حاج میرزا حسن خان جابری انصاری

ملقب به «صدرالادباء» در سال 1287 هـ.ق در شیراز متولد شد. هنوز چهار سال بیشتر نداشت که با خانواده خویش به اصفهان مهاجرت کرد. در این زمان مقدمات علوم را نزد پدرش فرا گرفت . دوران تحصیل او نزد پدرش 13 سال طول کشید و با مرگ نابهنگام وي به بیماري قولنج، پایان یافت. در این مدت میرزا حسن کتب متداول صرف و نحو و بعضي متون ادب را فرا گرفت. آنچنانکه در 16 سالگی به دستور پدر، شرح ملا علی قاری را بر فقه ابو حنیفه از عربي به پارسی ترجمه نموده و همگان را شگفت زده کرد. میرزا حسن از محضر عالمانی چون آخوند کاشی و جهانگیرخان قشقایی ، شیخ محمد حسن نجفی ، سید محمد باقر درچه ای کسب علم نمود. در انقلاب مشروطییت ، بزرگان اصفهان او را به وکالت خویش در مجلس برگزیدند ولی بجهاتی نپذیرفت و به روزنامه نگاری روی آورد و مجله «گنجینه انصار» را منتشر کرد.

در سال 1326ق محمد علی شاه قاجار دستور دستگیری وي را به علت همکاری  در برپایی انقلاب مشروطه صادر کرد. اما قبل از رسیدن مأموران میرزا حسن برای زیارت عتبات عالیات از طریق شهرکرد به طرف عراق حرکت کرد و از حادثه جان سالم به در برد.

او یک سال در عتبات مقدسه اقامت کرد و از محضر درس آیت الله حاج سید اسماعیل صدر استفاده نمود و به اجازه ایشان معمم شد. پس از بازگشت به ایران و استقرار مشروطیت به درخواست آيت الله شهيد سید حسن مدرس ریاست محکمه جزای عدلیه اصفهان را پذیرفت و لیکن بخاطر دخالت های کنسولگری روس پس از چند ماه استعفاء کرد.

وی نویسنده آثار مهمی چون: تاریخ اصفهان و ری و همه جهان، تاریخ نصف جهان و همه جهان، آگهی شهان از کار جهان،آفتاب درخشنده و آثار دیگر است.

همچنین کتاب تفسیر حسن که تفسیر سوره حمد  و آیات نخست سوره بقره است از دیگر تالیفات ایشان مي باشد.

این ادیب فرزانه در سال 1376 هـ .ق دار فانی را وداع گفت و در تکیه بابا رکن الدین به خاک سپرده شد.