پايگاه تخصصي اطلاع رساني چهارده معصوم سلام الله

دستان سبز دعا

«عن الرضا عليه‏السلام انه کان يقول الاصحابه: عليکم بسلاح الانبياء؛ فقيل: و ما سلاح الانبياء؟ قال: الدعاء؛ [1] .
امام رضا عليه‏السلام به ياران خود مي‏فرمودند: بچسبيد به اسلحه‏ي پيغمبران؛ عرض کردند: سلاح پيامبران چيست؟ فرمود: دعا».
دعا در لغت به معناي صدا زدن، به ياري طلبيدن و خواندن است.
دعا در اصطلاح شرع، گفت و گو کردن و مناجات با حق تعالي به نحو طلب حاجت و درخواست حل مشکلات از درگاه او و يا به نحو نيايش و ياد کردن صفات جلال و جمال حضرت قدسي او است.
دعا صرف نظر از آثار نيکي که دارد، نوعي عبادت و برقراري ارتباط، ميان بنده و خدا است. وقتي که انسان خواسته‏اي داشته باشد، يا مشکلي برايش پيش بيايد و يا محتاج به چيزي باشد، رو به خدا مي‏آورد و خواسته‏هايش را با او در ميان مي‏گذارد.

[ صفحه 213]

يکي از وظايف اساسي بندگان، دعا کردن و هر چيزي را از خدا خواستن است: چه آن که خود او، دستور به دعا داده و فرموده است:
«ادعوني استجب لکم، ان الذين يسکتبرون عن عبادتي، سيدخلون جهنم داخرين؛ [2] .
مرا [با خلوص دل] بخوانيد، تا دعاي شما را مستجاب کنم و آناني که از [دعا و] عبادت من، اعراض و سرکشي کنند، زود باشد که با ذلت و خواري، داخل جهنم شوند».
دعا، حالت انس و الفت روح و دل، با ذات باري تعالي و حصول آرامش و سکون براي نفس است؛ همانند مشتاقي که دوست خود را يافته و از ديدارش خوشحال است و از سخنانش لذت مي‏برد؛ مشکلاتش را با کمال اطمينان با او در ميان مي‏گذارد و پرده از رازهاي دل برمي‏دارد. آرزوهايش را مطرح مي‏سازد و براي انجامش از وي ياري مي‏طلبد. از ديدارش خوشوقت شده و از گفت و گويش خرسند مي‏گردد. غبار غفلت از چهره‏ي جسم و جان زدوده و حجاب ما و من را کنار مي‏زند. ديده‏ي دل را به محبوب دوخته و در انتظار مهر و انعامش مي‏نشيند.
حقيقت دعا، اظهار بنده است، احتياج خود را به خداوند با منتهاي درجه‏ي تذلل و مسکنت و خشوع و هرگاه بنده‏اي چنين کند، کمال عبوديت را به جاي آورده و آن وقت است که خداوند، به

[ صفحه 214]

اندازه و به مقتضاي حکمت و مصلحت حال بنده، به او تفضل خواهد فرمود؛ زيرا جود و کرم الهي، از حکمتش تجاوز نمي‏کند و خداوند، چيزي را به جهت بخل، از بنده‏اش منع نمي‏نمايد. يکي از پيشوايان معصوم عليه‏السلام فرموده است: «من ادي فريضة فله عند الله دعوة مستجابه؛ [3] .
هر کس نماز واجبش را بخواند، نزد خدا دعاي مستجابي خواهد داشت».

پرواز عاشقانه‏ي پاکان چه باصفاست؟
آدينه‏ي وصال عزيزان چه باصفاست‏

دل‏خستگان! دلتان را جلا دهيد
نور و ضياي حضرت رحمان جه باصفاست؟

مهر و محبت ايزد شود عيان‏
در باغ دين، شکوه بهاران چه باصفاست؟

(مؤلف)
ديلمي در ارشاد القلوب مي‏گويد:
«هر که بسيار دعا کند و ذکر الهي را بگويد و شکر نعمت‏هاي او را به جاي آرد و به حمد و ثناي او مشغول باشد، پروردگار بهترين عطايي که براي سائلان مقرر داشته، به او عنايت خواهد فرمود؛ زيرا خود فرموده است: «هرگاه بنده به ذکر من مشغول شد، هر

[ صفحه 215]

