مردم!شمارابه یادآوری مرگ،سفارش می کنم،ازمرگ کمترغفلت کنید،چگونه مرگ رافراموش می کنیددرحالی که اوشمارافراموش نمی کند؟وچگونه طمع می ورزیددرحالی که به شما مهلت نمی دهد؟مرگ گذشتگان برای عبرت شما کافی است.آنهارابه گورشان حمل کردند،بی آن که برمرکبی سوارباشند،آنهارادرقبرفروآوردندبی آن که خودفرودآیند.

چنان ازیادرفتندگویاازآبادکنندگان دنیانبودندوآخرت همواره خانۀ شان بود!آنچه راوطن خودمی دانستندازآن رمیدند،ودرآنجاکه ازآن می رمیدند،آرام گرفتند،وازچیزهایی که باآنهامشغول بودندجداشدند،وآنجاراکه سرانجامشان بودضایع کردند.

اکنون نه قدرت دارندازاعمال زشت خوددوری کنندونه می توانندعمل نیکی برنیکی های خودبیفزایند.به دنیایی اُنس گرفتندکه مغرورشان کرد،چون به آن اطمینان داشتند،سرانجام مغلوبشان کرد.

فرازی برنهج البلاغه.مــــــــــــــــــــــــــــــشکات ولایت.