شیعه دوازده امامی

در مسأله جواز نظر، تردیدی نیست که اگر نظر از روی " ''تلذذ'' " یا " ''ریبه'' " باشد حرام است. " ''تلذذ'' " یعنی لذت بردن، و نگاه از روی تلذذ یعنی نگاه به قصد لذت‏ بردن باشد، و اما " ''ریبه'' " یعنی نظر به خاطر تلذذ و چشم چرانی نیست، ولی خصوصیت ناظر و منظور الیه مجموعا طوری است که خطرناک است و خوف‏ هست که لغزشی به دنبال نگاه کردن به وجود آید.
این دو نوع نظر مطلقا حرام است، حتی در مورد محارم. تنها موردی که‏ استثناء شده، نظری است که مقدمه خواستگاری است که در این مورد اگر تلذذ هم باشد - که معمولا هم هست - جایز است. البته‏ شرطش اینست که واقعا هدف شخص، ازدواج باشد یعنی مرد جدا به خاطر ازدواج بخواهد زن را ببیند، و از لحاظ سایر خصوصیات مورد نظر، زن را پسندیده باشد، نه آنکه برای چشم چرانی قصد ازدواج را بهانه قرار دهد.

قانون الهی مانند قانونهای بشری نیست که بتوان با صورتسازی خیال خود را راحت کرد. در اینجا وجدان انسان حاکم است و خدای متعال که هیچ چیز بر او پوشیده نیست محاسب. علیهذا باید گفت در حقیقت استثنائی در کار نیست، زیرا آنچه قطعا حرام است نگاه به قصد تلذذ است و آنچه مانعی‏ ندارد اینست که نگاه به قصد تلذذ نباشد ولی تلذذ قهرا پیدا شود.
فقهاء تصریح کرده‏اند که جایز نیست کسی به زنها نگاه کند تا در بین‏ آنها یکی را انتخاب کند. آنچه جایز است، در مورد یک زن خاص است که‏ به او معرفی شده است و درباره‏اش می‏اندیشد، از سایر جهات تردیدی ندارد فقط از نظر چهره و اندام تردید دارد، می‏خواهد ببیند آیا می‏پسندد یا نه؟ برخی دیگر از فقها به صورت احتیاط مطلب را بیان کرده‏اند.