اکبر دهقانی رنانی

اکبر دهقانی رنانی

زندگینامه

اکبر دهقانی در یازدهم تیر ماه سال 1331 در تهران به دنیا آمد. دارای تحصیلات متوسطه بود و به استخدام ارتش در آمد. وی همچنین متاهل و دارای سه فرزند شد. اکبر دهقانی سرانجام در شانزدهم آذرماه سال 1361 در محل سکونت خود، تهران، توسط اعضای گروهک تروریستی سازمان مجاهدین خلق(منافقین) مورد سوءقصد واقع شده و در سن 30 سالگی به شهادت رسید. 
مزار پاک و مطهرش در امامزاده محمد(ص) البرز واقع می باشد. 

تدوین و تنظیم توسط گروه فرهنگی هاتف (سایت صبح)
برگرفته از 

 اصغر دلگشا

اصغر دلگشا

زندگینامه

اصغر دلگشا در شهر تهران ديده به جهان گشود. تحصيلات خود را تا سال سوم راهنمايي طي نمود و پس از آن به کار و تلاش پرداخت. او در پنجم آذر ماه سال 1360 بر اثر اصابت گلوله عوامل منافقين در چهار راه اوين تهران به شهادت رسيد.

تدوین و تنظیم توسط گروه فرهنگی هاتف (سایت صبح)
برگرفته از 

یوسف دقت

یوسف دقت

زندگینامه

روز دوم بهار سال 1341 در بندرعباس آغاز زندگی یوسف بود، پدرش شکرالله به مسائل اسلامی اهمیت زیادی می داد و سعی داشت فرزندش با دستورات اسلام عجین شود.
یوسف با تلاش شبانه روزی پدر به مدرسه رفت و به آموختن پرداخت و در سال 1358 موفق به اخذ مدرک دیپلم گردید.
وی در سن 14 سالگی به عضویت گروه های انقلابی درآمد و فعالیت سیاسی خود را اغاز نمود. همیشه حدیث قدسی (من طلبی وجدنی و من وجدنی عرفنی) را زمزمه می کرد.
 تلاوت زیبای قرآن او زبانزد خاص و عام بود و مردم او را بلبل مسجد صدا می زدند. او به عنوان خبرنگار در روزنامه ی جمهوری اسلامی مشغول به کار شد و در تیرماه سال 1358 به عضویت سپاه پاسداران درآمد و به عنوان مسئول روابط عمومی سپاه، در شورای فرماندهی به خدمات ارزنده و خالصانه اش ادامه داد. سرانجام یوسف دقت در صبحگاه بیست و دوم مردادماه سال 1360 به هنگام نجات یک هموطن، از حمله تروریستی منافقین در سن 19 سالگی با زبان روزه به شهادت رسید.

تدوین و تنظیم توسط گروه فرهنگی هاتف (سایت صبح)
برگرفته از 

سیدعبدالحسین دفتریان

سیدعبدالحسین دفتریان

زندگینامه

در بیست و یکمین روز آذرماه سال 1323 که خورشید با اشعه هایش سرما را از بین می برد نوزادی از سلاله پاک نبوی (امام موسی بن جعفر (ع) در اصفهان دیده به جهان گشود. و دامان پر مهر پدر و مادر را نوری دوباره بخشید و عبدالحسین نام گرفت. او دوران شیرین کودکی را با کنجکاوی پشت سر نهاد و پای در رکاب علم آموزی نهاد، سید عبدالحسین تحصیلات ابتدایی و متوسطه را با تلاش فراوان همراه با اشتغال برای رفع برخی مشکلات مالی خانواده گذراند و توانست پس از پایان خدمت سربازی مدرک دیپلم خویش را اخذ کند، و در سال 1348 وارد مدرسه عالی بازرگانی گشت و همزمان در دیوان محاسبات مشغول به کار شد. دفتریان طبق سنت حسنه نبوی در 28 مردادماه سال 1349 با دوشیزه ای مؤمنه ازدواج نمود. ثمره این پیمان مقدس سه غنچه به نامهای محمد، علی، ریحانه می باشند. اخذ مدرک لیسانس حسابداری و اقتصاد در سال 1352 به سید عبدالحسین این امکان را داد که ضمن بر عهده گرفتن مسئولیت امور مالی سازمان محیط زیست، با عنوان سرممیزی وزارت مسکن و شهرسازی به کار مشغول گردد. پس از پیروزی انقلاب اسلامی ریاست هیئت مدیره شرکت واحد را بر عهده گرفت، و مدتی بعد به مدیریت امور مالی نخست وزیری منصوب گشت. سرانجام سید عبدالحسین دفتریان در هشتم شهریور سال 1360 در سن 47 سالگی دعوت حق را لبیک گفت و در جریان انفجار بمب در ساختمان نخست وزیری به شهادت رسید.

