پاياني که پايان نيست

خورشيد طلوع کرد. آسمان آبي بود و تنها چند تکه ابر در اين جا و آن جا به طور پراکنده ديده مي‏شد؛ باد نمي‏وزيد. شب گذشته، باد ابرها را جارو کرده بود.  سيد محمد رفت تا کنار در حرم بايستد. پرتو آفتاب، گنبد و گلدسته‏ها را گرم مي‏کرد. رؤياي شب پيش همچنان بر ذهن سيد محمد چيره بود. هنوز آن صداي آسماني در درون شعله‏ورش طنين مي‏افکند.  زايران دسته دسته مي‏آمدند و به حرم، اداي احترام مي‏کردند. نزديک در، مسافران با تنپوش‏هاي پشمينه بر تن نشسته بودند؛ چاي مي‏نوشيدند و از اين طرف و آن طرف حرف مي‏زدند. يکي از آنها سرش را تکان داد و گفت: «چگونه از اين دوشيزه به خاطر کاري که ديشب کرد، تشکر کنيم.»  - کولاک عجيبي بود. راه را گم کرده بوديم.  - اگر چند دقيقه ديرتر گلدسته‏ها را روشن کرده بودند، ما مرده بوديم. [1] .  - ناگهان نوري - مثل نور فانوس دريايي دربندر - ديديم.  - دوست من! اهل بيت، لنگرگاه، آدم‏هاي سرگردان هستند.  - پس فردا براي زيارت برادرش به طرف مشهد حرکت مي‏کنيم.  - صبر کن چند روزي مهمان اين خانم باشيم.  سيد محمد حيرتزده به حرف‏هاي آنان گوش مي‏داد. چشمانش از اشک لبريز بود. به سوي آنها رفت و گفت: «برادرانم! من بودم که چراغ گلدسته‏ها را روشن کردم؛ البته در رؤيا، دوشيزه‏اي را ديدم سراپا نور که به من فرمود: «برخيز و چراغ‏هاي گلدسته‏ها را روشن کن!» او سه بار اين جمله را گفت.»  مسافران حيرتزده پرسيدند: «يعني گلدسته‏ها معمولا اين وقت از نيمه    [ صفحه 190]   شب روشن نمي‏شوند؟»  - نه! چون ما چراغ‏ها را پيش از نيمه شب خاموش و يک ساعت مانده به اذان صبح روشن مي‏کنيم.  دانه‏هاي مرواريد اشک از چشم‏ها برگونه‏ها غلتيد؛ اشک‏هاي عاشقانه، اشک‏هاي فروتني.  سيد محمد رضوي اين کرامت را نوشته است و هر سال - هنگامي که سال شب اين خاطره گرما بخش فرا مي‏رسيد - براي بزرگداشت آن کرامت، در چنان شبي چراغ‏ها را زودتر بر مي‏افروزد. هر سال در آن ساعت و هنگامي که برف سنگين بهمن ماه فرو مي‏ريزد، مسافران، گلدسته‏هاي لبريز از نور را مي‏بينند؛ گلدسته‏هايي بسان فانوس‏هاي دريايي که چلچراغ اميد ره گم کردگان درياي حيرت هستند.

دوشنبه 2 آذر 1388  نظرات : 0