قرآن .
((روزى كه قيامت بر پا شود, گنهكاران حيرتزده بمانند)).
((و چون قيامت بر پا شود,در آن روز از هم جدا شوند)).
((روزى كـه قيامت بر پا شود گنهكاران سوگند خورند كه جز ساعتى در گور نيارميده اند آرى اينچنين دروغ مى گفتند)).
((و آن گاه كه گنهكاران را بينى كه نزد پروردگارشان سرافكنده اند (و گويند :) پروردگار ما! ديديم و شنيديم , اكنون مارا باز گردان تا كارى شايسته كنيم كه اينك به يقين رسيده ايم )).
((دفتر اعمال گشوده شود گنهكاران را بينى كه از آنچه در آن آمده است بيمناكند و مى گويند : واى بـر ما! اين چه دفترى است كه هيچ گناه كوچك و بزرگى را از قلم نينداخته است آن گاه اعمال خود را حاضر بينند و پروردگار تو به هيچ كس ستم نمى كند)).
((روزى كه در صور دميده شود و گنهكاران را در آن روز, كبود چشم , گرد آوريم )).
((گنهكاران به نشان صورتشان شناخته مى شوند و از موى جلو سر و پاهايشان گرفته مى شوند)) .
((يكديگر را برابر چشمانشان آرند گنهكار دوست دارد كه فرزندان خود را در برابر عذاب آن روز فديه دهد)).
((هـر كـس كه گنهكار نزد پروردگارش بيابد دوزخ جايگاه اوست كه در آن جا نه مى ميرد و نه زنده است )).
((مـپـنـدار كه خدا از كردار ستمكاران غافل است , بلكه عذابشان را تا آن روزى كه چشمها در آن خـيـره مى ماند به تاخيرمى افكند مى شتابند در حالى كه سرهايشان را بالا گرفته اند, چشم بر هم نمى زنند و دلهايشان خالى از خرد است به مردم هشدار ده آن روزى را كه عذاب فرا مى رسدشان و سـتمكاران مى گويند : پروردگارا! ما را اندكى مهلت ده تا دعوت تو رااجابت كنيم و از پيامبران پـيـروى نـمـايـيـم , آيـا شـمـا پـيش از اين سوگند نمى خورديد كه هرگز زوال نمى يابيد و در خـانـه هاى كسانى كه بر خويشتن ستم مى كردند جاى گرفتيد در حالى كه بر شما معلوم بود و با آنـان چه كرديم و برايتان مثلها زديم آنان مكرهاى خود را به كار بردند و خدا از نيرنگهايشان آگاه بـود هـر چـند كه از نيرنگهايشان كوه از جا مى جنبيد مپنداركه خدا وعده اى را كه به پيامبرانش داده است خلاف مى كند همانا خدا مقتدر و انتقام گيرنده است آن روز كه زمين به زمينى جز اين بـدل شود و آسمانها نيز و همه در پيشگاه خداى يگانه قهار حاضر آيند گنهكاران را در آن روز در غلهايى كه دست را به گردن بندد, بسته بينى جامه هايشان از قطران است و آتش صورتهايشان را فرو پوشيده است )).
ـ امام صادق (ع ), درباره آيه ((گويى چهره هاى آنان را پاره اى از شب تار فرو پوشانده است )),فرمود : ديـده اى كـه چـون شـب شود درون اتاق تاريكتر از بيرون است چهره هاى آنان نيز به همين سان تاريكتر و سياهتر است .
ـ امام باقر(ع ) : روز قيامت , بنده محشور مى شود در حالى كه (در دنيا) هيچ خونى نريخته است اما به اندازه شيشه حجامت يا بيشتر به دست او خون مى دهند و مى گويند : اين سهم تو ازخون فلان كـس اسـت عـرض مـى كند : پروردگارا! مى دانى كه تا زمانى كه جانم را ستاندى خونى نريختم ! خـداونـد مـى فرمايد : بله , اما تو از فلان كس , فلان و بهمان سخن و روايت را شنيدى و به زيان او بازگو كردى و زبان به زبان گشت تا به گوش فلان ستمگر رسيد و به سبب آن او راكشت و اين بهره تو از خون اوست .
ـ امـام صـادق (ع ) : روز قـيـامـت , در حـالـى كـه به حساب مردم رسيدگى مى شود , مردى نزد مـردى ديـگـر مـى آيـد و او را بـه خـون آغـشته مى كند آن مرد مى گويد : اى بنده خدا! مگر با تو چـه كرده ام ؟
و او مى گويد : در فلان و بهمان روز فلان سخن را عليه من گفتى , كه به سبب آن كشته شدم .
