شیعه دوازده امامی

گــل رخسار زیبـــایت بهـــــــاری می کند ما را

هوایت در عطش چون رود،جاری می کند ما را

بهارا گوشه ی چشمی که در کنج قفس حتی

همان یک شاخه ی گل هم قناری می کندما را

به مصرت یوسف زهـــــرا ندیدیم وچـــرا عشقت

به کنعان همچو مجنون صحــــاری می کند ما را

چه داری ای گل نرگس به چشم آشنا خیــــزت

که از اندیشه ی پائیـــــز، عــــاری می کند ما را

خودم آرام میگیــــرم ، ولی این دل دل ِ عــاشق

سراپــــا شعله ای ار بیقـــــــراری می کند ما را

یقین دارم که هُـــــرم دستهــای مهـــــــربان تو

به شبهـای زمستان ،سخت یاری می کند ما را

عجب فصلی ست فصـل انتـــــظار دیـــدن رویت

که حتی در زمستان هم بهـــــاری می کند ما را