در یقینم که صاحب زمان خواهدآمد

                        روشنی بخش هر دو جهان خواهدآمد

گر چه سوزیم ز هجران آن ماه تابان

                      با مسیحا دمی بی گمان خواهد آمد

از جفا خرمنی آتشین گشته برپا

                      قائمی بر زمین وزمان خواهد آمد

ظلم ونیرنگ جایی ندارد بدانی

                     در جهان عادلی مهربان خواهد آمد

جنگ وعصیانگری دفترش بسته گردد

                    صلح وسازش زاو ارمغان خواهد آمد

خون دل قوت ما عاشقان گشته دائم

                   وقت شادی وشادی کنان خواهد آمد

یا الهی چنان قسمتم کن که بینم

                    عاقبت دولتی جاودان خواهد آمد

ای جلالی دعا کن به هر صبح وشامی

                    تا که مهدی صاحب زمان خواهد آمد

در وجودت به خود ره مده نا امیدی

                   بی گمان نور چشمانمان خواهد آمد

اينجا تجلي گاه صاحب زمان است

              اين جا پذيراي همان جان جهان است

چشمان عشاق از فراق اشك بار است

               از عشق مولا ناله برپا و فغان است

اينجا تسلي بخش جانها وپناه است

              اينجا گدايش به ز شاهنشهان است

اينجا گمانم كعبه و بيت الحرام است

                     اينجا عبادتگاه پيغمبران است

اينجا دروس عشق وايثار ومحبت

           اين هديه از مهدي صاحب زمان است

اينجا دواي درد ودرمان عشق است

              گويا كه اين وادي دار الجنان است

اين در گه از درهاي حنت انشعاب است

          اين سرزمين نامش همان جمكران است

دل می رود زدستم صاحبدلان خدا را

آید دمی که بینم دیدار روی یارا

کشتی شکستگانیم ای همرهان بیایید

باشد که باز بینیم آ یار آشنا را

گویند آن کریمان از راه لطف و احسان

محروم خود مگردان بینی تو هر گدا را

ای صاحب کرامت شکرانه سلامت

رحمی به این غلامت  احسان نمای یارا

در این جهان فانی هم آن سرای باقی

لطفی اگر نمایی قارون کند گدا را

در هر سرای رفتم دنبال ماه رویت

جانم کنم فدایت  دریاب این فدارا

دارد دلم بهانه گیرد زتو نشانه

گر تو نمی پسندی تغییر کن قضا را

در کوی نیک نامی ما را گذر ندادند

بیا برس به دادم بخشا تو این خطا را

چشمم سفید گردید کردم به در نظاره

ساقی بده بشارت دیدار دل ربا را

گرجلوهای نماید جان از تنم برآید

در وجد وحالت آرد پیران پارسا را

دلم ز هجر تو بس بی قرار گشته بیا

فزون ز صبر وتوانم هزار گشته بیا

نجات بخش جهانی شتاب کن بقیام

ز گرگ وشیر جهان بیشه زار گشته بیا

ی نور دو چشمان ترم چرا نمی آیی

                    ای خاک رهت تاج سرم چرا نمی آیی

از خیل گدایان توام نگر گدایت را

                   ای صاحب هر جود وکرم چرا نمی آیی

من خسته این راه شدم نه من بتنهایی

                     در ظلمت شب چون بروم چرا نمی آیی

ای هست ووجودت به جهان وجود می بخشد

                             قربان وجودت بروم چرا نمی آیی

از هر نگهت فیض روح القدس می بارد

                           برتر زمسیحا به برم چرا نمی آیی

در صفحه شطرنج زمان مبر تو از یادم

                            من مات تو شاه آن رخم چرا نمی آیی

آمد به سر آن عمر گرانمایه در غربت

                                      در حال وداع سفرم چرانمی آیی

این عشق جلالی زجلال تو جلی گردیده

                                قربان جلالت بشوم چرا نمی آیی

مولا دلم گرفته یکدم بکن عنایت

            صدها قسم بگویم برمهربان خدایت

مولابه جان زهرا خواهم که جمعه بینم

            می گسترم دو چشمم آنهم به زیر پایت

مولا زآن هراسم آن دم که پا گذاری

                     خاری زمژه گانم پایت رود نهایت

آماده من بگوشم فریاد تو شنودم

                در لحظه ای بگیرم یک گوسه از ردایت

جانا در آن امیدم یک لحظه در رکابت

               از جان تو خفاظت جانم کنم فرایت

از عشق تو دل در تب وتابست هنوز

آواز خوشت ورد زبانست هنوز

این طائر دل سیر کنان تا به کران

اندر پی دیدار و وصال است هنوز

روز پاييزي ميلاد تو در يادم هست
روز خاکستري سرد سفر يادت نيست
ناله ی نا خوش از شاخه جدا ماندن من
در شب آخر پرواز خطر يادت نيست
تلخي فاصله ها نيز به يادت ماندست
نيزه بر باد نشسته ست و سپر يادت نيست
يادم هست ..... يادت نيست ......
خواب روزانه اگر درخور تعبير نبود
پس چرا گشت شبانه در بدر يادت نيست
من به خط و خبري از تو قناعت کردم
قاصدک کاش نگويي که خبر يادت نيست
يادم هست ...... يادت نيست ......
عطش خشک تو بر ريگ بيابان ماسيد
کوزه اي دادمت اي تشنه مگر يادت نيست
تو که خود سوزي هر شب پره را ميفهمي
باورم نيست که مرگ بال و پر يادت نيست
تو به دلريختگان چشم نداري بي دل
آنچنان غرق غروبي که سحر يادت نيست
يادم هست ...... يادت نيست

شب سردی است، و من افسرده

راه دوری است، و پایی خسته

تیرگی هست و چراغی مرده
 

می كنم  تنها، از جاده عبور

دور ماندند ز من آدم ها

سایه ای از سر دیوار گذشت

غمی افزود مرا بر غم ها
 

فكر تاریكی و این ویرانی

بی خبر آمد تا با دل من

قصه ها ساز كند پنهانی
 

نیست رنگی كه بگوید با من

اندكی صبر، سحر نزدیك است

هر دم این بانگ برآرم از دل

وای، این شب چقدر تاریك است!
 

خنده ای كو كه به دل انگیزم؟

قطره ای كو كه به دریا ریزم؟

صخره ای كو كه بدان آویزم؟
 

مثل این است كه شب نمناك است

دیگران را هم غم هست به دل،

غم من، لیك، غمی غمناك است.
(سهراب سپهری)

مرحبا ای عشق خوش سودای ما           ای طبیب جمله علتهای ما
 

ای دوای نخوت و ناموس  ما                   ای تو افلاطون و جالینوس ما
 

جسم خاک،از عشق برافلاک شد           کوه در رقص آمدوچالاک شد

باغ سبز عشق،کاو بی منتهاست           جزغم و شادی،دراو بس میوهاست
 

عشق خودزین هردوحالت برتراست         بی بهر و بی خزان سبز و تر است
 

عشق جوشد بحر را مانند دیگ              عشق ساید کوه را مانند ریگ
 

عشق بشکافد فلک را صد شکاف           عشق لرزاند زمین را از گزاف
  ما را نه غم دوزخ و نه حرص بهشت است  
بردار تو این  پرده  که  مشتاق نگاهیم