احاديث , سخنان تصادفي امام رضا (ع)

سلام بر تو که هشتمین ستاره ی امامتی و دهمین خورشیدی که از کرانه ی وحی محمدی دمیدی . سلام بر تو که حرمت ، حریم امن خداست و هزار شاخه ی نور در آینه هایت تکرار می شوند.

تشنگی ، کودکی است که در سقا خانه آب می نوشد و در زخمی که به مرهم دعایت شفا می کیرد.

میهمانان همیشه ات کبوترانند که مثل زائرانت انبوه انبوه می آیند و گروه گروه می مانند تا زیارت نامه ی عشق بخوانند.

هیچ غریبی را ندیدم که این همه آشنا داشته باشد. غریب کسی است که آشنایانش هم به دیدنش نمی روند نه تو که غریبه ها هم برای آشنایی ات سر و دست می شکنند!

کدام خزان به باغت وزیده که ضریح زردت هر روز با هزارچشم آبیاری می شود و سبز نمی شود!

سلام بر تو که اگر نبودی کسی به ضمانت آهوان بر نمی خاست و ایران بر مداری دیگر می چرخید و ایمان امت به تکامل نمی رسید. خوشا بچه آهویی که تو را شناخت و بدا انسانی که مقامت را در نیافت . اینک منم آمده از راهی دور با آرزوهایی به بلندی گلدسته هایت . نشسته در شبستان انتظار ، ایستاده در رواق امید، دل بسته ام به پنجره ی فولاد. بر لبانم دعایی نو، سلامت جان و تن و دنیایم . ببخش تا عمرم به عاقبت خیری برسد.

قلب قبله و کعبه قبیله، و مشهد الرضا نقطه کانونی دلشدگان معرفت و حقیقت.      

نقشه مشهد را که روی زمین پهن می کنیم، بهشت مقابل چشمانمان سبز می شود و هندسه معرفتی شیعه بر این اساس شکل می گیرد و مهندسی مشهد نیز هم؛ چنانکه مکه را به شناسنامه کعبه می شناسند و شکل گیری مکه نیز گرد کعبه است. 

اول کعبه شکل یافت و بعد مکه به وجود آمد.                                                        

اول حرم صاحب حرم را یافت و حریم آفتاب، آفتاب شنهای عاشق نور را.                

و از آن روز، هرکس کاسه ای در دست، سهم خویش را از نور بر می دارد. 

چقد این اذن دخول با دلم بازی می کند ...چقد دلم لک زده برای ایستادن در پشت ورودی های حرم امام رئوف و خواندن اذن دخول ...
دلم لک زده برای رد اشکهای داغی که بی هیچ واسطه ای گونه هایت را نوازش می دهند ...
همین چند روز پیش تولدش را در حرم باصفایش تبریک عرض کردم اما انگار سال هاست به مشهد نرفته م و چشمم به گنبد و ضریح نیفتاده است ...
دلم نوشیدن زمزم از سقاخانه اش را می خواهد ...

دلم ایستادن و زل زدن به پنجره فولاد و زمزمه های پر از راز و نیاز بیماران و آرزومندان و ... را می خواهد ...
دلم رقص پرچم سبز روی گنبد طلایی حرمش را می خواهد ...دلم نوازش خنکای عطر حرمش را مطالبه می کند وقتی نزدیک ضریح باصفایش می شوی ...
دلم نشستن در ایوان مقصوره صحن گوهرشاد را التماس می کند ...
ایوان طلا ... روبروی ضریح ... دار الهدایه ...دارالحجه... صحن جمهوری ...صحن آزادی...ورودی شیخ حرعاملی...
دلم چه تقاضاها که ندارد ...
باز هم دلتنگ امام رئوفم ...کاش تمام روزها و شب هایم در حرم مولای مهربانی ها سپری میشد ...

نگاهم به اوست ؛ چه سپید قدم بر می دارد و چه زیبا . با قدم هایش که لحظه لحظه تند تر می شوند گنبدت را بوسه باران می کند. آرام آرام گرد گنبد زرینت قدم بر می دارد. نگاهم هنوز به اوست ؛ یک دور تمام می شود، یک دور بوسه باران شده ای . حالا می خواهد قدم اول را در دور دوم بر دارد. انگار من می خواهم قدم بردارم ، نمی دانم... .

درود ما بر تو  ای هشتمین سپیده ، ای آفتاب مهربانی ،  ما آن سوی ذره مانده ایم ،  من آن پرنده مهاجرم که هزار سال پریده است ولی هنوز سواد گنبد تو پیدا نیست ، ای عرش ای خون هشتم نیرویی دیگر در پرم نیست که ما را هزار سال  نه ره توشه ای بر پشت بود  و نه شمشیری در دست جز حلقه ضریحت  نمی توان دید  تو را باید تقسیم کرد و آن گاه به تماشا نشست و خاکت گستره همه کائنات  و پولاد ضریحت قفسی ست که ما یارایی خودمان را در آن به دام انداخته ایم.

تو مرکز وفوری و کشت هایمان از لطف تو سبز ، تو مدار نعمتی و گنبدت تنها و آخرین آشتی ما و بخششت اعطای خداوند سبحان است . وقتی تو می بخشی دست زهره نیز بسوی سقاخانه ات دراز است.