اولین آیه ای که امام زمان (عج) بعد از ظهورشان قرائت می کنند چیست؟
براساس بعضی از روایات، امام زمان (ع) بعد از ظهورشان در جوار کعبه، ابتدا این آیه را می خواند: «ذخیره الهی بهتر است برای شما، اگر شما مؤمن باشید».[1] سپس می گویند: و من ذخیره الهی بر روی زمین و خلیفه او و حجت او بر شما هستم».[2]
[1]. هود، 86: «بَقِیَّتُ اللَّهِ خَیْرٌ لَکُمْ إِنْ کُنْتُمْ مُؤْمِنِینَ».
[2]. شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، مصحح و تعلیق: غفاری، علی اکبر، ج 1، ص 331، النشر الاسلامی، قم، 1405ق، «أَنَا بَقِیَّةُ اللَّهِ فِی أَرْضِهِ وَ خَلِیفَتُهُ وَ حُجَّتُهُ عَلَیْکُمْ».
ادامه مطلب
معنای «صیحه آسمانی» چیست؟
قبل از پرداختن به پرسش باید گفت؛ در لغت عرب و فارسی؛ معنای اولیه صیحه از ریشه «صیح»، صدای بلند و فریاد است.[1] البته به معنای عذاب و غارت نیز استعمال شده است که معنای اصلی آن نیست و از لوازم آن است؛ زیرا وقتی صدا بلند و از اندازه معمولی فراتر رفت، سبب ناراحتی و عذاب است. همچنین از حمله و غارت کردن تعبیر به «صیحة الغارة» کردهاند؛ یعنی ناگهان و با سرعت به کاروان یورش برد.[2]
این واژه و مشتقات آن به معنایی که بیان شد در آیات قرآن[3] و روایات نیز استعمال شده است که برخی از آنها در ادامه ذکر میشود.
اما صیحه آسمانی که در روایات یکی از علائم ظهور شمرده شده است، به معنای ندای بلندی است که در آن، حقانیت امام زمان(عج) و شیعیانش به گوش جهانیان میرسد که این ندا برای ستمگران به دلیل عملکرد زشت آنان مایه عذاب خواهد بود.
برخی از روایات در این زمینه را بیان میکنیم:
1. در روایتی عمر بن حنظلة میگوید: شنیدم که امام صادق(ع) میفرمود: «پنج نشانه پیش از قیام حضرت قائم صورت خواهد گرفت: صیحه آسمانى، خروج سفیانى، فرو رفتن (لشکر سفیانى در بیداء)، کشته شدن نفس زکیه، خروج یمانى». من عرض کردم: قربانت اگر یکى از خاندان شما پیش از وقوع این نشانهها خروج کند، با او همراه شویم؟ فرمود: «نه». و چون فردا شد این آیه را براى آن حضرت خواندم: «إِنْ نَشَأْ نُنَزِّلْ عَلَیْهِمْ مِنَ السَّماءِ آیَةً فَظَلَّتْ أَعْناقُهُمْ لَها خاضِعِینَ؛[4] اگر بخواهیم بر ایشان آیه و نشانهاى از آسمان نازل کنیم که گردنهایشان در مقابل آن خاضع گردد». به حضرت عرض کردم: آیا این نشانه همان صیحه آسمانى است؟ فرمود: «آگاه باش! که اگر آن باشد گردن دشمنان خدا در برابرش خاضع گردد».[5]
2. محمد بن مسلم میگوید از امام باقر(ع) شنیدم میفرمود: «... و منادى از آسمان فریاد میزند به اینکه حق با قائم و شیعیان او میباشد،...».[6]
نمایههای مرتبط:
علایم ظهور امام زمان (عج)، سؤال 219
هویت سفیانی، یمانی، خراسانی، شعیب ابن صالح و زرقاوی، سؤال 7229
ادامه مطلب
آیا غیبت امام زمان(عج) نشانگر آن است که مردم زمان حضور در مقایسه...
معاصر بودن با یک پیامبر و یا یک امام و یا حتی دیدن و سخن گفتن با آنان به تنهایی دلیلی بر امتیاز نیست؛ زیرا به عنوان نمونه حتی در زمان حضور پیامبر(ص) و ائمه(ع) بسیاری از مسلمانانی که در نقاط دوردست زندگی میکردند، همچنین آنانی که نام اسلام به گوششان نخورده بود، امکان شرفیابی نداشتند. از طرفی شاید این امتیاز برای نسل ما باشد که بدون آنکه پیشوایان خود را دیده باشیم به آنان ایمان آوردیم.