تدوین و تنظیم توسط گروه فرهنگی هاتف (سایت صبح)
برگرفته از 

سیدعبدالحسین دستغیب شیرازی(آیت الله)

سیدعبدالحسین دستغیب شیرازی(آیت الله)

زندگینامه

سیدعبدالحسین در عاشورای 1332ه. ق (1292ه.ش)در شیراز متولد شد و از همان کودکی کمر به غلامی حسین بست. تا سن 12 سالگی نزد پدر به تحصیل علم پرداخت و پس از فوت ایشان مراقبت و تکفل خانواده را بر عهده گرفت. مدتی بعد برای کسب معارف اسلامی به نجف سفر کرد و در خدمت بزرگان دانش آموخت. هنگامی که به شیراز بازگشت مردم ایشان را به عنوان امام جماعت مسجد جامع برگزیدند. به دلیل کمبود جا برای نماز گزاردن، او تصمیم به تعمیر مسجد گرفت و خود نیز دوشادوش مردم کارکرد. در سال 1341 با آغاز مبارزات حضرت امام (ره) ایشان نیز پیغام دادند که من هم در شیراز آماده ام و از آن تاریخ به بعد مستقیماً با امام (ره) در ارتباط بود. هر شب پس از نماز مغرب و عشاء برای نماز گزاران سخنرانی می کرد و به افشاگری ظلم طاغوتیان می پرداخت. در سال‌های اوج گیری انقلاب اسلامی ایران ایشان مسئولیت نمایندگی مردم فارس در مجلس خبرگان را بر عهده گرفت و به فرمان امام و درخواست مردم امام جمعه شیراز شدند. آیت الله دستغیب که همواره از حافظان نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران بود، در روز جمعه 20 آذر 1360 (1402ه.ق) به دست منافقان کوردل، در سن 68 سالگی به شهادت رسید. 
پیکر پاکش را در سریه محمد به خاک سپردند.

تدوین و تنظیم توسط گروه فرهنگی هاتف (سایت صبح)
برگرفته از 

 باران دژواخ

باران دژواخ

زندگینامه

روز اول فروردین ماه سال 1344 بود. نم نم باران کوچه های روستای خورگوی بندرعباس را نمناک ساخت. علی هراسان و شتابان به خانه بازگشت و صدای گریه نوزاد در فضای خانه طنین انداخت. مادر نام رحمت الهی باران را بر او نهاد. در دوران خردسالی به همراه خانواده به بندرعباس مهاجرت کرد و در سن 6 سالگی راهی دبستان شد، تا از علم روز چیزی بیاموزد. دژواخ در سالهای مبارزه با رژیم سلطنتی پهلوی همراه مردم غیور ایران فریاد مرگ بر شاه سر داد و پس از پیروزی انقلاب به عضویت بسیج در آمد. با تشکیل دادگاه ویژه مبارزه با مواد مخدر به این گروه پیوست تا با عوامل فساد مبارزه نماید. پاسداشت حرمت خون شهدای انقلاب باران را بر آن داشت تا فعالیتش را در خصوص مبارزه علیه گروهک وابسته به شرق و غرب افزایش دهد. اما منافقین کوردل در نیمه شب پنجم شهریور ماه سال 1360 قامت رعنایش را به خاک انداختند و او در سن 16 سالگی جانش را به اسلام و انقلاب تقدیم نمود.

