ما ازدواج می کنیم تا در کنار هم به کمال برسیم. اگر نتوانید در همان دوره نامزدی با یکدیگر کنار بیایید، یا اگر در همان دوره نامزدی تحمل رفتارهای همدیگر برایتان طاقت فرسا باشد نمی توان چشم انداز خوبی برای این رابطه تصور کرد.

دوران نامزدی دوران چشم های باز است. وقتی که شما باید ببینید، بشنوید و بشناسید. با این حال، در این دوره چالش هایی پیش می آید که باید نسبت به آنها آگاه باشید. برخی از این چالش ها قابل حل هستند و برخی نه.

ما ازدواج می کنیم تا در کنار هم به کمال برسیم. اگر نتوانید در همان دوره نامزدی با یکدیگر کنار بیایید، یا اگر در همان دوره نامزدی تحمل رفتارهای همدیگر برایتان طاقت فرسا باشد نمی توان چشم انداز خوبی برای این رابطه تصور کرد.

 

ایده آل هایی که عوض می شوند

آرمان‌گرایی یکی از اشتباهات رایج دخترها و پسرهای جوان است. به طور مثال دختر یا پسر با طرح و ایده‌ای که از زندگی موفق مشترک در ذهنش دارد، وارد ماجرا می‌شود اما بعد از نامزدی می‌بیند چیزی که او فکر می‌کرده با نوع نگاهی که طرف مقابلش به او، زندگی و ازدواج دارد کاملا متفاوت است.

یک اشتباه بزرگ که بعدها زمینه‌ساز بروز مشکلات بزرگ‌تر دیگر در رابطه بین دو نامزد می‌شود این است که افراد در این دوران خود واقعی‌شان را معرفی نمی‌کنند. این البته خصلت بیشتر ما ایرانی‌هاست و دختر و پسر هم ندارد.

فکر می‌کرده همسر آینده‌اش مهربان است و از او حمایت می‌کند اما عملا می‌بیند که چنین چیزی نیست. در دوران نامزدی طرفین باید هزینه کنند اما این اتفاق نمی‌افتد. یکی از طرفین نامزدش را بیش از حد کنترل می‌کند و همین کنش رابطه را با مشکل مواجه می‌کند. تصور فرد این بوده که عشق‌شان جاودانه خواهد شد اما با رفتارهایی که از نامزدش می‌بیند، دلسرد می‌شود و از هم فاصله می‌گیرند. دیگر از با هم بودن لذت نمی‌برند. این فاصله گرفتن‌ها هم خودش را به شکل پرخاش، تنش، ایرادگیری از طرف مقابل، بروز رفتارهای وسواسی و... بروز می‌کند و این نگاه آرمانگرایانه به فرد مقابل معمولا در خانم‌ها بیش از آقایان دیده می‌شود.

 

وقتی عادت ها رو می شوند

دوران نامزدی مثل دوره آمادگی رفتن بچه‌هاست. رابطه دو نفر رابطه کودک – کودک است. این دوران از این جهت مهم است که فرصتی فراهم می‌شود تا دختر و پسر از هم و خانواده‌هایشان شناخت کافی پیدا کنند. هردو باید به این موضوع فکر کنند که هدف‌شان از ازدواج چیست؟ یکی از مشکلاتی که در این دوران بروز می‌کند این است که دو طرف به عادت‌های حساسیت‌زای هم پی می‌برند و همین عادت‌های بد زمینه‌ساز از بین رفتن یک رابطه می‌شود؛ مثلا اگر پسر به معاشرت زیاد با دوستانش اهمیت زیادی می‌دهد یا مواد مخدر مصرف می‌کند یا دختر به پدر و مادرش بسیار وابسته است و با وجود داشتن نامزد هنوز نتوانسته از میزان وابستگی‌اش به خانواده‌اش بکاهد، همین‌ها علامت هشداری هستند که باید جدی گرفت.

گاهی دو طرف رابطه سعی می کنند از مسایلی که تصور می کنند تاحدی آزار دهنده است چشم پوشی کنند. چون مسایل دیگری میان آنها برقرار است که دوست دارند به رابطه شان ادامه دهند. مثلا علاقه ای که به هم دارند، ترس از آبرو یا فشار خانواده و...

اصولا مسایلی که از همان ابتدا کمی آزاردهنده هستند، خصلت های شخصیتی فرد است و گاهی باید آن را نادیده گرفت و به عنوان خصلت پذیرفت. اما گاهی پس از گذشت زمانی، آن حس جدید بودن از بین می رود و ایرادها یا نکات منفی افراد برای طرفین آزار دهنده می شود و برای چشم پوشی از ایرادهای یکدیگر هم دلیل خاصی هم پیدا نمی کنند. در چنین مواردی اگر متوجه شدید واقعا کنار آمدن با خصلت های طرف مقابل برایتان آزار دهنده است باید فکر جدی تری برای رابطه تان کنید.

 

مساله ای به نام پول

مساله دیگر مدیریت مالی است. ممکن است دختر بگوید من هم کار می‌کنم و حقوقمان را در یک حساب مشترک پس‌انداز می‌کنیم. از طرف دیگر پسر می‌گوید نه من دوست ندارم همسرم کار کند. همین موضوع زمینه بروز اختلاف و دلسردی را در دو طرف فراهم می‌کند. یا پسر سربازی نرفته، شغل و درآمد ندارد، خب، نشان می‌دهد که این آدم هنوز به بلوغ اجتماعی کافی نرسیده است. دخالت‌های بی‌جای والدین هم در بروز مشکل بین دو نفر هم بی‌تاثیر نیست.