کیست پیلونیدال یا سینوس پیلونیدال یک کیسه کوچک پوستی حاوی مو در قسمت پایین کمر است. این بیماری در جنگ جهانی دوم به نام بیماری رانندگان جیپ معروف بود. این کیست به صورت یک منفذ پوستی کوچک نمایان شده و گاهی چیزی بیش از یک فرورفتگی حاوی چند موی پیچیده نیست. بیماری پیلونیدال به شکل یک آبسه حاد یا سینوس تخلیه شونده در ناحیه ساکرو کوسیکس بروز میکند. این کیست یا آبسه معمولاً در انتهایی‌ترین نقطه ستون فقرات ایجاد می‌شود. این کیست مستعد عفونت است. کیست‌های پیلونیدال در افراد سیاه پوست ناشایع است. هر دو جنس مبتلا می‌شوند ولی در مردان شایع‌تر است. عفونت کیست معمولاً در اوایل بزرگسالی (۴۰-۱۸ سال) آغاز می‌شود. بیشترین رده سنی بین ۱۶ تا ۲۶ می‌باشد. از نظر آماری از هر ۱۰۰ هزار نفر ۲۶ نفر به این بیماری مبتلا می‌شود.
واژه پیلونیدال به معنی nest of hairs (آشیانه‌ای از موها)است.
سینوس، آبسه‌ای هست که دارای مجرایی به سطح پوست شده. اما همیشه آبسه پیلونیدال همراه سینوس نیست.
محتویات
نشانه‌ها
در صورت عدم عفونت علامتی ندارد. با ایجاد عفونت علایم زیر بروز میکند:
- درد، قرمزی، احساس درد با لمس و تورم ناحیه مبتلا
- تب و لرز
- ترشح چرک
دلایل
این کیست ناشی از اختلالی خفیف است که در طی تکامل جنینی رخ می‌دهد. عامل عفونت معمولاً استافیلوکوک است. این وضعیت در مردانی که دارای مقادیر زیادی موی بدن هستند، بیشتر رخ می‌دهد. علت دقیق نامشخص است، اما ممکن است به علت وجود نقصی در تکامل این ناحیه باشد. رشد مو در این محل تمایل دارد به طرف داخل باشد، و احتمال دارد باعث عفونت در سینوس و در نتیجه یک آبسه دردناک شود. نظریه جدیدتر در این مورد اتیولوژی بیماری را اینگونه توجیه می کند که چون سلولهای پیش ساز مو با منشأ اکتودرم در این ناحیه [ساکروکوکسیژئوس] بصورت نابجا قرار گرفته اند، ممکن است در اثر تحریک با عوامل مکانیکی مثل رانندگی طولانی رشد کنند و زمینه ساز بروز علائم بیماری شوند.
درمان
درمان کیست عفونی شده به دو روش باز یا بسته انجام می‌شود و معمولاً شامل برش دادن برروی آبسه و تخلیه چرک و گاهی جراحی به منظور برداشتن کل ناحیه عفونی می‌باشد.مدت جراحی بین ۳۰ تا ۵۰ دقیقه است و دکتر جراح هم می تواند فرد را بیهوش یا ناحیه کمر به پایین را بی حس کند. در جراحی به روش باز، التیام زخم جراحی ممکن است چند ماه به طول انجامد زیرا باید از عمق زخم ترمیم شود. البته در صورت مراقبت روزانه ترمیم زخم به هشت هفته(دو ماه) کاهش می یابد. مراقبت روزانه شامل عوض کردن پانسمان به صورت روزانه یا حداقل دو روز یکبار،شستشوی زخم،و شیو کردن(shave) موهایی که بعد از عمل در اطراف زخم میرویند. اگر این موها از اطراف زخم حذف نشوند، بدلیل این که زخم باز است دوباره در زخم خم می شوند و زخم آبسه میکند.برای ترمیم زخم هم خوردن میوه های همچون کیوی،پرتقال و همچنین ویتامین سی توصیه می شود.
در تمامی مراحل این بیماری،فرد اصلا احساس درد نمی کند. حتی بعد از عمل هم احساس درد نمی شود،اما از هفته ی دوم بعد از عمل که زخم شروع به ترمیم خود می کند ممکن است فرد در بعضی از حرکت های روزانه خود دچار مشکل شود و این ناحیه کمی او را اذیت کند.هر چند درد پس از هفته ی سوم به صفر می رسد و فرد کاملا احساس رضایت می کند.
برای پانسمان زخم، پس از شستشوی زخم با آب مقطر، یک گاز در درون حفره ی زخم می گذارند و سپس بر روی آن چسب های پزشکی یا چسب های یه لایه می گذارند. به این خاطر که شخص در طول روز، ممکن است حرکت هایی داشته باشد که پانسمان باز شود، بر روی پانسمان هم سرجیفیکس (sergifix) پوشیده می شود تا پانسمان حتی اکر باز شد در جای خود بماند و حرکت نکند.
درمان در طب سنتی
در طب سنتی برای درمان این عارضه از ضماد مغز حرام گوسفند و قند و یا روغن سیاه ( ایکتامول ) و تخم اسفرزه جهت سرباز کردن کیست استفاده می شده است.مخلوط تخم کتان و شیر هم برای سرباز کردن کیست خوب است.
منابع
- Elsner, Peter (2000). Handbook of Occupational Dermatology. Berlin: Springer. pp. 821. ISBN 3-540-64046-0.
