«محمد بن عجلان قال سمعت أبا عبدالله (ع) يقول:

 کان علي بن الحسين (ع) اذا دخل شهر رمضان لا يضرب عبدا له و لا أمه، و کان اذا أذنب العبد و الامه يکتب عنده: أذنب فلان، أذنبت فلان هيوم کذا و کذا، و لم يعاقبه فيجتمع عليهم الادب، حتي اذا کان آخر ليله من شهر رمضان دعاهم و جمعهم حوله ثم أظهر الکتاب ثم قال: يا فلان فعلت کذا و کذا، و لم اؤدبک أتذکر ذلک؟ فيقول:بلي يابن رسول الله. حتي يأتي علي آخرهم و يقررهم جميعا ثم يقوم وسطهم و يقول: ارفعوا أصواتکم و قولوا: يا علي بن الحسين ان ربک قد أحصي عليک کلما عملت کما احصيت علينا کلما عملنا ولديه کتاب ينطق عليک بالحق لا يغادر صغيره و لا کبيره مما أتيت الا أحصاها، و تجد کلما عملت لديه حاضرا کما وجدنا کلما عملنا لديک حاضرا، فاعفوا صفح کما ترجو من المليک العفو و کما تحب أن يعفو المليک عنک فاعف عنا تجده عفوا... الخ.» امام صادق (ع) فرمود: امام چهارم (ع) هنگامي که ماه رمضان داخل ميشد غلام و کنيز خود را نميزد، هر وقت هر يک خلافي انجام ميداد پيش خود مينوشت. فلان غلام يا کنيز فلان روز چنين و چنان کرد هيچ مجازات نميکرد تا همه موارد را جمع ميکرد وقتي که آخرين شب ماه مبارک رمضان ميشد همه را صدا ميکرد و اطراف خود جمع ميکرد و بعد نوشته ها را رو ميکرد و بعد ميفرمود: فلاني چنين و چنان کردي ولي من تنبيه نکردم آيا يادت هست؟ طرف مي گفت: آري تا اينکه به آخرين نفر آنان ميرسيد و از همه اقرار مي گرفت بعد در ميان آنان ميايستاد و ميفرمود: صداي خودتان را بلند کنيد و بگوئيد: اي علي بن الحسين خداوند هر کاري را که انجام دادي نوشته همانطورکه کارهاي خلاف ما را نوشتي و پيش خدا کتاب و نوشتهاي هست که عليه تو به حق سخن گويد و آن چيز کوچک يا درشتي را فروگذاري نکرده مگر اينکه آنها را نوشته است و هر چه کردي پيش خدا حاضر وروشن است همانطور که کارهاي ما پيش تو حاضر است پس گذشت کن و بيامرز همانطور که از خداوند اميد عفو و گذشت داري و همانطور که دوست داري خدا از تو بگذرد پس خودت هم گذشت کن تا او از توبگذرد. بحار الانوار، ج 46، ص 103.