حمیدرضا حیدری

حمیدرضا حیدری

زندگینامه

روز هفدهم اردیبشهت ماه سال 1343 در خانواده ای مومن، شریف و مستضعف چشم به جهان گشود و از بدو تولد در محیطی مذهبی پرورش یافت و با نماز و روزه خو گرفت. 
از سنین نوجوانی حتی المقدور نماز را در مسجد و به جماعت می خواند و در اکثر سخنرانی های مذهبی پای منبر وعاظ متعهد می نشست و با تمام وجود این پیام های الهی را می شنید و به خاطرم می سپرد. 
جوانی محجوب، کم حرف، خوش برخورد و خنده رو بود و عمیقاً برای محرومان دل می سوزاند. در یازده سالگی پدرش را از دست داد و تحت سرپرستی مادر قرار گرفت. 
در یکی از روزهای سرد زمستان مادرش برای او یک جفت دستکش می خرد و پس از بازگشت او از مدرسه متوجه می شود که حمید دست کش ها را به همراه ندارد. به مادرش می گوید"دستکش ها را به یکی از همکلاسی هایم که پدرش مرده بود دادم" در جواب به او می گویند"تو خودت هم پدر نداری و او می گوید" او از من واجب تر بود، بعلاوه ما خدا را داریم".
با اوج گیری نهضت شکوهمند اسلامی در اکثر راهپیمایی ها و تظاهرات شرکت می جوید و ضمناً در مقابل دانشگاه تهران و سایر خیابان ها به فروش کتب و جزوات مذهبی می پردازد. 
پس از پیروزی انقلاب با وجود این که در کلاس سوم نظری محصل بود، برای پاسداری از اسلام، درس را ترک و تمام وقت خود را صرف فعالیت در کمیته انقلاب اسلامی می نماید. به هنگام آغاز جنگ تحمیلی مشتاقانه درخواست عزیمت به جبهه را می کند. 
حیدری پس از یوم الله هفتم تیر و عروج خونین شهید مظلوم و 72 تن از یاران امام، حالتی دیگر یافته بود و مرتب از مادرش می خواست دعا کند که او نیز به چنین فیض عظیمی نایل شود. شهادت را او جز زندگی و نهایت مطلوب می دانست و آرزومند چنین افتخاری بود. 
به کمیته محل خدمتش تلفنی مبنی بر وقوع درگیری در خیابان ستارخان می شود و او به همراه همرزمش(شهید محمد یحیایی) عازم این محل می گردند. در آن جا این دو پاسدار جان بر کف توسط سه تن از تروریست های منافق که در کمین شان نشسته بودند به رگبار بسته می شوند و به سرای باقی می شتابند. 
حمیدرضا در 17 سالگی مورخ 20 شهریور ماه سال 1360 به شهادت رسید و در بهشت زهرا(س) آرام گرفت. 

تدوین و تنظیم توسط گروه فرهنگی هاتف (سایت صبح)
برگرفته از