بانکداری سنتی همان نوع بانکداری معمول در دنیاست که بر دریافت و پرداخت بهره مبتنی است. در این نوع بانکداری، بانکها سپرده های مردم را دریافت می کنند و در قبال دریافت این سپرده ها به آنها «ب » می پردازند. از سویی دیگر، با تجمیع این سپرده ها، آنها را به صورت «وام» در اختیار گروه دیگری به نام «سرمایه گذاران» قرار می دهند. سرمایه گذاران در قبال دریافت وام به بانک بهره می پردازند. بهره دریافتی و پرداختی از سوی بانک نرخ معینی دارد که به «نرخ بهره» مشهور است. مابه التفاوت نرخ بهره دریافتی و پرداختی درامد بانکها را تشکیل می دهد. لذا در بانکداری سنتی، به علت دریافت بهره (که آسانترین کار است)، بانک تنها واسطه وجوه است و عملاً کاری به این ندارد که سرمایه گذار پول را در چه مسیری به کار می اندازد. به عبارت دیگر، بانک به سود یا زیان سرمایه گذار کاری ندارد؛ زیرا بانک در سررسید معین، اصل و فرع (بهره) وام را از سرمایه گذار دریافت می کند./ در بانکداری اسلامی، اساس مشارکت در سود و زیان است؛ به این صورت که برای انجام دادن طرحی خاص که به طور مثال ۱۰۰ میلیون تومان هزینه در بر دارد، قسمتی از آن (مثلاً ۷۰%) را سپرده گذاران و بخش دیگری از آن (مثلاً ۳۰%) را سرمایه گذاران تأمین می کنند. در این وضعیت، بانک وکیل سپرده گذاران و شریک سرمایه گذاران می شود. پس از به نتیجه رسیدن طرح و دستیابی به سود (یا زیان)، سود (یا زیان) – به نسبت سهم دو طرف – میان سرمایه گذاران و سپرده گذاران تقسیم می شود.
در این بین، بانک نیز سهمی را به عنوان حق الزحمه برداشت می کند. از آنجا که در بانکداری اسلامی بانک شریک سرمایه گذاران است، کاملاً مراقب است که سرمایه گذار سرمایه را در جایی به کار نیندازد که احتمال ضرر وجود دارد. به همین دلیل است که سودآوری در بانکداری اسلامی، به لحاظ نظریه ای (تئوریک) بیشتر از بانکداری سنتی است.