اتل متل راحله 
اخموی بی حوصله 
مامان چرا گفت : بگیر 
از پدرت فاصله ؟

  دلش هزار تا راه رفت 
  بابا خسته کاره ؟
  مامان چرا اینو گفت ؟
  بابا دوستش نداره

  بابا اینو بپرسه 
  اگه خسته کاره 
  پس چرا بعضی وقتا 
  تا نیمه شب بیداره ؟

  نشونه بیداریش 
  سرفه های بلنده 
  شش ماه پیش تا حالا 
  بغض می کنه می خنده 

شاید اونو نمی خواد 
اگه دوستش نداره 
پس چرا روی تختش 
عکس اونو میذاره ؟

  با چشمای مریضش
  عکسو نگاه میکنه 
  قربون قدش میره
  بابا بابا میکنه 

  با دست پر تاولش 
  البومی رو که داره 
  از کنار پنجره 
  ور میداره میاره 

  با دیده پر از اشک 
  البومی وا میکنه 
  رفیقای جبهه رو 
  همه ش صدا میکنه 

آلبوم عکس بابا 
پر از عکس دوستاشه 
عکسی هم از راحله ست 
تو بغل باباشه 
  با دیدن اون عکسا 
  زنده میشه می میره 
  با یاد اون قدیما 
  بابا زبون میگیره 

  قربون اون موقع ها 
  قربون اون صفاتون 
  دست منم بگیرین 
  دلم تنگه براتون 

  ازاون وقتی که بابا 
  دچار این مرض شد 
  مامان چقدر پیر شده 
  بابا چقدر عوض شد 

مامان گفته تو نماز 
برا بابات دعا کن 
دستاتو بالا ببر 
تقاضای شفا کن 

  دیشب توی نمازش 
  واسه باباش دعا کرد 
  دستاشو بالا بردو 
  تقاضای شفا کرد 

  نماز چون تموم شد 
  دعا به آخر رسید 
  صدای گریه های 
  مامان تو خونه پیچید !

  دخترکم کجایی؟
  عمر بابا سر اومد 
  وقت یتیم داری و 
  غربت مادر اومد 

دخترکم کجایی؟
بابات شفا گرفته 
رفیقاشو دیده و 
ما رو گذاشته رفته 


 
  آی قصه قصه قصه 
  یه دستمال نشسه 
  خون سرفه بابا
  رو این پارچه نشسته 

  بعد شهادت او 
  پارچه مال راحله است 
  دختری که در پی 
  شکست یک فاصله است 

 

