|
محمد بن فضيل گويد: از امام رضا عليهالسلام معناي آيهي زيرا را پرسيدم: (قل بفضل الله و برحمته فبذلک فليفرحوا هو خير مما يجمعون) [1] ؟ «بگو به فضل و رحمت خداست که بايد شاد شوند و اين از هر چه گرد ميآورند بهتر است».
امام عليهالسلام فرمود: «- مقصود اين است که - به دوستي پيامبر و خاندان او بايد شادمان باشند که آن بهتر است از دنيايي که آنها جمع کنند». [2] .
وقتي انسان کسي را دوست ميدارد، به اندازهي محبتش نسبت به او، از ياد او غافل نميشود؛ چون پيوند قلبياش با محبوب به اندازهاي قوي است که نميتواند او را فراموش کند.
لذا اهل ايمان در زمان غيبت - اگر چه از ديدن پيشواي خود محروماند - هرگز او را از ياد نميبرند.
شخصي از حضرت موسي بن جعفر عليهالسلام در مورد آيهي شريفهي:
[ صفحه 67]
(و أسبغ عليکم نعمه ظاهرة و باطنة) «و نعمتهاي ظاهري و باطني خود را بر شما تمام کرد» [3] پرسيد، آن حضرت چنين پاسخ دادند:
«نعمت ظاهري امام ظاهر و آشکار است و نعمت باطني امام غايب».
سپس راوي سؤال کرد: آيا از امامان کسي غايب ميشود؟ فرمودند:
«بله، جسم او از ديدگان مردم پنهان ميگردد؛ ولي ياد او از دلهاي اهل ايمان غايب نميشود. او دوازدهمين نفر از ما (امامان) است». [4] .
آري، مردم بيايمان ممکن است او را فراموش کنند؛ چون نسبت به او معرفت ندارند و او را نميشناسند؛ اما آن که او را ميشناسد و اهل معرفت و ولايت اوست و دل در گرو محبت او دارد، چگونه ممکن است فراموشش کند؟! آنقدر مؤمنان زمان غيبت بايد پيوند خود را با حجت خدا قوي کرده باشد که هرگز از ياد او غفلت نکنند و هيچ چيز آنها را از ياد محبوب باز ندارد.
اين آرزوي همهي مؤمنان است که از خدا مسئلت دارند:
«اللهم... و لا تنسنا ذکره». [5] .
«خداوندا! يادش را از صفحهي خاطر ما مبر».
دمي کان بگذرد بي ياد رويش
از آن دم بيشمار استغفرالله
حضرت ثامن الحجج عليهالسلام از اميرالمؤمنين عليهالسلام نقل ميفرمايد که:
«هر کس دوست دارد خداي را ملاقات کند در حالي که ايمانش کامل و
[ صفحه 68]
اسلامش نيکو باشد، محبت حجت منتظر صاحبالزمان عليهالسلام را پيشهي خود قرار دهد که او و ديگر پيشوايان، چراغهاي روشن در تاريکيهاي زندگي و امامان هدايت و نشانههاي تقوايند؛ من براي هر که آنان را دوست بدارد ولايتشان را دارا شود، از سوي خداي تعالي بهشت را ضمانت ميکنم». [6] .
| 
بازديدها: 
کل بازديد : 288609
مشخصات مدير وبلاگ :
