| فاطر | سورهٔ یس | صافات | |||||||||||||||||||||||
|
|||||||||||||||||||||||||
سوره یس (خوانده می‌شود: یاسین) سوره ۳۶ از قرآن است، ۸۳ آیه دارد، و سوره‌ای مکی است. این سوره قلب قرآن نام گرفته‌است و روایات متعددی آن را از جمله سوره‌های مهم قرآن شمرده‌اند. محتوای این سوره در حالت کلی پیرامون توحید، معاد، وحی، قرآن، و بشارت و انذار است. بحث نخست پیرامون نبوت پیامبر اسلام و قرآن است؛ پس از بحثی پیرامون پیامبران قبلی و تسلی پیامبر، بحثی پیرامون توحید شده و سرانجام در مورد معاد و ویژگی‌های روز قیامت سخن می‌گوید.[۱]
محتویات
معنی یس
کلمهٔ «یس» (آیهٔ اول این سوره) از حروف مقطعهٔ قرآن است ولی معانی مختلفی برای آن ذکر شده‌است. از جمله اینکه «یا» به معنی حرف ندا و «سین» اشاره به پیامبر اسلام دارد. در روایتی از جعفر صادق آمده است که «یس» نام پیامبر اسلام است به این دلیل که قرآن پس از آن می‌گوید «تو از پیامبرانی و بر راه راست».[۲]
در عروسی ایرانی
در عروسی ایرانی، هنگامی که خطبه خوانده می‌شود معمولاً سورهٔ یاسین از قرآن باز است و عروس آن را می‌خواند.[۳]
پانویس
- مکارم شیرازی, ناصر و جمعی از نویسندگان. تفسیر نمونه. ج. 18. دارالکتب الاسلامیه, 1374. ص 309-311سوره یس، مقدمه
- مکارم شیرازی, ناصر و جمعی از نویسندگان. تفسیر نمونه. ج. 18. دارالکتب الاسلامیه, 1374. ص 314-315سوره یس، آيه ۱-۱۰
- «ازدواج ایرانی» (فارسی). مجلهٔ زیگزاگ، ۱۴ ژوئن ۲۰۰۷.
پیوند به بیرون