بودند برخی افرادی که بسیار خدمت پیامبر(ص) شرفیاب میشدند اما ایمان واقعی به حضرتشان نداشتند و شخصی به نام اویس قرنی هم بود که حتی یک بار هم موفق به زیارت آنحضرت نشد، اما پیامبر(ص) در باره او فرمود: نسیم رحمانی خداوند را از او استشمام میکنم.[1]
در این باره به چند روایت اشاره میکنیم.
الف. قتاده از ایمن و او از ابو امامه نقل مىکند که پیامبر خدا (ص) فرمود: خوشا به حال کسى که مرا دیده و به من ایمان آورده و خوشا خوشا- تا هفت مرتبه- به حال کسى که مرا ندیده، به من ایمان آورده است.[2]
۱. یا علی، گروهى در آخر الزمان خواهند آمد که یقین و ایمان آنان موجب شگفتى خواهد بود، با اینکه آن جماعت، پیامبرى را ندیده و حجت ظاهرى از آنها پوشیده شده است، آنان فقط با دیدن آثار، ایمان مىآورند.[3]
۲. رسول خدا(ص) خطاب به حضرت على(ع)، فرمود: آیا مىخواهى با مژدههایى که به تو مىدهم تو را خرسند سازم؟ تو، برادر و وزیر من هستی. دین مرا ادا مىکنى، وعده مرا به پایان مىرسانى و ذمّه مرا برى مىکنى. اینک کسى که در زنده بودن من تو را دوست بدارد، به مرگ طبیعى مىمیرد و کسى که پس از رحلت من و در روزگار زندگى تو، تو را دوست بدارد، خداى تعالى سرانجام او را به امن و ایمان نائل مىگرداند و کسى که تو را پس از رحلت من دوست بدارد در حالىکه تو را ندیده است، خداى تعالى ایمنى و ایمان به او ارزانى مىفرماید و او را از بیم روز قیامت ایمنی مىبخشد و کسى که کینه تو را در دل داشته باشد و با چنین حالى بمیرد، به مرگ جاهلیت مرده و به آنچه در اسلام عمل کرده است محاسبه خواهد شد.
این حدیث را «طبرانى» از «ابن عمر» روایت کرده است.[4]
ادامه مطلب
رجعت چگونه با حرکت جوهری قابل توجیه است؟
برای اطلاع بیشتر رجوع شود: به پاسخ 247(رجعت و خصوصیات آن).
ادامه مطلب
آیا بانوان بعد از ظهور امام زمان(عج) به تنهایی به مسافرتهای طولانی میروند؟
قتاده میگوید: بهترین مردم کوفه و یمن و پهلوانان شام، مهدى(ع) را یارى میکنند، جبرئیل(ع) جلوی آنحضرت و میکائیل(ع) عقب او خواهد بود، امام مهدى(ع) محبوب خلائق است و خدا به وسیله او فتنه را خاموش کرده و زمین را به نحوى امن و امان خواهد کرد که یک زن میتواند سرپرستی پنج زن دیگر را بر عهده گرفته و حج به جاى آورند، در حالیکه مردى با آنها نباشد و آن زن از هیچ چیز باکى نخواهد داشت و از هر طرف برکتها از زمین و آسمان فرو خواهد آمد.
ادامه مطلب
سند و تفسیر دعای «أللَّهُمَّ کُنْ لِوَلِیِّکَ الْحجّة بن الحسن...» چیست؟
بهطور کلی؛ فقرههای این دعا، بیانگر ایمان و اخلاص شیعه منتظر نسبت به امام غایبش بوده و نشان از سوز هجران او نسبت به محبوبش دارد.
در این میان، ارزش دو چندان ادعیه مأثوره (که از زبان مبارک اهل بیت(ع) صادر شدهاند) بر احدی از شیعیان پوشیده نیست. یکی از این دعاها؛ دعای معروفی است که برای سلامتی امام زمان(عج) در منابع مختلف، با اندکی تفاوت، نقل شده است:
الف. کلینی در «کافی» از محمد بن عیسی از صالحان(معصومان بدون آنکه از معصوم خاصّی نام برده باشد).[1]
ظاهراً بین کلینی و محمد بن عیسی بن عُبَید، راویانی وجود دارند که به قرینه حذف شدهاند[2] که عبارتند از: احمد بن محمد عاصمی، علی بن حسن بن علی بن فَضّال.
