امروزه نظام بازار و مشروعیت ماهوی کسب و کار به واسطه نرخ بالای بیکاری، افزایش فقر و ناخرسندی عمومی از بی توجهی سازمان ها به چالش کشیده می شود.

بسیاری از سازمان های بزرگ با احساس چنین التهابی در سطح جامعه، حتی به رغم زمزمه های احیای رونق اقتصادی، توجه خود را به طور فزاینده ای بر مسوولیت اجتماعی متمرکز می کنند. مشکل اینجا است که تلاش آنان در مواجهه با چالش پیش رو و برداشت های منفی جامعه نسبت به کسب و کارهای بزرگ، چندان موثر نیست.

کسب و کارها باید راهی را بیابند که به شکل مثبتی در اجتماع حضور یابند، ولی تا زمانی که فعالیت های اجتماعی خود را جدا از کسب و کار اصلی ببینند، این امر محقق نمی شود. در حقیقت به جای تاکید بیشتر بر فعالیت های متمرکز بر مسوولیت اجتماعی- اقتصادی، رهبران کسب و کار باید در سطح محلی، ارزش افزوده ایجاد نمایند. منظور من از این مطلب، رقابت کردن به نحوی است که با فعالیت های شرکت ها در جوامع، همزمان شرایط اجتماعی و سطح رقابت پذیری آن جوامع، ارتقا یابند. اکنون زمان آن است که ضمن کاستن تفاوت ها از نیازهای مشترک کسب و کار و جامعه بهره برد.

فرصت هایی که ارزش افزوده مشترک میان جامعه و کسب و کار ایجاد می کنند، باید به صورت دقیقی با فعالیت کسب و کار اصلی سازمان، یعنی جایی که مهارت ها، منابع و تجربیات عملیاتی جدید در جهت پیشبرد بهره وری به کار گرفته می شود تلفیق شوند، در عین اینکه همزمان به جامعه نیز سود می رسانند. ما راه های بسیاری را برای ایجاد ارزش افزوده می بینیم که از کاهش آلودگی تا ارتقای بهره وری (و دستمزد) کارگران کم درآمد قابل طبقه بندی است. این تغییر و تحول در عملیات کسب و کار اصلی سازمان ها است که فراتر از انگیزه کمک های خیریه، مشروعیت کسب و کار را حفظ می کند. هیچ جایی فرصت ها و ضرورت ایجاد ارزش افزوده به اندازه مناطق محروم، یعنی جایی که فقر در آن متمرکز است، روشن و واضح نیست.

نابرابری اقتصادی منجر به ایجاد چالش های بنیادینی در نظام سرمایه داری می شود و این نابرابری حل نمی شود، مگر زمانی که جوامع محروم را قادر سازیم تا در نظام بازار رشد کنند و تنها راه آن، از طریق شرکت ها و مشارکت «کسب و کار» است. مردم نیاز به مشاغل در دسترسی دارند که راه رسیدن به درآمدهای خوب را در نزدیکی محل زندگی شان فراهم کند. این مهم، فقط به کمک «کسب و کار» ممکن می شود.

● کسب و کارهای بزرگ در شهرهای کوچک:

شهرهای کوچک، بیش از ایجاد شغل، به کسب و کارهای کوچک نیاز دارند. شرکت هایی با کمتر از ۱۰۰ نفر کارمند، حدود ۶۰ درصد از مشاغل آمریکا را در سال های ۱۹۹۸ تا ۲۰۰۷ تشکیل می دادند که در جوامع محروم این مقدار حتی بالاتر است. نه تنها کسب و کارهای کوچک برای کارمندان و مالکان آن ثروت ایجاد می کنند، حتی شرکت هایی که در مناطق محروم واقع می شوند، سهم بیشتری را از استخدام افراد محلی دارند.

برخلاف بعضی تصورات، هزاران کسب و کار با پتانسیل رشد بالادر جوامع درون شهری وجود دارد و ظرفیت کارآفرینی این بخش در حال شکوفا شدن است. ما نیازمند تعداد بیشتری از کسب و کارهای اینچنینی هستیم که نه تنها افراد محلی یک منطقه را استخدام کند، بلکه به کل جامعه جان دوباره ببخشد. یکی از موثرترین راه ها برای رسیدن به این مقصود، فعالیت شرکت ها و موسسات بزرگی است که اقتصاد شهرهای کوچک را در راستای اقتصاد یک کشور، توسعه می دهد. در حدود ۲۰ درصد از شرکت های طبقه بندی شده توسط S & P ۹۰۰ و صدها بیمارستان و دانشگاه بزرگ دیگر در مناطق شهری محروم اداره می شوند. این سازمان ها کارفرمایان عظیمی هستند.

آنها صدها میلیارد دلار کالاو خدمات خریداری می کنند و از راه های بی شماری بر اقتصاد شهرهای کوچک تاثیر می گذارند. اغلب چنین سازمان هایی برنامه های کمک رسانی فعال دارند و در بین این شرکت ها رایج است که مطالعاتی برای نشان دادن تاثیر اقتصادی این فعالیت ها انجام دهند تا از این راه وجهه خود را در اجتماع بهبود بخشند.برخلاف این واقعیت که سلامت اقتصادی اجتماع واقع در محل استقرار سازمان های بزرگ، تاثیر عمده ای بر بهره وری، استخدام، پایه ریزی و تداوم برخورداری از مشتری دارد، بسیاری از این سازمان ها فاقد یک استراتژی هستند که از احیای جامعه به عنوان ابزاری برای ارتقای رقابت پذیری خود استفاده نماید. خوشبختانه برخی از شرکت های پیشرو شروع به اتخاذ چنین استراتژی کرده اند.

برای مثال شرکت AT&T به مزایای حاصل از تامین کنندگان رو به رشد محلی در خصوص تقویت کارآیی زنجیره تامین خود، استخدام، سلسله مراتب کاری و بازیابی جامعه پی برده است. کسب و کارهایی که مانند یک کسب و کار عمل می کنند و نه مثل اعطا کنندگان اعانه، به طور قابل ملاحظه ای قدرتمندترین نیروها برای برخورد با این مشکلات جدی هستند که جامعه با آن روبه رو می باشد. این نوع تلاش شرکت ها چنانچه با اصل ارزش افزوده مشترک همراه شود، آن چیزی است که من معتقدم موج بعدی نوآوری و بهره وری در اقتصاد یک کشور را خواهد ساخت. این تلاش ها منجر به احیای منطق اقتصادی سرمایه داری خواهد شد و همچنین شانسی دوباره در جهت مشروعیت یابی مجدد کسب و کارها، ارائه خواهد داد.