به نام خداوند بخشنده بخشايشگر

سوگند به فرشتگانى كه (جان مجرمان را بشدت از بدنهايشان) برمى‏كشند، (1)

و فرشتگانى كه (روح مؤمنان) را با مدارا و نشاط جدا مى‏سازند، (2)

و سوگند به فرشتگانى كه (در اجراى فرمان الهى) با سرعت حركت مى‏كنند، (3)

و سپس بر يكديگر سبقت مى‏گيرند، (4)

و آنها كه امور را تدبير مى‏كنند! (5)

آن روز كه زلزله‏هاى وحشتناك همه چيز را به لرزه درمى‏آورد، (6)

و بدنبال آن، حادثه دومين ( صيحه عظيم محشر) رخ مى‏دهد، (7)

دلهايى در آن روز سخت مضطرب است، (8)

و چشمهاى آنان از شدت ترس فروافتاده است! (9)

(ولى امروز) مى‏گويند: «آيا ما به زندگى مجدد بازمى‏گرديم؟! (10)

آيا هنگامى كه استخوانهاى پوسيده‏اى شديم (ممكن است زنده شويم)؟!» (11)

مى‏گويند: «اگر قيامتى در كار باشد، بازگشتى است زيانبار!» (12)

ولى (بدانيد) اين بازگشت تنها با يك صيحه عظيم است! (13)

ناگهان همگى بر عرصه زمين ظاهر مى‏گردند! (14)

آيا داستان موسى به تو رسيده است؟! (15)

در آن هنگام كه پروردگارش او را در سرزمين مقدس «طوى‏» ندا داد (و گفت): (16)

به سوى فرعون برو كه طغيان كرده است! (17)

و به او بگو: «آيا مى‏خواهى پاكيزه شوى؟! (18)

و من تو را به سوى پروردگارت هدايت كنم تا از او بترسى (و گناه نكنى)؟!» (19)

سپس موسى بزرگترين معجزه را به او نشان داد! (20)

اما او تكذيب و عصيان كرد! (21)

سپس پشت كرد و پيوسته (براى محو آيين حق) تلاش نمود! (22)

و ساحران را جمع كرد و مردم را دعوت نمود، (23)

و گفت: «من پروردگار برتر شما هستم!» (24)

از اين رو خداوند او را به عذاب آخرت و دنيا گرفتار ساخت! (25)

در اين عبرتى است براى كسى كه (از خدا) بترسد! (26)

آيا آفرينش شما (بعد از مرگ) مشكل‏تر است يا آفرينش آسمان كه خداوند آن را بنا نهاد؟! (27)

سقف آن را برافراشت و آن را منظم ساخت، (28)

و شبش را تاريك و روزش را آشكار نمود! (29)

و زمين را بعد از آن گسترش داد، (30)

و از آن آب و چراگاهش را بيرون آورد، (31)

و كوه‏ها را ثابت و محكم نمود! (32)

همه اينها براى بهره‏گيرى شما و چهارپايانتان است! (33)

هنگامى كه آن حادثه بزرگ رخ دهد، (34)

در آن روز انسان به ياد كوششهايش مى‏افتد، (35)

و جهنم براى هر بيننده‏اى آشكار مى‏گردد، (36)

اما آن كسى كه طغيان كرده، (37)

و زندگى دنيا را مقدم داشته، (38)

مسلما دوزخ جايگاه اوست! (39)

و آن كس كه از مقام پروردگارش ترسان باشد و نفس را از هوى بازدارد، (40)

قطعا بهشت جايگاه اوست! (41)

و از تو درباره قيامت مى‏پرسند كه در چه زمانى واقع مى‏شود؟! (42)

تو را با يادآورى اين سخن چه كار؟! (43)

نهايت آن به سوى پروردگار تو است (و هيچ كس جز خدا از زمانش آگاه نيست)! (44)

كار تو فقط بيم‏دادن كسانى است كه از آن مى‏ترسند! (45)

آنها در آن روز كه قيام قيامت را مى‏بينند چنين احساس مى‏كنند كه گويى توقفشان (در دنيا و برزخ) جز شامگاهى يا صبح آن بيشتر نبوده است! (46)