بهارم دخترم از خواب برخيز

شكر خندي بزن و شوري برانگيز

گل اقبال من اي غنچه ي ناز

بهار آمد تو هم با او بياميز

***

بهارم دخترم آغوش واكن

كه از هر گوشه، گل آغوش وا كرد

زمستان ملال انگيز بگذشت

بهاران خنده بر لب آشنا كرد

***

بهارم، دخترم، صحرا هياهوست

چمن زير پر و بال پرستوست

كبد آسمان همرنگ درياست

كبود چشم تو زيبا تر از اوست

***

بهارم، دخترم، نوروز آمد

تبسم بر رخ مردم كند گل

تماشا كن تبسم هاي او را

تبسم كن كه خود را گم كند گل

***

بهارم، دخترم، دست طبيعت

اگر از ابرها گوهر ببارد

و گر از هر گلش جوشد بهاري

بهاري از تو زيبا تر نيارد

***

بهارم، دخترم، چون خنده ي صبح

اميدي مي دمد در خنده تو

به چشم خويشتن مي بينم از دور

بهار دلكش آينده ي تو !

*****

زخم شب می شد کبود.

در بیابانی که من بودم

نه پر مرغی هوای صاف را می سود

نه صدای پای من همچون دگر شب ها

ضربه ای بر ضربه می افزود.

تا بسازم گرد خود دیواره ای سر سخت و پا برجای،

با خود آوردم ز راهی دور

سنگ های سخت و سنگین را برهنه پای.

ساختم دیوار سنگین بلندی تا بپوشاند

از نگاهم هر چه می آید به چشمان پست

و ببندد راه را بر حملة غولان

که خیالم رنگ هستی را به پیکرهایشان می بست.

روز و شب ها رفت 

من بجا ماندم در این سو، شسته دیگر دست از کارم.

نه مرا حسرت به رگ ها می دوانید آرزویی خوش

نه خیال رفته ها می داد آزارم.

لیک پندارم، پس دیوار

نقش های تیره می انگیخت

و به رنگ دود

طرح ها از اهرمن می ریخت.

تا شبی مانند شب های دگر خاموش

بی صدا از پا درآمد پیکر دیوار:

 حسرتی با حیرتی آمیخت.

یا چشم مرا زجای برکن

یا پرده زروی خود فروکش

یا بگذار تا بمیرم

کز دیدن روزگار سیرم

           ***

دیری است که در زمانه دون

از دیده همیشه اشکبارم

عمری به کدورت و الم رفت

تا باقی عمر جان سپارم

            ***

نه بخت بد مراست سامان

وای شب ، نه تراست هیچ پایان

آنجا که ز شاخ گل فروریخت

آنجا که بکوفت باد بر در

             ***

و آنجا که بریخت آب امواج

تابید بر او مه منور

ای تیره شب دراز ، دانی 

         ***

کانجا چه نهفته بدنهانی ؟

بوده است ولی ز درد خونین

بوده است رخی ز غم مکدر

بوده است بسی سر پر امید

موجیم و وصل ما از خود بریدن است

ساحل بهانه ای است ؟ رفتن رسیدن است

تا شعله در سریم ؟ پروانه اخگریم

شمع ایم و اشک ما ، در خون چکیدن است

ما مرغ بی پریم ؟ از فوج دیگریم

پرواز ما ، در خون تپیدن است

پر می کشیم و بال ، بر پرده ی خیال

اعجاز ذوق ما ، در پر کشیدن است

ما هیچ نیستیم جز سایه ای ز خویش

آیین آیینه ؟ خود را ندیدن است

گفتی مرا بخوان ؟ خواندیم و خامشی

پاسخ همین تو را ؟ تنها شنیدن است

بی درد و بی غم است ؟ چیدن رسیده را

شبانه شعری چگونه توان نوشت

تا هم از قلبم سخن بگوید ، هم از بازویم ؟

شبانه

شعری چنین

چگونه توان نوشت ؟

من آن خاکستر سردم که در من

شعله ی همه ی عصیان هاست ،

من آن دریای آرامم که در من

فریاد همه توفان هاست

من آن سرد آب تاریکم که در من

ای مرغ سحر، چو این شب تار           بگذاشت ز سر سیاهکاری

و ز نفخه روح بخش اسحار       رفت از سر خفتگان خماری

بگشود گره ز زلف زر تار         محبوبه نیلگون عماری

یزدان به کمـال شد پدیدار      و اهریمن زشت خو حصاری

  یاد آر ز شمع مرده یاد آر

ای مونس یوسف اندر این بند           تعبیر عیان چو شد تو را خواب

دل پر ز شعف، لب از شکر خند        محسود عدو به کام اصحاب

رفتی بر یار خویش و پیوند                آزاد تر از نسیم و مهتاب

زان کو همه شام با تو یک چند        در آرزوی وصال احباب

اختر به سر شمرده یار آر

چون باغ شود دوباره خرم                ای بلبل مستمند مسکین

وز سنبل و سوری و سپرغم             آفاق نگارخانه ی چین

گل سرخ و به رخ عرق ز شبنم         تو داده ز کف قرار و تمکین

زان نو گل پیش رس که در غم                   ناداده به نار شوق تسکین

       از سردی دی ، فسرده یار آر

ای همره تیه پورعمران                   بگذشت چو این سنین معدود

وان شاهد نغز بزم عرفان      بنمود چو وعد خویش مشهود

وز مذبح زر چو شد به کیوان           هر صبح شمیم عنبر و عود

زان کو به گناه قوم نادان       در حسرت روی ارض موعود

     بر بادیه جان سپرده، یادآر

چون گشت ز نو زمانه آباد              ای کودک دوره ی طلایی

وز طاعت بندگان خود شاد             بگرفت ز سر خدا، خدایی

نه رسم ارم، نه اسم شداد            گل بست زبان ژاژخایی

زان کس که ز نوک تیغ جلاد          ماخوذ بجرم حق ستایی