امام خمینی (ره): «شاید غربزده‏ها به ما می گویند که«ملت گریه» و شاید خودی‌ها نمی توانند تحمل کنند که یک قطره اشک مقابل چقدر ثواب است. یک مجلس عزا چقدر ثواب دارد. نتوانند هضم کنند(چنانچه امام صادق علیه السّلام فرمودند: (( مَن ذَکَرنَا اَوْ ذُکِرنَا عِندَه فَخَرَجَ مِن عَینِهِ مِثلَ جَناحِ الذُّبابِ غَفَرَ اللَّهُ ذُنُوبَهُ؛)) هر کس مصائب ما را به یاد بیاورد و به اندازه بال مگسى اشک بریزد، خداوند گناهانش را مى بخشد) آن چیزهایى که براى ادعیه ذکر شده است و آن ثواب‌هایى که براى دو سطر دعا ذکر شده است. نمی توانند این را ادراک کنند و هضم کنند. جهت سیاسى این دعاها و این توجه به خدا و توجه همه‌ی مردم را به یک نقطه؛ این است که یک ملت را بسیج می کند براى یک مقصد اسلامى. مجلس عزا نه براى این است که گریه کنند براى سیدالشهدا و اجر ببرند- البته این هم هست و دیگران را اجر اخروى نصیب کند- بلکه مهم، آن جنبه‌ی سیاسى است که ائمه‌ی ما در صدر اسلام نقشه‏اش را کشیده‏اند که تا آخر باشد و آن، این‌که اجتماع تحت یک بیرق، اجتماع تحت یک ایده و هیچ چیز نمی تواند این کار را به مقدارى که عزاى حضرت سیدالشهدا در او تأثیر دارد، تأثیر بکند .

شما گمان نکنید که اگر این مجالس عزا نبود و اگر این دسته‌جات سینه زنى و نوحه‌سرایى نبود، ۱۵ خرداد پیش مى‏آمد. هیچ قدرتى نمى‏توانست ۱۵ خرداد را آن‌طور کند، مگر قدرت خون سیدالشهدا. و هیچ قدرتى نمى‏تواند این ملتى که از همه جوانب به او هجوم شده است و از همه قدرت‌هاى بزرگ براى او توطئه چیده‏اند، این توطئه‏ها را خنثى کند، الّا همین مجالس عزا. در این مجالس عزا و سوگوارى و نوحه‌سرایى براى سید مظلومان و اظهار مظلومیت؛ یک کسى که براى خدا و براى رضاى او جان خودش و دوستان و اولاد خودش را فدا کرده است، این‌طور ساخته، جوانانى را که مى‏روند در جبهه‏ها و شهادت را مى‏خواهند و افتخار به شهادت مى‏کنند. و اگر شهادت نصیبشان نشود متأثر مى‏شوند و آنطور مادران را مى‏سازد، که جوان‌هاى خودشان را از دست مى‏دهند و باز مى‏گویند باز هم یکى دو تا داریم. این مجالس عزاى سیدالشهداست و مجالس دعا و دعاى کمیل و سایر ادعیه است که مى‏سازد این جمعیت را این‌طور، و اساس را اسلام از اول بنا کرده است به طورى که با همین ایده و با همین برنامه به پیش برود. و چنانچه، واقعاً بفهمند و بفهمانند که مسئله چه هست و این عزادارى براى چه هست و این گریه براى چه این‌قدر ارج پیدا کرده و اجر پیش خدا دارد، آن‌وقت ما را «ملت گریه» نمى‏گویند، ما را «ملت حماسه» مى‏خوانند.»
(صحیفه‌ی امام، ج‏۱۳ ،ص ۳۳۰)





مقام معظم رهبری(حفظه الله) در بیاناتی خطاب به طلاب و روحانیون در تاریخ ۲۲ آذر ماه سال ۸۸ فرمودند:” این عزادارى‌هائى که انجام میگیرد، این گریه و زارى‌اى که میشود، این تشریح حوادث عاشورا که میشود، اینها چیزهاى لازمى است. یک عده از موضع روشنفکرى نیایند بگویند آقا، اینها دیگر لازم نیست. نه، اینها لازم است؛ اینها تا آخر لازم است؛ همین کارهائى که مردم میکنند. البته یک شکل‌هاى بدى وجود دارد که گفته‌ایم؛ مثل قمه زدن که گفتیم این ممنوع است، نباید این کار انجام بگیرد؛ این، مایه‌ى دراز شدن زبان دشمنان علیه دوستان اهل‌بیت است. اما همین عزادارى متعارفى که مردم میکنند؛ دسته‌جات سینه‌زنى راه مى‌اندازند، عَلَم بلند میکنند، اظهار محبت میکنند، شعار مینویسند، میخوانند، گریه میکنند؛ اینها ارتباط عاطفى را روزبه‌روز بیشتر میکند؛ اینها خیلى چیزهاى خوبى است.”








آیت الله سید علی قاضی(ره):در مستحبات عزاداری و زیارت سید الشهدا علیه السلام مسامحه ننمایید و روضه هفتگی و لو دو سه نفری داشته باشید که اسباب گشایش است.





علامه محمد حسین طباطبایی(ره): ای کاش بنده یک مرثیه خوان حضرت سیدالشهدا علیه السلام بودم(واقعا برای خیلی ها عجیبه).همه سالهایی که سرگرم درس و بحث بوده ام با یک مرثیه خوانی امام حسین علیه السلام برابری نمی کند.





آیت الله بهجت(ره):بنده خیال می کنم فضیلت بکاء بر سیدالشهداء علیه السلام بالاتر از نماز شب باشد…بکاء بر مصائب اهل بیت علیهم السلام و بخصوص حضرت سید الشهدا علیه السلام از آن قبیل مستحباتی است که مستحبی افضل از آن نیست.





آیت الله وحید خراسانی(حفظه الله): وای بر کسانی که در این شعائر خدشه می کنند.بیدار باشید ای مردم ایران!بدانید کوچکترین کلمه که شعائر حسینی را سست کند کمر خاتم النبیین را می شکند.این عزاداریها و این سینه زنیها و این زنجیر زنیها باید در حد اعلی حفظ شود.بازیچه که نیست.





آیت الله میرزا جواد تبریزی(ره):در مجالس عزاداری همیشه دستمال سیاهی به همراه داشتند که در هنگام ذکر مصیبت اشکهای خود را با آن پاک می کردند و بارها به فرزندان خود فرموده بودند که اگر من از دنیا رفتم ای دستمال ها را در کفن من قرار دهید.



آیت الله صافی گلپایگانی(حفظه الله): زیارت و اظهار تاثر برای معصومین علیهم السلام در اسلام موضوعیت دارد و هر گونه فعالیتی در این زمینه از عبادات منظور می شود که موجب تقرب به خداوند می شود.




آیت الله مرعشی نجفی(ره)در فرازی از وصیتنامه خود می نویسند:سفارش می کنم دستمالی را که اشک های زیادی در رثای جدم حسین مظلوم علیه السلام و اهل بیت مکرم لو ریخته و صورت خود را با آن پاک می کردم بر روی سینه در کفنم بگذارید.




علامه محمد تقی جعفری(ره):بشر مقدس ترین اشکش را در راه حسین علیه السلام ریخت…اشکی که از اعماق دل بر می آید و جان را می شوراند آنگاه رهسپار پیشگاه اقدس خداوندی می شود.




آیت الله مجتهدی تهرانی(ره):علت موفقیت من همین مجالس توسل و روضه خوانی و سینه زنی در کنار درس های طلبگی بوده است.



کتاب معجزه اشک(حمزه کریم خانی)