کلینی این دعا را برای شب بیست و سوّم ماه رمضان نقل کرده اما گفته که در تمام ماه رمضان و همچنین در تمام لحظات عمر، خواندن این دعا مناسب است.[3]
ب. سید بن طاووس در «اقبال الاعمال»، از جمعی از اصحاب خود، از جمله ابن ابی قُرّه و او به اسنادش از علی بن حسن بن علی بن فضّال و او از محمد بن عیسی بن عُبَید، او نیز به اسنادش از معصومان(ع).[4]
ایشان نیز این دعا را به طور خاص برای شب بیست و سوّم ماه رمضان نقل کرده و سپس آنرا به تمام این ماه و نیز همه لحظات تعمیم داده است.
ج. کفعمی در «المصباح»[5] و «البلد الامین»[6] بدون سند آورده است.
د. کفعمی در «البلد الامین»، تحت عنوان دعای کنزالعرش، به طور مرسل از پیامبر خدا(ص).[7]
با بررسی این طرق، به این نتیجه میرسیم که دو طریق اول، صحیح است، و درباره دو طریق آخر نیز با اینکه این دعا ضمن یک دعای طولانی ذکر شده است، باید گفت علیرغم عدم ذکر سند، وثاقت و اعتبار مؤلف میتواند در اعتبار و پذیرش روایت مؤثر باشد.
میان عبارتهای این دعا که در منابع روایی و ادعیه آمده؛ با آنچه در میان عموم شیعیان متداول است، چند اختلاف عمده وجود دارد:
در برخی منابع - از جمله کافی - ابتدای این دعا چنین است: «اللَّهُمَّ کُنْ لِوَلِیِّکَ فُلَانِ بْنِ فُلَانٍ»؛[8] اگرچه در این متن، نام شریف امام زمان(عج) به صراحت ذکر نشده است. امّا با توجّه به متن و سند این دعا، مسلّم است که مراد از عبارت کنایی «فلان بن فلان»، حضرتشان میباشد که اکنون با عبارت «الحجة بن الحسن» بیان میشود.
در همین راستا، کفعمی و سیّد بن طاووس؛ این عبارات را جایگزین عبارت کنایی «فلان بن فلان» کردهاند:
«اللَّهُمَّ کُنْ لِوَلِیِّکَ الْقَائِمِ بِأَمْرِکَ الْحُجَّةِ مُحَمَّدِ بْنِ الْحَسَنِ الْمَهْدِی»[9] و «اللَّهُمَّ کُنْ لِوَلِیِّکَ مُحَمَّدِ بْنِ الْحَسَنِ الْمَهْدِی».[10]
بقیه در ادامه مطلب...
ادامه مطلب
آیا شیعیان معاصر با امام حسن عسکری(ع) از وجود فرزند پسری برای ایشان بیاطلاع بودند؟
هر چند که به دلائل امنیتی و علل دیگر، شیعیان بسیاری از وجود فرزند پسری برای امام حسن عسکری(ع) - حتی بعد از وفات حضرتشان - مطلع نبودند، اما آنحضرت با تدابیر حکیمانهای این موضوع را به اطلاع بزرگانی از شیعیان رساند و در برخی موارد، فرزندشان امام مهدی(عج) را نیز به آنان نشان دادند تا بعدها این خبر در میان شیعیان مطرح شده و حقیقت برایشان آشکار شود. نتیجه این اقدام نیز این بود که در همان سالهای ابتدایی بعد از رحلت امام یازدهم، جز اندکی از شیعیان، تمام آنها وجود چنین فرزندی را به عنوان امام دوازدهم پذیرفتند.
از بین کسانی که شاهد بر وجود حضرت مهدی(ع) بودهاند، میتوان به افرادی مانند حکیمه خاتون، حسن بن حسین علوی، حسن بن منذر معاویه بن حکیم، علی بن بلال، احمد بن هلال، احمد بن اسحاق، و علی بن ابراهیم مهزیار اشاره کرد که تمامشان کوشیدند تا گزارشهای مرتبط با ولادت حضرتشان را به اطلاع عموم شیعیان برسانند.