ـ هر كس دنيا را بر آخرت برگزيند, خداوند در روز قيامت او را نابينا محشور فرمايد.
ـ هـر كـه با مسلمانان دو رو و دو زبان برخورد كند, روز قيامت آورده شود در حالى كه دو زبان از آتش دارد.
ـ هـر كـس چـيـزى از مال برادر خود را به ستم و ناحق بخورد و آن را به او برنگرداند, روزقيامت شراره اى از آتش بخورد.
ـ هـر كـس خـوراك سه روز خود را داشته باشد و با اين حال دست سؤال به سوى مردم درازكند, روزى كه خداى تعالى را ديدار مى كند با چهره اى بى گوشت او را ديدار كند.
ـ هـر كـس بـه مـنـظـور خـوردن از مـال مـردم قـرآن بـخـوانـد, روز قيامت در حالى بيايد كه چهره اش استخوان است و گوشتى در آن نيست .
ـ پـيـامـبـر خـدا(ص ) : بـدگـويـان و عيبجويان و سخن چينان و كسانى كه افراد بى گناه را بد نام مى كنند, خداوند آنها را به صورت سگ محشور مى كند.
ـ امـام صادق (ع ) : (روز قيامت ) افراد متكبر به شكل مورچه در آورده مى شوند و مردم پيوسته آنها را لگد مى كنند, تا زمانى كه خدا از رسيدگى به حساب بندگان فارغ شود.
ـ چـون روز قـيـامـت شود, آواز دهنده اى بانگ بر آورد كه كجايند كسانى كه از دوستان من روى گـرداندند (يا آنها را از حقوقشان محروم ساختند, يا آنان را ريشخند كردند) پس , گروهى كه در چـهـره شـان گـوشتى وجود ندارد, برخيزند, گفته شود : اينان كسانى هستند كه مؤمنان راآزار دادند و با آنان دشمنى و عناد ورزيدند و به خاطر دينشان ايشان را سخت سرزنش كردند,آن گاه فرمان داده شود كه آنها را به دوزخ برند.
ـ پـيـامـبـر خـدا(ص ) : هـيـچ كـس ما خاندان را دشمن ندارد, مگر اين كه خداوند روز قيامت او راجذامى برانگيزد.
ـ امـام بـاقـر(ع ) : منكران تقدير خدا, از گورهاى خود به صورت بوزينه و خوك به صحراى محشر آورده مى شوند.
((روزى كه قيامت بر پا شود, گنهكاران حيرتزده بمانند)).
((و چون قيامت بر پا شود,در آن روز از هم جدا شوند)).
((روزى كـه قيامت بر پا شود گنهكاران سوگند خورند كه جز ساعتى در گور نيارميده اند آرى اينچنين دروغ مى گفتند)).
((و آن گاه كه گنهكاران را بينى كه نزد پروردگارشان سرافكنده اند (و گويند :) پروردگار ما! ديديم و شنيديم , اكنون مارا باز گردان تا كارى شايسته كنيم كه اينك به يقين رسيده ايم )).
((دفتر اعمال گشوده شود گنهكاران را بينى كه از آنچه در آن آمده است بيمناكند و مى گويند : واى بـر ما! اين چه دفترى است كه هيچ گناه كوچك و بزرگى را از قلم نينداخته است آن گاه اعمال خود را حاضر بينند و پروردگار تو به هيچ كس ستم نمى كند)).
((روزى كه در صور دميده شود و گنهكاران را در آن روز, كبود چشم , گرد آوريم )).
((گنهكاران به نشان صورتشان شناخته مى شوند و از موى جلو سر و پاهايشان گرفته مى شوند)) .
((يكديگر را برابر چشمانشان آرند گنهكار دوست دارد كه فرزندان خود را در برابر عذاب آن روز فديه دهد)).
((هـر كـس كه گنهكار نزد پروردگارش بيابد دوزخ جايگاه اوست كه در آن جا نه مى ميرد و نه زنده است )).
((مـپـنـدار كه خدا از كردار ستمكاران غافل است , بلكه عذابشان را تا آن روزى كه چشمها در آن خـيـره مى ماند به تاخيرمى افكند مى شتابند در حالى كه سرهايشان را بالا گرفته اند, چشم بر هم نمى زنند و دلهايشان خالى از خرد است به مردم هشدار ده آن روزى را كه عذاب فرا مى رسدشان و سـتمكاران مى گويند : پروردگارا! ما را اندكى مهلت ده تا دعوت تو رااجابت كنيم و از پيامبران پـيـروى نـمـايـيـم , آيـا شـمـا پـيش از اين سوگند نمى خورديد كه هرگز زوال نمى يابيد و در خـانـه هاى كسانى كه بر خويشتن ستم مى كردند جاى گرفتيد در حالى كه بر شما معلوم بود و با آنـان چه كرديم و برايتان مثلها زديم آنان مكرهاى خود را به كار بردند و خدا از نيرنگهايشان آگاه بـود هـر چـند كه از نيرنگهايشان كوه از جا مى جنبيد مپنداركه خدا وعده اى را كه به پيامبرانش داده است خلاف مى كند همانا خدا مقتدر و انتقام گيرنده است آن روز كه زمين به زمينى جز اين بـدل شود و آسمانها نيز و همه در پيشگاه خداى يگانه قهار حاضر آيند گنهكاران را در آن روز در غلهايى كه دست را به گردن بندد, بسته بينى جامه هايشان از قطران است و آتش صورتهايشان را فرو پوشيده است )).
