امام علي(ع): «و لا مال اذهب للفاقة من الرضي بالقوت...(111) هيچ
سرمايهاي چون بسنده كردن به مقدار لازم (و صرفهجويي)، فقر را بيشتر از بين
نميبرد.»
دوران رياضت اقتصادي، و قناعتپيشگي، و صرفهجوييهاي بسيار دقيق و منطقي،
براي دستيابي به توازن و تعادل اقتصادي، امري اجتنابناپذير است. در پرتو
چنين روشي عدالتي فراگير پديد ميآيد و همه به نيازهاي خود دست مييابند.
تجربة كشورهاي توسعه يافته بهترين شاهد اين موضوع است، و دقيقاً سخن
والاي امام همين است كه هيچ امري بيشتر از رضايت به قوت و حداقل زندگي
(يعني رياضت اقتصادي) براي از ميان برداشتن عقبماندگي و فقر، كارسازتر نيست.
در صورت تقسيم عادلانة كمبودها و زهد و قناعت اقتصادي، همه به كار و تلاش
روي ميآورند و چرخ اقتصاد را به گردش مياندازند، و از انتظارات خود ميكاهند
و همين بستر مناسب براي عدالت اجتماعي خواهد بود. اين سخن آمده است: «و
كنزَ اغني من القناعة هيچ سرمايهاي كارآتر از قناعت نيست.» و اين بر
گويايي اين اصل ميافزايد كه تحمل و پذيرش دشواريها مقدمهاي خواهد بود
براي سامانيابي اقتصادي و اجتماعي.
