نوشته شده در تاريخ سه شنبه 31 فروردین 1389 توسط
احمد یوسفی
| ابر دستی به نگاه تر مهتاب کشید |
| بعد باران شد و چشمان مرا آب کشید |
| گفت : شادی بکش اما پسرک درد کشید |
| گفت : بابا بکش اما پسرک قاب کشید |
| آه ای ماهی تبعیدی این حوض بگو |
| سیب مهتاب چه از طعنه شب تاب کشید |
| مانده از ماه نگاه تو چه ترسیم کند |
| آنکه از همهمه ای رستم و سهراب کشید |
| ای دریا تو که هم سنگر بابا بودی |
| می توان دست از آن گوهر نایاب کشید |
| نرگس قنچه که زندانی مردم شده است |
| کار نیلوفر ما نیز به مرداب کشید |
| باز هم غیرت دریا که شبی موجی شد |
| دهن خاکی این طائفه را آب کشید |
| نمره نوبت نقاشی او بیست نشد |
| تا پدر عکس خودش را به رخ قاب کشید... |