ـ امام صادق (ع ), درباره آيه ((گويى چهره هاى آنان را پاره اى از شب تار فرو پوشانده است )),فرمود : ديـده اى كـه چـون شـب شود درون اتاق تاريكتر از بيرون است چهره هاى آنان نيز به همين سان تاريكتر و سياهتر است .
ـ امام باقر(ع ) : روز قيامت , بنده محشور مى شود در حالى كه (در دنيا) هيچ خونى نريخته است اما به اندازه شيشه حجامت يا بيشتر به دست او خون مى دهند و مى گويند : اين سهم تو ازخون فلان كـس اسـت عـرض مـى كند : پروردگارا! مى دانى كه تا زمانى كه جانم را ستاندى خونى نريختم ! خـداونـد مـى فرمايد : بله , اما تو از فلان كس , فلان و بهمان سخن و روايت را شنيدى و به زيان او بازگو كردى و زبان به زبان گشت تا به گوش فلان ستمگر رسيد و به سبب آن او راكشت و اين بهره تو از خون اوست .
ـ امـام صـادق (ع ) : روز قـيـامـت , در حـالـى كـه به حساب مردم رسيدگى مى شود , مردى نزد مـردى ديـگـر مـى آيـد و او را بـه خـون آغـشته مى كند آن مرد مى گويد : اى بنده خدا! مگر با تو چـه كرده ام ؟
و او مى گويد : در فلان و بهمان روز فلان سخن را عليه من گفتى , كه به سبب آن كشته شدم .
ـ هر كس دنيا را بر آخرت برگزيند, خداوند در روز قيامت او را نابينا محشور فرمايد.
ـ هـر كـه با مسلمانان دو رو و دو زبان برخورد كند, روز قيامت آورده شود در حالى كه دو زبان از آتش دارد.
ـ هـر كـس چـيـزى از مال برادر خود را به ستم و ناحق بخورد و آن را به او برنگرداند, روزقيامت شراره اى از آتش بخورد.
ـ هـر كـس خـوراك سه روز خود را داشته باشد و با اين حال دست سؤال به سوى مردم درازكند, روزى كه خداى تعالى را ديدار مى كند با چهره اى بى گوشت او را ديدار كند.
ـ هـر كـس بـه مـنـظـور خـوردن از مـال مـردم قـرآن بـخـوانـد, روز قيامت در حالى بيايد كه چهره اش استخوان است و گوشتى در آن نيست .
ـ پـيـامـبـر خـدا(ص ) : بـدگـويـان و عيبجويان و سخن چينان و كسانى كه افراد بى گناه را بد نام مى كنند, خداوند آنها را به صورت سگ محشور مى كند.
ـ امـام صادق (ع ) : (روز قيامت ) افراد متكبر به شكل مورچه در آورده مى شوند و مردم پيوسته آنها را لگد مى كنند, تا زمانى كه خدا از رسيدگى به حساب بندگان فارغ شود.
ـ چـون روز قـيـامـت شود, آواز دهنده اى بانگ بر آورد كه كجايند كسانى كه از دوستان من روى گـرداندند (يا آنها را از حقوقشان محروم ساختند, يا آنان را ريشخند كردند) پس , گروهى كه در چـهـره شـان گـوشتى وجود ندارد, برخيزند, گفته شود : اينان كسانى هستند كه مؤمنان راآزار دادند و با آنان دشمنى و عناد ورزيدند و به خاطر دينشان ايشان را سخت سرزنش كردند,آن گاه فرمان داده شود كه آنها را به دوزخ برند.
ـ پـيـامـبـر خـدا(ص ) : هـيـچ كـس ما خاندان را دشمن ندارد, مگر اين كه خداوند روز قيامت او راجذامى برانگيزد.
ـ امـام بـاقـر(ع ) : منكران تقدير خدا, از گورهاى خود به صورت بوزينه و خوك به صحراى محشر آورده مى شوند.