برای اطلاع بیشتر در این مورد ر.ک: (ولادت امام زمان عج-2833) و (دلایل عقلی و نقلی زنده بودن امام زمان-1369) و (شهادت نواب اربعه بر ولادت امام زمان-2755)
ادامه مطلب
آیا اصحاب کهف در زمان ظهور رجعت میکنند؟
«أَنَّ الْمَهْدِیَ (ع) یُسَلِّمُ عَلَیْهِمْ فَیُحْیِیهِمُ الله عَزَّ وَ جَلَّ ثُمَّ یَرْجِعُونَ إِلَى رَقْدَتِهِمْ فَلَا یَقُومُونَ إِلَى یَوْمِ الْقِیَامَة»؛[1]
مهدى(عج) به اصحاب کهف سلام میدهد و به دنبال آن، خداوند آنها را زنده میکند. سپس به خوابگاه خود برگشته و دیگر تا روز قیامت برنخواهند خواست.
برخی کتب شیعی نیز این روایت را از ثعلبی نقل کردهاند. [2]
ادامه مطلب
چرا امام زمان﴿عج﴾، هنگام ظهور، کتابھای پیامبران پیشین را به همراه خواهد آورد؟
حسين بن ابیالعلاء میگويد: امام صادق(ع) فرمود: «براستى در نزد من جفر ابيض است»، گفتم: آن، چه چيزی است؟ فرمود: «زبور داود، تورات موسى، انجيل عيسى، صُحُف ابراهيم، احكام حلال و حرام و مصحف فاطمه(س). معتقد نيستم كه در آن قرآنى باشد، با اين حال؛ آنچه مردم راجع به آن به ما نياز دارند، در آن هست و ما به احدى نياز نداريم. آنقدر جامع است كه در آن حكم مجازات به يک تازيانه، نصف تازيانه، ربع تازيانه و غرامت خراش هم درج است. پیش من است جفر احمر»، گفتم: در جفر احمر چيست؟ فرمود: «سلاح است و آنرا تنها براى خون باز میكنند، صاحب شمشير آنرا باز میكند براى كشتن».[1]
بنابراین:
اولاً؛ تمام اینها کلام خداوند و مقدس هستند و از همان زمان دست به دست به کسی که شایستهترین بود میرسید. با توجه به اینکه کتابهای ادیان آسمانی برای همگان - بویژه اهل کتاب - جذابیت دارند، همراه داشتن آن توسط امام زمان(عج) میتواند آنان را برای پذیرش دعوت الهی مشتاق کند.
ثانیاً؛ بشریت بتواند پیام دقیق تمام پیامبران را به خوبی درک کند که تنها با عرضه چنین کتابهایی امکانپذیر است.
ثالثاً؛ همانطور که در روایت بالا اشاره شد، ممکن است یکی از منابع علوم ائمه اطهار(ع) همین کتابهای آسمانی تحریف نشده باشند.
[1]. کلینی، محمد بن یعقوب، الكافی، ج 1، ص 240، تهران، دار الکتب الاسلامية، چاپ دوم، 1362ش.
ادامه مطلب
اگر 313 یار امام مهدی(ع) کامل شود، آنحضرت ظهور خواهند کرد؟!
