يزيد بن قعنب گفته: در اين هنگام ديدم ديوار پشت كعبه شكافت و فاطمه وارد كعبه شد و از چشمان ما ناپديد گشت و ديوار به هم چسبيد. برخاستيم كه قفل در خانة كعبه را باز كنيم، قفل باز نشد، دانستيم كه اين رويداد به فرمان خدا رخ داده است. پس از چهار روز كه گذشت فاطمه از خانة كعبه بيرون آمد و نوزادش اميرمؤمنان ـ عليه السلام ـ را روي دست داشت و گفت: من بر زنان گذشتة تاريخ برتري يافته ام زيرا آسيه دختر مزاحم، خدا را به صورت پنهاني در جايي عبادت مي كرد كه عبادت خدا در آنجا جز از روي ناچاري سزاوار نبود، و مريم دختر عمران آن شاخة خشكيدة خرما را با دستش تكان داد تا آنكه خرمايي تازه از آن فرو ريخت و خورد. ولي من وارد خانة خدا شدم و از ميوه ها و نعمتهاي بهشتي خوردم و وقتي خواستم خارج شوم هاتفي به من گفت: فاطمه! او را علي نام بگذار، چرا كه او بلند مرتبه است و خداوند علي اعلي مي گويد نام او را از نام خودم مشتق ساختم و او را به آداب و اخلاق خودم تربيت كردم و از علوم پيچيدة خود آگاهش نمودم او كسي است كه بت ها را در خانة من مي شكند و بر بام خانه ام اذان مي گويد و مرا به مجد و بزرگواري ياد مي كند. خوشا به حال كسي كه او را دوست بدارد و از او فرمان برد و واي بر كسي كه او را دشمن بدارد و فرمانش نبرد.( محمد بن فتّال نيشابوري، روضة الواعظين، قم، نشر رضي، 1386ق، ج1، ص76. ابي محمد الحسن بن محمد ديلمي، بيروت، مؤسسة اعلمي، ص211. علي بن عيسي اربلي، كشف الغمه ج1، ص59. شيخ طوسي، امالي، 1313، ص80. شيخ صدوق، علل الشرايع، ص56.)

نيز نقل شده: فاطمه بنت اسد در آن سه روزي كه در درون كعبه ماند از ميوه ها و غذاي بهشتي برايش آوردند.( اعلام الوري، ص 3 و ارشاد مفيد، ص 3.)

وقتي فاطمه بنت اسد در درون كعبه قرار گرفت پنج بانو نزد او آمدند در حالي كه لباس همچون حرير سفيد بر تن داشتند و عطري خوش تر از مشك ناب از آنان شنيده مي شد. اينان حوا و ساره و آسيه و مادر موسي بن عمران و مريم مادر عيسي عليه السلام بودند.

اينان از طرف خداوند براي كمك در ولادت علي عليه السلام فرستاده شدند چرا كه نبايد زنان ناپاك مكه در ولادت چنين مولودي حضور داشته باشند، آنان رو به فاطمه كردند و گفتند:

«السلام عليك ولية الله

سلام بر تو اي بانويي كه از اولياي خدا هستي»

فاطمه جواب سلام آنان را داد. زنان بهشتي برابر او نشستند در حالي كه هر يك ظرف عطري از نقره در دست داشتند.( بحارالانوار، ج 35، ص 13.)

علي عليه السلام بر روي سنگ سرخي كه در گوشه راست كعبه است بدنيا آمد و همين كه قدم بر زمين گذاشت به سجده افتاد و در همان حال دستهاي خود را به سوي آسمان بلند كرد و چنين گفت:

اشهد ان لا اله الا الله و ان محمدا و رسول الله. و ان عليا و صي محمد رسول الله. بحمد يختم الله النبوة و بي يتم الوصية و انا اميرالمومنين

شهادت مي دهم كه خدايي جز الله نيست و محمد پيامبر خداست و علي وصي محمد رسول الله است. با محمد نبوت ختم مي شود و با من وصايت كامل مي شود و من اميرالمؤمنين هستم

سپس فرمود:

جاء الحق و زهق الباطل

حق آمد و باطل رفت.»( امالي شيخ طوسي، ص 80 و جنات الخلود، ص 3.)

در هنگام ولادت اميرالمومنين علي عليه السلام ، نور حضرت از كعبه تا سينه آسمان را شكافت و بتهايي كه بر روي كعبه نصب شده بود به صورت افتادند.

شيطان فرياد بر آورد و گفت: واي بر بتها و عبادت كنندگانشان از اين فرزند!( علي عليه السلام وليد الكعبه، ص 41.)