تدوین و تنظیم توسط گروه فرهنگی هاتف (سایت صبح)
برگرفته از 

 امین دریس

امین دریس

زندگینامه

امین سال 1349 در آبادان در میان خانواده ای زحمتکش و مذهبی چشم های کوچکش را برای اولین بار به روی این دنیای خاکی گشود؛ دنیایی که بعدها آموزه های دینی اش به او می گفتند فانی است و زودگذر. 
فقط 8 سال داشت که انقلاب پیروز شد؛ هرچند که کوچک بود، اما به خاطر فعالیتش با مسجد و بچه های محل، تصویر ها و اطلاعاتی از امام و انقلاب اسلامی داشت و به خاطر همین هم بود که در کمک رسانی به انقلابیون، از هیچ کوششی دریغ نورزید. 
جنگ که شروع شد، همانند بسیاری از دیگر کودکان و نوجوانان مشتاق به سپاه پاسداران و جهاد سازندگی رفت و التماس کنان خواستار شرکت در کار های حمایتی از رزمندگان اسلام شده بود؛ ولی سنّ کم، جثه ی کوچک و خطرات جنگ، مانع صدور مجوز از طرف مسئولان می شد. 
مراسم های مذهبی و حضور در هیئت های عزاداری عاشورا و تاسوعای حسینی، بخش مهمی از زندگی کوتاه او را به خود اختصاص داده بود؛ بارها و بارها گفته بود یکی از زیبا ترین صحنه های زندگی ام شکست حصر آبادان از چنگال بعثی ها بود؛ چرا که در این روز بود که شهر استوارم نفس راحتی کشید. 
شنیده بود مردانی آسمانی هستند که بی هیچ واهمه ای از دشمن در مقابل گلوله ها می ایستند و یاحسین گویان پنجه های لودرهایشان را در زمین فرو می برند و با شجاعت، عشق را روی بوم زندگی در جبهه به تصویر می کشند؛ به همین خاطر یک راست به جهاد رفت و گفت: «می خواهم لودر چی شوم.» 
در جهاد که استخدام شد، به یکی از آرزوهایش که کمک به رزمندگان اسلام و روستاییان محروم در هر دو جبهه ی جنگ و سازندگی بود، رسید و پس از فراگیری رانندگی با لودر به انجام خدماتی از این دست راه یافت. جنگ تمام شد و او محکوم به ماندن بود. ماندنی که نمی توانست با تأسف در جمع دوستانش آن را ابراز نکند. 
چند ماه از اتمام جنگ گذشته بود که خدا نخواست بیشتر از آن عذاب دوری را تحمل کند و در بیست و ششمین روز از آذرماه 1367 در حالی که 18 سال داشت، بر اثر انفجار مین در دفتر بازسازی آبادان مجروح و در بیمارستان تهران به شهادت رسید و به دیدار معبودش شتافت. 
پیکر پاک "امین" فضای گلزار شهدای آبادان را معطر به عطر آسمان ها کرد. 

