بدنتان به گناه آلوده نشود.

بخشي از دعاي شماره 42 از صحيفه سجاديه:
خداوند به وسيله قرآن، فقر شما را جبران و فراخي در زندگاني و رفاه و وسعت رزق به شما عطا ميکند.

 روش برخورد با تهيدستان و ثروتمندان

بخشي از دعاي شماره 35 از صحيفه سجاديه:
تهيدستان را به چشم خواري و ثروتمندان را با برتري نگاه نکنيد.

بخشي از دعاي شماره 20 از صحيفه سجاديه:
نگاه کردن با حسرت به مـال، منال، جاه و جلال توانگران از وسوسه هاي شيطان است.

 السلام علیک یا علی ابن موسی الرضا

 

 صحيفه مشهوره سندش به «بهاالشرف» مي رسد. وي در سال 516 در ماه ربيع الاول اين دعاها را به سندي که در اول صحيفه نقل شده، دريافت کرده است; البته صحيفه سالها قبل از «بهاالشرف» معروف بود. چنانکه نجاشي در ذيل ترجمه «متوکل بن عميربن المتوکل» نوشته است: «روي عن يحيي بن زيد دعا الصحيفه اخبرناالحسين بن عبيدالله عن ابن اخي طاهر عن محمد بن مطهر عن ابيه عن عمير بن المتوکل عن ابيه متوکل عن يحيي بن زيد بالدعا.» بي ترديد نجاشي قبل از «بهاالشرف» مي زيست و در سال 450 ه. وفات يافت. همچنين علامه مجلسي(ره) 

 بخشي از دعاي شماره 24 از صحيفه سجاديه:
از پدر و مادر بترسيد، مثل ترسي که از پادشاه ستمکار داريد و با آنها خوش رفتاري کنيد.، مثل خوش رفتاري مادر با شما.

بخشي از دعاي شماره 24 از صحيفه سجاديه:
فرمانبردار پدر و مادرتان باشيد.

بخشي از دعاي شماره 24 از صحيفه سجاديه:
آرزوهاي پدر و مادرتان را بر آرزوهاي خودتان ترجيح دهيد.

بخشي از دعاي شماره 24 از صحيفه سجاديه:
نيکي پدر و مادر نسبت به خودتان را زياد بشماريد و نيکي خودتان را نسبت به پدر و مادرتان کم بشماريد.

بخشي از دعاي شماره 24 از صحيفه سجاديه:
با صداي بلند با پدر و مادرتان سخن نگوئيد.
با پدر و مادرتان مهربان باشيد.
با پدر و مادرتان سازگار باشيد.
خلق و خويتان را نسبت به پدر و مادرتان نرم بسازيد.

 «محمد بن عجلان قال سمعت أبا عبدالله (ع) يقول:

 کان علي بن الحسين (ع) اذا دخل شهر رمضان لا يضرب عبدا له و لا أمه، و کان اذا أذنب العبد و الامه يکتب عنده: أذنب فلان، أذنبت فلان هيوم کذا و کذا، و لم يعاقبه فيجتمع عليهم الادب، حتي اذا کان آخر ليله من شهر رمضان دعاهم و جمعهم حوله ثم أظهر الکتاب ثم قال: يا فلان فعلت کذا و کذا، و لم اؤدبک أتذکر ذلک؟ فيقول:بلي يابن رسول الله. حتي يأتي علي آخرهم و يقررهم جميعا ثم يقوم وسطهم و يقول: ارفعوا أصواتکم و قولوا: يا علي بن الحسين ان ربک قد أحصي عليک کلما عملت کما احصيت علينا کلما عملنا ولديه کتاب ينطق عليک بالحق لا يغادر صغيره و لا کبيره مما أتيت الا أحصاها، و تجد کلما عملت لديه حاضرا کما وجدنا کلما عملنا لديک حاضرا، فاعفوا صفح کما ترجو من المليک العفو و کما تحب أن يعفو المليک عنک فاعف عنا تجده عفوا... الخ.» امام صادق (ع) فرمود: امام چهارم (ع) هنگامي که ماه رمضان داخل ميشد غلام و کنيز خود را نميزد، هر وقت هر يک خلافي انجام ميداد پيش خود مينوشت. فلان غلام يا کنيز فلان روز چنين و چنان کرد هيچ مجازات نميکرد تا همه موارد را جمع ميکرد وقتي که آخرين شب ماه مبارک رمضان ميشد همه را صدا ميکرد و اطراف خود جمع ميکرد و بعد نوشته ها را رو ميکرد و بعد ميفرمود: فلاني چنين و چنان کردي ولي من تنبيه نکردم آيا يادت هست؟ طرف مي گفت: آري تا اينکه به آخرين نفر آنان ميرسيد و از همه اقرار مي گرفت بعد در ميان آنان ميايستاد و ميفرمود: صداي خودتان را بلند کنيد و بگوئيد: اي علي بن الحسين خداوند هر کاري را که انجام دادي نوشته همانطورکه کارهاي خلاف ما را نوشتي و پيش خدا کتاب و نوشتهاي هست که عليه تو به حق سخن گويد و آن چيز کوچک يا درشتي را فروگذاري نکرده مگر اينکه آنها را نوشته است و هر چه کردي پيش خدا حاضر وروشن است همانطور که کارهاي ما پيش تو حاضر است پس گذشت کن و بيامرز همانطور که از خداوند اميد عفو و گذشت داري و همانطور که دوست داري خدا از تو بگذرد پس خودت هم گذشت کن تا او از توبگذرد. بحار الانوار، ج 46، ص 103.