در روایت آمده است امام صادق(ع) نام کوفه را برد و فرمود: به زودى کوفه از مؤمنان تهى میشود و دانش از او نهان گردد، چنانچه مار در سوراخش پنهان شود. سپس دانش در شهرى پدیدار میشود که آنرا قم میگویند. آنجا معدن علم و فضل میگردد، تا آنجا که در روى زمین هیچ نادانى نسبت به دین نماند و حتی دخترکان پردهنشین نیز از دین آگاه شوند، این (مرکزیت قم) نزدیک به ظهور قائم ما باشد، و خدا قم و مردمش را مقام حجت سازد، و اگر آن نباشد زمین اهلش را فرو برد و حجتى در زمین نماند، و دانش از آن به همه بلاد منتشر گردد، در مشرق و مغرب و حجت خدا بر مردم تمام شود. تا کسى در روى زمین نماند که علم و دین بدو نرسد، سپس قائم ظهور کند و سبب انتقام و خشم خدائى بر بندهها شود؛ زیرا خدا از بندهها انتقام نگیرد، مگر پس از اینکه حجت را انکار کنند.[1]
عبد العظیم بن عبد اللَّه حسنىّ میگوید: به حضرت جواد(ع) گفتم:
مولاى من! آرزویم این است که شما آن قائمى از بیت محمّد باشید که زمین را پر از قسط و عدل میکند، همچنانکه آکنده از ظلم و جور شده است! حضرت فرمود: هر کدام از ما قائم به امر خداوند و هادى به دین او است، امّا قائمى که خداوند توسّط او زمین را از لوث وجود اهل کفر و انکار پاک سازد و آنرا پر از عدل و داد نماید کسى است که ولادتش بر مردم پوشیده و شخصش از ایشان پنهان و بردن نامش حرام است. او همنام و هم کنیه رسول خدا(ص) است؛ او کسى است که زمین برایش در پیچیده شود و هر مشکلى برایش هموار گردد؛ اصحاب او به تعداد اهل بدر سیصد و سیزده نفر از دورترین نقاط زمین به گرد او فراهم آیند، و این همان فرمایش خداوند است که: «هر جا که باشید خدا همه شما را فراهم آورد، که خدا بر هر چیزى توانا است».[2] پس هنگامى که این تعداد افراد مخلص گرد آیند خداوند متعال امر خود را ظاهر سازد و چون عقد- که آن ده هزار مرد باشد- براى او کامل شود، به اذن و فرمان خداى تعالى قیام کند، و آنقدر دشمنان خدا را بکشد تا خداوند خشنود شود. عبد العظیم گفت: به آن حضرت عرض کردم: سرور من! چگونه میفهمد خداوند متعال خشنود گردید؟ فرمود: خداوند در قلب او رحمت میافکند.[3]
همچنین مفضّل بن عمر میگوید: امام صادق(ع) فرمود: «هنگامى که به امام اجازه (ظهور) داده میشود، خدا را به نام عبرانیش میخواند سیصد و سیزده نفر یاران آنحضرت براى او گرد آورده میشوند و همچون پاره پاره ابر پائیزىاند، آنان پرچمدارانند؛ بعضى از ایشان شبانه از بسترش ناپدید میگردد و بامداد در مکّه است، و پارهاى از ایشان در روز دیده میشود که در میان ابر مىرود و نام خودش و نام پدرش و مشخّصاتش و نسبش شناخته شده است، عرض کردم: فدایت گردم کدام یک از ایشان از نظر ایمان برتر است؟ فرمود: همان که در روز میان ابر میرود. و ایشانند آن ناپدیدشوندگان و این آیه در مورد آنان نازل شده است: «هر کجا باشید خداوند شما را جملگى مىآورد».[4]، [5]
2. برای ظهور امام زمان(عج) شرایطی وجود دارد که دانش واقعی آن نزد خداوند است.
مفضّل میگوید: به امام صادق(ع) گفتم: آیا وقتى براى آن(ظهور امام زمان) تعیین نشده است؟! فرمود: اى مفضل! نه من وقتى بر آن معیّن میکنم و نه وقتى براى آن تعیین شده است! هر کس براى ظهور مهدى ما وقت تعیین کند، خود را در علم خداوند شریک دانسته و (به ناحق) ادعا کرده که توانسته است بر اسرار خدا آگاهى یابد! در صورتى که خداوند هر سرّى دارد براى این مخلوق که از خدا و اولیای خدا برگشتهاند واقع شده است، هر خیرى خدا داشته باشد اختصاص به بندگانش دارد که باید به آن برسند؛ زیرا که خدا همه وقت با بندگانش است. آن اسرار که به آنها میدهد براى این است که بر آنها حجت باشد.
مفضل گفت: در وقت ظهورش چگونه است؟ فرمود: اى مفضل! او در وضع شبههناکى آشکار میشود، تا اینکه امرش روشن شود و نامش بالا رود و کارش آشکار گردد، و نام و کنیه و نسبش برده شود، و آوازه او در زبان پیروان حق و باطل و موافقان و مخالفان زیاد برده میشود؛ تا اینکه به واسطه شناختن او حجت بر مردم تمام شود.[6]
بنابر این، وجود 313 نفر تنها شرط ظهور امام مهدی نیست تا گفته شود با تکمیل شدن این تعداد چرا ظهور نمیکند، بلکه شرایط دیگری نیز وجود دارد که برخی از آن در روایات بیان شد و برخی نیز بیان نشد و علمش نزد خداوند است که با تحقق تمام شرایط امام ظهور خواهد کرد.
ادامه مطلب