تدوین و تنظیم توسط گروه فرهنگی هاتف (سایت صبح)
برگرفته از 

رضا درویشوند

رضا درویشوند

زندگینامه

رضا درویشوند در روز شانزدهم شهریور ماه سال 1341 دیده به جهان گشود و از کودکی تحت تعلیم و تربیت خانواده با احکام شرع مقدس و وظایف مذهبی خود آشنا شد و با عشق و علاقه به انجام عبادات اسلامی پرداخت.
فعالیت های سیاسی-مذهبی وی همزمان با خیزش مجدد امت اسلام تحت رهبری های پیامبر گونه امام خمینی آغاز گشت و او با پخش بیانیه ها و اعلامیه های رهبر عظیم الشان انقلاب و حضور فعال در راهپیمایی ها و تظاهرات در این دوران سهم موثری را در تبلیغ انقلاب و ترویج پیام انقلاب اسلامی به سایرین بر عهده گرفت و در جهت تشویق و ترغیب اهالی محل و کشاندن آنان به صحنه برآمد. 
پس از پیروزی، درویشوند به همکاری افتخاری با کمیته های انقلاب اسلامی مشغول شد و در زمینه حفظ امنیت و انتظامات شهر با تمام وجود به کار و تلاش شبانه روزی پرداخت. وی پس از سه ماه فعالیت مستمر در کمیته و دریافت مبلغی بالغ بر چهار هزار و پانصد تومان به عنوان حقوق سه ماه خود، بلافاصله مبلغ مذکور را عینا به حساب شماره 100 حضرت امام واریز نمود و با این عمل یکی از مصادیق آیه شریفه "و یوثرون علی انفسهم و لو کان بهم خصاصه" (و دیگران راحتی در آنچه خودمان نیازمندند بر خویشتن مقدم می دارند) گردید. 
با شروع جنگ تحمیلی رضا داوطلبانه راهی جبهه های نور علیه ظلمت شد و تحت پوشش " ستاد جنگ های نامنظم شهید چمران " به دفاع از میهن اسلامی و دفع تجاوزات دشمن بعثی-صهیونیستی پرداخت ولی چندی بعد در اثر اصابت ترکش خمپاره دشمن از ناحیه دست چپ و شانه مجروح و به یکی از بیمارستان های تهران منتقل گردید. 
درویشوند پس از معالجه و بهبود یافتن از زخم هایی که در جبهه برداشته بود در "چادر وحدت" واقع در مقابل دانشگاه تهران مشغول فروش کتاب و تبلیغ و دفاع از آرمان ها و ارزش های اصیل انقلاب اسلامی شد که در همین دوران یک بار توسط منافقین مزدور ربوده و تحت شکنجه قرار گرفت ولی با مقاومت و شهامتی که در هنگام اسارت در چنگال مزدوران از خود نشان داد توطئه ربایندگان را ناکام گذاشت به نحوی که آنان نتوانستند از وی اطلاعاتی در مورد همرزمان و همسنگرانش کسب نمایند و مجبور شدند او را نیمه جان در یکی از خیابان های خلوت رها کنند. 
علیرغم آنچه که در این مدت بر وی گذشت او به فعالیت خود در چادر وحدت تداوم بخشید تا این که یکبار بوسیله نامه ای از طرف منافقین مورد تهدید واقع شد. در نامه مزبور منافقین از وی خواسته بودند که :"همکاری اش را با نیروهای انقلاب اسلامی قطع نماید و الا از او انتقام خواهند کشید" ولی این وسوسه شیطانی هم هیچگونه خللی در اراده استوارش ایجاد نکرد و همچنان او با آگاهی و ایمان به راهی که خود انتخاب کرده بود ادامه داد. 
سرانجام یک روز صبح زود چهار تن از منافقین تروریست وحشیانه به چادر وحدت یورش آوردند و او را در حالیکه در آن محل به استراحت پرداخته بود آماج رگبار سلاح های مختلف قرار دادند و سپس با پرتاب بمب آتش زا کتاب ها و چادر را در آتش کین ضد انقلابی خود سوزاندند. 
روز سوم شهریور ماه سال 1360 در 19 سالگی به شهادت رسید. 
مزارش در بهشت زهرا(س) قرار دارد. 

