|
آدمها گاهی در زندگیت میمانند ؛ و گاهی در خاطره ات … آنها که در زندگی ات میمانند همسفرت میشوند ؛ آنها که در خاطرت میمانند کوله پشتی تمام تجربیاتت برای سفر تو … لبخند بزن به تلخ ترین تجربیاتت ؛ به هر چه بود ، هر چه گذشت ، آدمها می آیند و این آمدن باید رخ بدهد تا تو بدانی آمدن را همه بلدند این ماندن است که هنر میخواهد
هوای رابطه که سرد شد
گاهی نه پای کسی در میان است نه چیز دیگــــــری گاهی قصه قصه ی تکرار است ... راستش باید برای بعضی ها کم باشی زیاد که خوب باشی تکراری می شوی برایشان مثل فیلمی که بارها به عقب برمی گردانی قصه ی جدایی آدم ها از هم قصه ی تکرار است ... 
چه رسم جالبی ....
چه رسم جالبی است، محبتت را میگذارند پای احتیاجت، صداقتت را میگذارند پای سادگیت، سکوتت را میگذارند پای نفهمیت، نگرانیت را میگذارند پای تنهاییت، … … … و وفاداریت را پای بی کسیت، و آنقدر تکرار میکنند که خودت باورت میشود که تنهایی و بیکس و محتاج….!!!
دیدن عکست تمام سهم من است ، از تو . . . آن را هم جیره بندی کرده ام تا مبادا ، توقعش زیاد شود . . . دل است دیگر . . . ممکن است فردا خودت را از من بخواهد . . .
یک روز پدر بزرگم برام يه کتاب دست نويس آورد، کتابي که بسيار گرون قيمت بود، و با ارزش، وقتي به من داد، تاکيد کرد که اين کتاب مال توئه مال خود خودته، و من از تعجب شاخ در آورده بودم که چرا بايد چنين هديه با ارزشي رو بي هيچ مناسبتي به من بده، من اون کتاب رو گرفتم و يه جايي پنهونش کردم، چند روز بعدش به من گفت کتابت رو خوندي ؟ گفتم نه، وقتي ازم پرسيد چرا گفتم گذاشتم سر فرصت بخونمش، لبخندي زد و رفت، نامه‌ات که به دستم رسيد ، من خواب بودم ؛ نامه‌ات بيدارم کرد . نامه‌ات ستاره‌اي بود که نيمه‌شب در خوابم چکيد و ناگهان ديدم که بالشم ، خيس هزار قطره نور است.
دانستم که تو اينجا بوده‌اي و نامه را
خودت آورده‌اي . رد پاي تو روشن است
. پر از نشان و نشاني .
نامت رزاق بود و نشانت
روزي و روز
. گفتي که سفره آسمان پهن است و منتظري تا کسي بيايد و از ظرف داغ خورشيد
لقمه‌اي برگيرد
.
عاشق مي‌شود
. و گفتي که از دل کوچک من تا آخرين کوچه کهکشان راهي نيست، اما دم غنيمت است و فرصت کوتاه و گفتي اگر دير برسيم شايد سفره‌ات را برچيده
باشي، آن وقت شايد تا ابد گرسنه بمانيم
... آي فرشته که روزي دوستم بودي، بلند شو دستم را بگير و راه را نشانم بده، که سفره پهن است و مهماني است. مبادا که دير شود، بيا برويم، من تشنه‌ام، خورشيد مي‌خواهم
قحطي عشق گل مي دهد دوباره غزل در هواي تو دارد بهار مي چکد از چشمهاي تو گل مي دهد دوباره در اين قحط سال عشق احساس شاعرانه من از صداي تو
از هر که ديده ام به خدا مهربانتري دريا! دلم گرفته در اينجا براي تو در کوچه هاي خلوت شعرم قدم بزن بگذار تا نفس بکشم در هواي تو امشب به احترام تو اين شعر ساده را آماده کرده ام که بريزم به پاي تو وقتي تو مي رسي نفسم تازه مي شود احساس کرده ام شده ام مبتلاي تو شب با هزار دلهره خوابم نمي برد وقتي دريغ مي شود از من صداي تو درا ببند، حوصله کن، ها، غريبه نيست از راه دور آمده اين آشناي تو دوستم داشته باش بادها دل تنگ اند دست ها بيهوده چشم ها بي رنگند شهر ها مي لرزند برگ ها مي سوزند ياد ها مي گندند باز شو تا پرواز سبز باش با آواز آشتي کن با رنگ دوستم داشته باش سيب ها خشکيده ياس ها پوسيده دوستم داشته باش ابرها در راهند دوستت دارم ها چه کوتاه اند آه چه کوتاه اند 
درباره وبلاگ
 خدايا؛دوست بدارآنهايي راکه دوستمان دارندونمي دانيم،و سلامت بدار آنهايي راکه دوستشان داريم ونمي دانند.
آخرين مطالب
آرشيو مطالب
موضوعات
پيوندها
آمار وبلاگ
کل بازديد ها : 1515633
تعداد کل پست ها : 1329
تعداد کل نظرات : 77
تاريخ آخرين بروز رساني : یک شنبه 27 تیر 1395
تاريخ ايجاد بلاگ : جمعه 13 آذر 1388
|
