ربابه کریمی علویجه

	زندگینامه

ربابه کریمی علویجه

زندگینامه

حاجیه خانم ربابه علویجه در 20 اسفند ماه سال 1311 در خانواه ای محروم و مذهبی در علویجه متولد شد و زندگی سراسر رنج و زحمت خویش را تا سن شانزده سالگی در آغوش گرم خانواده گذرانید. 
 در آن ایام در تمام زحمات و سختی ها با پدر و مادر خویش همراه بود و در اداره خانواده به آنان کمک می کرد؛ و با انجام کارهای دستی از قبیل بافتن پارچه های سنتی و غیره پدر و مادر خود را یاری می داد. 
 او در سن شانزده سالگی ازدواج کرد که از حاصل این ازدواج هشت یادگار، یعنی چهار پسر و چهار دختر از خود به جای گذاشت. 
در سن 23 سالگی مادر جوانش را از دست داد که هرگز او را فراموش نمی کرد و این داغ پس از 322 سال، یعنی تا قبل از شهادتش هم برایش تازگی داشت. 
 ولی در حقیقت دوران پرمشقت زندگی وی از همان سن شانزده سالگی شروع می شود. دورانی که بار مسئولیتش پشت او را خم کرده بود و حتی لحظه ای از آن غافل نمی شد. و با استمداد از خداوند بزرگ تا آن جا که می توانست با زحمت و پشتکار و در صورت عدم موفقیت با نذر و نیاز و توسل به ائمه اطهار همگام با همسر فداکار خویش مشکلات زندگی را یکی پس از دیگری پشت سر می نهاد؛ نه به خاطر خودش بلکه به خاطر این که این مشکلات و گرفتاری ها فرزندانش را تهدید می کردند. 
 فرزندانی شاد و غافل از سختی ها و مصائب، همیشه ناراحتی و مشکلات فرزندانش را با جدیت دنبال کرده به طوری که از غم این مسایل لحظه ای آرام نداشت و به طور کلی خودش را از یاد برده بود. 
بسیار خوشرو و متواضع بود و حتی فرزندان کوچکش را احترام می گذاشت و از این امر ما را شرمنده می نمود. 
حلال مشکلات و گرفتاری های دیگران بود و هنگام برخورد با چنین مسایلی برای مشورت به ایشان مراجعه می کردند. 
 طاعات و عباداتش کامل بود و با خشوع و تدین انجام وظیفه می نمود و دیگران را هم در این امر تشویق می کرد. شواهد و نظایر بسیاری حاکی از دوستی شدیدی میان او با خداوند بزرگ بود، نفرت شدیدی از غیبت داشت و غیبت کنندگان را ارشاد یا نهی می نمود؛ و در غیر این صورت آن مجلس را ترک می نمود. 
 از جمله خصوصیات اخلاقی دیگر ایشان صبر و تحمل زیاد در کلیه جوانب، حق شناسی، شجاعت و فعالیت بسیار ایشان در کارها بود. 
 در زندگی مشترک با همسر خویش همراه و همگام بود و در کلیه کارها از جمله کشاورزی، نگهداری دام، کسب وغیره فعالیت زیادی داشت و در غیاب همسر تمام سختی ها ومصایب زندگی بر دوش ایشان بود و او به بهترین نحو و در کمال تواضع و با خلقی نیکو آن را اداره می کرد. از اسراف پرهیز می کرد و از برکات خداوند به بهترین نحو استفاده می نمود و با این روش زندگی را رونق داده بود و به برکت آن می افزود. 
به دلیل گرفتاری های زندگی مانع از باسواد شدن وی شده بود بسیار دلگیر بود وافسوس می خورد، سرانجام با علاقه خویش در کلاس های نهضت سوادآموزی شرکت می نمود و خواندن و نوشتن را بطور کامل فرا گرفت و با ذوق فراوان قرآن درسی اش را می خواند و از این امر بسیار خوشحال بود. 
تنها آرزویش این بود که روزی به مکه مشرف شود. بارها به فرزندان خود می گفت: مادر جان آیا می رسد روزی که نمیرم و به مکه بروم. هرچه به روز موعود نزدیک تر می شد بی تابی اش هم بیشتر می شد. 
 سرانجام روز موعود فرا رسید، در آن ایام به هر کس می رسید از او حلالیت می طلبید و با ذوق فراوان با او خداحافظی می کرد و سعی می کرد همه را نسبت به خود خشنود سازد. درست مثل اینکه وداع می کند و آن هم آخرین وداع! به یکی از فرزندان خود گفته بود. مادرجان می گویند هر کس حجش مورد قبول خداوند قرار گیرد ممکن است دیگر برنگردد و مبادا از این گفته من ناراحت شوی. یعنی دیگر انتظار برگشتن از من و بسیاری از مادران دیگر را از این سفر نداشته باشید. 
ساعت ها قبل از شهادتش در راه مسجد الحرام گفته بود: آیا خواب می بینم یا در بیدرای هستم که به چنین جای مقدسی قدم گذاشته ام، سپس گفته بود: آرزوی دیگری هم دارم و اینکه روزی به کربلا بروم و قبر امام حسین(ع) را هم زیارت کنم و چه زیبا روح پاکش قبر امام حسین(ع) را هم مشتاقانه زیارت نمود. 
 و سرانجام در روز جمعه خونین مکه به جرم گفتن"الله اکبر" و "لا اله الا الله" و اعلام برائت از کفار و مشرکین و کسانی که حق مظلومان را غصب کرده اند، مظلومانه با قلبی پاک در پاک ترین و مقدس ترین سرزمین به دست پست ترین افراد وهابیونی که هر روز در گوشه و کنار دنیا شاهد آلوده شدن دستشان به خون شیعیان مظلوم هستیم در تاریخ 9 مردادماه سال 1366 در سن 55 سالگی شهید شد و خون خود را در چنین مکان مقدسی تقدیم اسلام نمود. 
راه و داستان زندگی اش راهنمایی بزرگ برای فرزندان او و درسی بزرگ برای تمام مادران خواهد بود. آری او یک مادر نمونه بود. 
مزارش در گلزارشهدای علویجه اصفهان قرار دارد.

تدوین و تنظیم توسط گروه فرهنگی هاتف (سایت صبح)
برگرفته از