تدوین و تنظیم توسط گروه فرهنگی هاتف (سایت صبح)
برگرفته از 

 داود درویش

داود درویش

زندگینامه

داود درويش در سال 1337 در تهران و در خانواده‌اي مذهبي ديده به جهان گشود. تحصيلات خود را تا پايان مقطع ابتدايي ادامه داد. 
وي در دوران اوج‌گيري پيروزي انقلاب اسلامي فعاليتش را در جهت مبارزه با رژيم شاهنشاهي آغاز نمود و در تجمعات مردمي بر ضد شاه شرکت مي‌کرد. او هم‌چنين در جهت امرار معاش خانواده به کار و تلاش مشغول بود. 
درويش پس از پيروزي انقلاب اسلامي از مدافعان سرسخت آرمان‌هاي نظام اسلامي بود و پس از حمله تجاوزکارانه رژيم صدام به خاک ميهن، به جبهه‌هاي نبرد حق عليه باطل شتافت و به مبارزه پرداخت. 
و سرانجام در تاريخ 30 شهريور ماه سال 1362 در شهر تهران به دست منافقين کوردل در 25 سالگي به شهادت رسيد و در گلزار شهداي فيروزبهرام آرميد. 
از وي دو فرزند به يادگار مانده است.

تدوین و تنظیم توسط گروه فرهنگی هاتف (سایت صبح)
برگرفته از 

علی درخشان

علی درخشان

زندگینامه

علی درخشان، در تیرماه 1319 در خانواده ای مذهبی در تهران متولد شد. وی تحصیلات ابتدایی را در دبستان مرتضوی بازار و دوره متوسطه را در دبیرستان آزرم به پایان رسانید که در تمام آن سال ها، شاگردی ممتاز به شمار می رفت. در کنار مطالعات درسی، علاقه وافری به کتب مذهبی، سیاسی و شرکت در برنامه ها و جلسات اسلامی داشت. همین مسأله باعث گشت که او مبارزات خود را علیه طاغوت آغاز نماید و حدود 25 سال در این راه، به تلاش و مجاهدت پرداخت. وی که مبارزه در راه اسلام را مقدم بر کار خود می دانست، محل کارش را که یک مغازه فرش فروشی بود، پایگاهی برای تبادل نظر و تصمیم گیری جمعی،ارتباطات سیاسی، اجتماعی و حل مشکلات مردم، قرار داد. مبارزات سازمان یافته ی درخشان از مسجد هدایت و جلسات تفسیر قرآن «مرحوم طالقانی» آغاز شد. او در تظاهرات سال 41 13 مشتاقانه حضور داشت و نهضت اسلامی را تحت رهبری مرجع عالی قدر، امام خمینی (ره) ادامه داد و در زمینه های متعددی از جمله: چاپ و توزیع اعلامیه های مراجع دینی، برنامه ریزی و تشکیل مجالس و کوشش برای تعطیل نمودن بازار، نقش مؤثر و سازنده ای را ایفا نمود. در همین زمان، همکاری نزدیکی با مسئولان جمعیت مؤتلفه اسلامی داشت، در خدمات اجتماعی و سازمان های خیریه ی سیاسی نیز، فعالیت می کرد که در همان راستا به تأسیس و اداره ی مدرسه ی رفاه و هم فکری با مدارس علوی و غیره، پرداخت. تلاش های وی تا بهمن 1357 ادامه یافت و با شدت یافتن حرکت های انقلابی، در کمیته ی برگزاری راهپیمایی های تهران و هم چنین در کمیته استقبال امام، حضوری فعال داشت. پس از پیروزی انقلاب، عضو شورای مرکزی حزب جمهوری اسلامی شد که مسئولیت امور مالی حزب، به او واگذار گردید و رابطه ای نزدیک میان وی، دکتر بهشتی، شهید مطهری و مرحوم طالقانی برقرار شد.درخشان که شهید بهشتی را مجموعه ای از کرامات عالی انسانی می دانست، سعی درهمراهی پیوسته و مداوم با ایشان داشت تا آن جا که بررسی مکاتبات مردم و شخصیت ها را با دکتر، بر عهده ی وی نهادند. او درحقیقت دستیاری صدیق برای شهید مظلوم به شمار می رفت. سرانجام، در سن 41 سالگی در تاریخ 7 تیر ماه 1360 به دست شقی ترین مردمان، در فاجعه بمب گذاری دفتر حزب جمهوری در کنار همرزمانش به شهادت رسید. از او 3 فرزند به نام های امین، امیر و هاجر به یادگار مانده است. .

تدوین و تنظیم توسط گروه فرهنگی هاتف (سایت صبح)
برگرفته از