اى معبود من ترا   مى‏ستايم و تو شايان ستايشى، در برابر احسان کاملت نسبت بمن، و فراوانى نعمتهايت بر   من، و بسيارى عطايت در باره من، و بر رحمتى که مرا به آن برترى داده‏اى، و نعمتى که   بر من سرشار ساخته‏اى. زيرا چندان در باره‏ام احسان کرده‏اى که شکر من از آن قاصر   است. و اگر احسان تو نسبت بمن و سرشارى نعمتهايت بر من نمى‏بود، به احراز بهره خود   و به اصلاح نفس خود نمى‏رسيدم. ولى تو در باره‏ام احسان آغاز کردى، و از رنج کوشش   در کفايت امورم بى‏نيازم ساختى، و مشقت بلا را از من برگرداندى، و قضاى خوفناک را   از من باز داشتى - اى معبود من - پس چه بسا بلاى مشقت بارى که آن را از من   برگرداندى! و چه بسا نعمت سرشارى، که چشمم را به آن روشن ساختى و چه بسا احسان   بزرگى که از آن تو نزد من است !
توئى که هنگام بيچارگى دعايم را اجابت کردى. و   هنگام در افتادن به گناه از لغزشم در گذشتى، و حقم را از ستمکاران باز ستاندى. اى   معبود من - من آنگاه که از تو مسئلت کردم ترا بخيل نديدم. و چون آهنگ تو کردم ترا   گرفته نيافتم. بلکه ترا نسبت به دعايم شنونده و در باره خواهشهايم عطا کننده يافتم : نعمتهايت را در هر حال از حالاتم و در هر زمان از زمانهايم بر خود سرشار يافتم، از   اين رو تو نزد من ستوده‏اى، و احسانت پيش من مشکور است. جان و زبان و عقل من ترا   همى سايند: چنان ستايش که به پايگاه کمال و به کنه شکر رسد، چنان ستايش که در حد   خشنودى تو از من فراز آيد. پس در آن وقت که تعدد راهها مرا خسته سازد، و اى در   گذرنده از لغزش من، که اگر عيب پوشى تو در باره من نمى‏بود هر آينه از رسوا شدگان   مى‏بودم، و اى دستگير من از سر يارى، که اگر ياريت نسبت به من نمى‏بود هر آينه از   مغلوبان مى‏بودم. و اى کسى که پادشان در پيشگاهش يوغ مذلت را به گردنهاشان   نهاده‏اند، و از اين رو از حمله‏هايش ترسانند. و اى سزاوار پرهيزگارى. و اى کسى که   نامهاى نيکو مخصوص او است. از تو مسئلت مى‏کنم که از من در گذرى و مرا بيامرزى زيرا   من بى‏گناه نيستم که در برابر مؤاخذه تو حجت آورم، و نيرومند نيستم که غلبه کنم و   گريز گاهى ندارم که بگريزم، و از تو مى‏خواهم که از لغزشهايم در گذرى، و پوزش و   بيزارى مى‏جويم از آن گناهانم که مرا گرفتار ساخته، و بر من احاطه کرده، چندانکه   نابودم ساخته .

از شر آن گناهان - اى پروردگار من - به حال توبه بسوى تو   گريخته‏ام، پس توبه‏ام را بپذير و به حال پناه جستن، پس پناهم ده، و به حال زينهار   خواستن، پس خوارم مگذار، و به حال سؤال، پس محرومم مگردان، و به حال دست به دامن   شدن، پس به دشمن تسليمم مکن، و به حال خواهش، پس نااميدم باز مگردان.ترا خواندم - اى پروردگار من - در حالى که مسکين و زار و ترسنده و هراسان و نگران و فقير و   بيچاره آستان توئم. بتو شکايت مى‏کنم - اى معبود من - از ناتوانى خود در شتاب کردن   بسوى آنچه به دوستانت وعده دادى، و در دورى گزيدن از آنچه دشمنانت را از آن بيم   داده‏اى، شکايت مى‏کنم از بسيارى عمهايم، و از وسوسه نفسم - اى معبود من - تو مرا   به نيت بدم رسوا نکردى، و به گناهم هلاک نساختى. ترا مى‏خوانم، پس مرا اجابت   مى‏کنى، اگر چه چون تو مرا مى‏خوانى در اجابتت کند باشم و هر حاجتى که دارم از تو   مى‏خواهم، و هر کجا باشم راز خود را پيش تو مى‏سپارم. پس جز ترا نمى‏خوانم و به غير   تو اميد ندارم. لبيک لبيک: تو مى‏شنوى شکايت کسى را که شکايت نزد تو آورد، و رو   مى‏آورى به کسى که بر تو توکل کند، و مى‏رهانى هر که را به پناه لطف تو در آيد و   بلا را بر طرف مى‏کنى از هر که بتو پناه مى‏آورد .

 اى معبود من - پس مرا به علت ناسپاسيم از خير جهان و اين جهان محروم مکن، و آن گناهانم را که مى‏دانى بيامرز. اگر عذاب فرمائى پس به علت آن است که من آن ستمکار سهل انگار اهمال پيشه گناهکار کوتاهى کننده فرو گذارنده به غفلت گزارنده بهره خويشم. و اگر بيامرزى، پس به سبب آن است که تو مهربان‏ترين مهربانانى.

صحيفه سجاديه