شیعه دوازده امامی

با جست‌وجویی که در منابع حدیثی انجام پذیرفت؛ چنین روایتی یافت نشد، اما بر فرض وجود حدیث، این از باب کنایه و مجاز است؛ مانند شعری که در مورد امام حسین(ع) سروده شده است:
 فَأَبِی‏ شَمْسٌ‏ وَ أُمِّی قَمَرٌ    فَأَنَا الْکَوْکَبُ وَ ابْنُ الْقَمَرَیْن؛‏[1]
همانا پدرم خورشید و مادرم ماه است، پس من ستاره‌ و فرزند دو ماه هستم.
البته مصرع دوم این شعر در برخی از کتاب‌ها این گونه آمده است: «فأنا ابن الشمس و ابن القمرین»؛[2] یعنی من فرزند خورشید و فرزند دو ماه هستم.
همچنین نمونه‌ دیگری شبیه به این عبارت، روایت زیر است:
جابر بن عبد اللَّه از پیامبر خدا(ص) نقل کرده است: «باید به خورشید بپیوندید، و هرگاه که آن از دید شما دور شد باید از ماه پیروى نمایید، و چون ماه نیز از شما دور گردید، زهره را مقتداى خود سازید، و چون ستاره زهره هم از دید شما پنهان گشته به ستاره دو برادران بپیوندید، مردم گفتند: ای رسول خدا! خورشید و قمر و زهره و فَرقَدان چه هستند؟ فرمود: من خورشیدم، و على ماه است و زهره؛ فاطمه، و فرقدان، حسن و حسین‌اند».[3]

---