شیعه دوازده امامی

بحث «رجعت» از مباحث مهم اعتقادی شیعه است که با فرهنگ مهدویّت نیز ارتباط تنگاتنگی دارد. واژه «رجعت» در کتاب‌های لغت به معنای «بازگشت» است؛ یعنی، برگشتن به جایی که پیش‌تر در آنجا بوده است.
(ر.ک: العین؛ مفردات الفاظ القرآن و …) معنای اصطلاحی «رجعت» عبارت است از:
«بازگشت دو گروه از مردگانِ مؤمنان محض و کافران محض - به همان صورت‌هایی که در گذشته بودند(1) - به دنیا تا پس از ظهور حضرت مهدی علیه السلام و قبل از قیامت(2) مؤمنان از برپایی حکومت جهانی عدل شاد گردند و کافران از ذلت و حقارت ستمگران متألم شوند.»
(3)
ناگفته نماند که برخی رجعت را به ظهور حضرت مهدی علیه السلام و بازگشت دولت آل محمد صلی الله علیه و آله تأویل کرده(4) و بازگشت خود ائمه علیهم السلام را با بدن‌های ظاهریشان منکر شده‌اند.
در رد این قول جهاتی ذکر شده است:
یکم:

روایات متواتر به بازگشت جسمانی ائمه علیهم السلام و رجعت کنندگان تصریح کرده است و قابل تأویل نیز نیست.

دوم:رجعت‌هایی که در امت‌های گذشته صورت گرفته و در روایات و آیات به آنها اشاره شده و شیعه آنها را نیز دلیل بر مدعای خود قرار داده است، به صورت بازگشت مردگان با همان جسم‌های گذشته ایشان بوده است.

 پی نوشت ها و اسناد:

1-(الاوائل الملاقات ، صفحه ی 77)

2-(الایقاظ من الهجعة، ص 29.)

3-(رسائل الشریف مرتضی، ج 1، ص 125؛ عقاید الامامیه، ص 294.)

4-(تاریخ ما بعدالظهور، ص 859.)

منبع : کتاب موعود نامه(فرهنگ الفبایی مهدویت)/مجتبی تونه ای