آينه بدون آن که سؤال کند، عطا خواهم کرد به او، بهترين چيزي که به سائلان عطا مي‏کنم». [4] .
آري اين دعا است که به فرموده‏ي حضرت رضا عليه‏السلام سلاح پيامبران و برگزيدگان است.
دعا، مصباح روضه‏ي مناجات و مفتاح کومه‏ي حاجات است.
دعا، طريقت عاشقان مشتاق و شريعت پيامبران برگزيده است.
دعا، درمان دردها و چاره‏ي رنج‏هاي روحي و مادي است.
دعا، شالوده‏ي قصر سعادت و بنيان شهر محبت است.
دعا، دنيايي از عرفان و جهاني از اسرار است.
دعا، گنج بي‏پايان عشق و گوهر بي‏همتاي مهر است.
دعا، شاه راه کاروان نيازمندان و بارگاه دل‏هاي پريشان است.
دعا، اقيانوسي از چشم‏هاي گريان و کهکشاني از اشک‏هاي سوزان است.
دعا، آخرين پناهگاه درماندگان و اولين راه نجات حق‏باوران است.
دعا، ناب‏ترين هديه‏ي آسماني و خوش‏ترين زمزمه‏ي جاوداني است.
دعا، تکميل کننده‏ي نماز و بيان کننده‏ي نياز است.
دعا، آباداني دل خاشعان و سرسبزي درون خاضعان است.
دعا، ملکوت مناجات عاشقانه و بهشت ديدار جاودانه است.

[ صفحه 216]

دعا، شعار شيرين بندگي و سروش راستين رستگاري است.

خداوندا شبي دمساز خود کن‏
مرا پروانه‏ي جانباز خود کن‏

چشان شهد وصالت را به جانم‏
اسير درگه پر راز خود کن‏

(مؤلف)
دکتر فرانک لاباخ، دانشمند شهير اروپايي مي‏گويد:
«اي خداوند! يک ساعت کوتاهي که در حضور تو صرف مي‏شود، چه تغيير عظيمي به وجود مي‏آيد! چه بارهاي سنگين بر اثر آن از سينه‏ها برداشته مي‏شود و چه زمين‏هاي خشکي در اثر رگبارهاي دعا، شاداب مي‏گردد! وقتي ما زانو مي‏زنيم، همه چيز ما را تهديد مي‏کند؛ ولي وقتي بلند مي‏شويم، دور و نزديک، با زمينه‏ي روشن و واضح در برابر ما نمودار مي‏شود.
هنگام زانو زدن و دعا کردن چقدر ضعيفيم و هنگام برخاستن، چقدر پر از نيرو! پس چرا ما چنين سستي به خود يا ديگران، روا مي‏داريم که پيوسته نيرومند نباشيم؟ چرا گاه گاهي دچار غم شده و ناتوان، ترسو، مضطرب و رنجديده مي‏شويم؟!
در صورتي که دعا و نيايش با ما است و شادي و نيرو و شهامت نزد خدا است... هيچ کس جز خدا نمي‏داند که چه بسيار دعاها، که سير تاريخ را تغيير داده است... اثر دعا هم، مثل اثر نبوغ، تازه، عجيب و محير العقول است؛ ولي در عين حال سالم و بدون

[ صفحه 217]

خطر مي‏باشد». [5] .
يکي ديگر از دانشمندان روان‏شناس مي‏نويسد:
«ممکن است که ما رحمت خدا را به يک دستگاه مولد برق تشبيه کنيم که در ما اين وجود دارد که با اين دستگاه، به وسيله‏ي دعا ارتباط پيدا کرده و از آن کسب قدرت مي‏کنيم و يا اين که مي‏توانيم اين طور بگوييم: اين دستگاه پرنيرو و پرقدرت، اثري در زندگي ما ندارد؛ مگر از راه دعا و نيايش و روي آوردن بدان درگاه... امروزه دلايل فضيلت «دعا» آن اندازه است که راه انکار بر آن را بسته است. اين امري تعجب‏آور نيست که آدمي به هنگام سختي و مصيبت، به سوي نيرويي غير از نيروي خود روي آورده است؛ بلکه عجيب و شگفتي‏آور اين است که، اين امر را شگفتي‏آور بدانيم». [6] .

>آداب دعا
>کرامتي از امام رضا
>دعا و نماز باران

دوشنبه 2 آذر 1388

نظرات : 0