يكم. قوانين طبيعى بخشى از سنت‏هاى الهى حاكم بر نظام جهان است. اين قوانين حاكم بر فعل الهى نيست؛ بلكه معلول خداوند و اراده او است. به عبارت ديگر قوانين طبيعى، بر اساس آفرينش الهى و توصيف چگونگى آن است؛ نه اينكه آفرينش الهى به پيروى از قوانين طبيعى باشد. آنچه مسلّم است در قرآن و روايات، از «خلقت» به «فطر» و از «خالق» به «فاطر» تعبير شده است؛ زيرا «فطر»، به معناى خلقت و آفرينش ابتدايى و ابداعى است؛ يعنى، آفرينش بدون سابقه و نقشه و غيرتقليدى. اين انسان است كه تمام كارهايش براساس تقليد از طبيعت و در كادر قوانين حاكم بر آن است. كارهاى ما انسان‏ها، تمامى الگوبردارى از طبيعتى است كه وجود دارد؛ حتى اختراعات و ابتكارات انسان‏ها، مايه‏هاى اصليشان در طبيعت است. اما فعل و آفرينش خدا، چنين نيست؛ زيرا مقدم بر آفرينش او، چيزى نيست تا بخواهد از اصول آن پيروى كند.
دوم. چنان كه گذشت قوانين طبيعى بخشى از سنن الهى در نظام آفرينش است و حاكم بر اين سنت‏ها، سنن فراطبيعى و نظامات عام‏ترى وجود دارند كه كشف آنها فراتر از حوصله دانش‏هاى تجربى است و از طريق عقل و وحى شناخت پذيرند.
در مواردى مانند «معجزه»، مشاهده مى‏شود كه امورى خارج از روال عادى طبيعت صورت مى‏پذيرد. البته در اينكه معجزه برخلاف قوانين طبيعى است يا در متن آنها، ديدگاه‏هاى مختلفى وجود دارد؛ اما آنچه مسلم است اينكه خوارق عادات نيز امورى نظام‏مند و در دايره سنن الهى و قوانين عام حاكم بر نظام هستى مى‏باشند. بنابراين هيچ تخلّفى از قوانين الهى حاكم بر هستى صورت نمى‏گيرد؛ بلكه رخدادها بر اساس قوانينى كه داراى سلسله مراتب طولى و عرضى هستند رخ مى‏دهد. برخى از اين قوانين براى بشر شناخته شده و بعضى ديگر ناشناخته است.