سجده در لغت به معنی سر برزمین نهادن[۱] و پیشانی بر زمین نهادن است.[۲] و در اصطلاح نهایت تواضع نسبت به موجودی برتر و از عالی‌ترین شکل پرستش (خدا یا غیر خدا) است. در ادیان ابراهیمی، سجده منحصراً برای خداست.[۳]
پیشینه
قبل از اسلام بلکه در اعصار قدیم نیز برای خدا و هم برای پادشاهان، فراعنه و برای بتها و مظاهر طبیعت (مانند خورشید و ماه) وجود داشته است. در زمان سلیمان پیامبر مردم قوم سبا بر خورشید سجده می کردند. در ادیان ابراهیمی، سجده منحصراً برای خدا و برای پرستش اوست و سجده برای غیر او جایز نیست. قرآن سجده را از زمان آدم مرسوم می داند و اسلام حقیقت آنرا مخصوص خدا دانسته و سجده برای غیر خدا را به واسطه اشتباه در مصداق حقیقی می داند.[۳]
سجده در اسلام
در میان دین اسلام و همچنین ادیان الهی ابراهیمی سجده مخصوص خدا و برای پرستش اوست و سجده برای غیر او جایز نیست. در اسلام سجده عبادت محسوب شده و یکی از مهمترین ارکان نماز(بعنوان مهمترین عبادت) است.
