.
ـ امام على (ع ), در نامه اى به مصريان آن گاه كه مالك اشتر را به امارت بر آنها گماشت ,فرمود : از بـنـده خـدا على امير مؤمنان , به مردمى كه چون خداوند در زمينش نافرمانى شد وحقش پايمال گشت , براى او به خشم آمدند.
ـ به ياران خود : شما پيمانهاى خدا را شكسته مى بينيد اما به خشم نمى آييد, در حالى كه ازشكسته شدن پيمانهاى پدرانتان به غيرت مى آييد و ناراحت مى شويد!.
ـ پيامبر خدا(ص ) براى دنيا به خشم نمى آمد اما هرگاه حق او را به خشم مى آورد, هيچ كس او را نمى شناخت و هيچ چيزنمى توانست جلو خشم او را بگيرد تا آن گاه كه انتقام (حق را) مى گرفت .
ـ هر كس سر نيزه خشم را به خاطر خداى سبحان تيز كند, بر نيروهاى باطل چيره شود.
ـ هـر كـه بـا نـابـكاران دشمنى ورزد و براى خدا خشم گيرد, خداوند به خاطر او خشم گيرد و روزقيامت خشنودش گرداند.
ـ مـوسـى (ع ) : پـروردگـارا! كـيـسـتـنـد آن كـسـان تـو كـه در آن روزى كـه هيچ سايه اى جز سـايـه تـونـيـسـت آنـها در سايه عرش تو هستند؟
خداوند به او وحى فرمود : و كسانى كه هرگاه حرامهاى من حلال شمرده شوند, مانند پلنگ زخم خورده خشمناك مى شوند!.
هنگامى كه عثمان ابوذر را به ربذه تبعيد كرد امام على (ع ) براى خداحافظى با او بيرون رفت و به او فـرمود : اى اباذر! تو به خاطر خدا خشم گرفتى پس به همان كسى كه از بهر او به خشم آمدى اميدوار باش اين جماعت بر دنياى خويش از تو ترسيدند و تو بر دين خود از آنهاترسيدى از اين رو, تـو را از خانه ات كوچاندند و به رنج و سختيت در افكندند به خدا سوگند,اگر آسمانها و زمين بر روى بـنـده اى بـسـتـه بـاشـد امـا اين بنده تقواى خدا در پيش گيرد, خداوندبراى او برونشوى مى گشايد پس , با چيزى جز حق همدم مشو و از چيزى جز باطل مگريز.
نـقـل شده است كه وقتى معاويه ابوذر ـ رضوان اللّه عليه ـ را از شام بيرون كرد, عده اى از مردم تا ديـر الـمران با او همراهمى كردند و درآن جا ابوذر با آنان خداحافظى كرد و سفارشهايى نمود, از جـمـلـه فرمود: اى مردم ! در كنار نمازو روزه خود, براى خداى عزوجل نيز, هرگاه كه در زمين نافرمانى شود, به خشم آييد وپيشوايان خود را به بهاى خشمگين كردن خدا خشنود مسازيد و اگر كـارى انـجـام دادنـد كـه بـراى شـمـا آشـنـا نـيـسـت (وبـدعـت اسـت )از ايـشـان دورى ورزيد وازكـارشـان خـرده گيرى كنيد, هر چندشكنجه بينيد و محروم شويد و زجركش شويد, تا آن كه خداى عزوجل خشنود شود.
ـ به ياران خود : شما پيمانهاى خدا را شكسته مى بينيد اما به خشم نمى آييد, در حالى كه ازشكسته شدن پيمانهاى پدرانتان به غيرت مى آييد و ناراحت مى شويد!.
ـ پيامبر خدا(ص ) براى دنيا به خشم نمى آمد اما هرگاه حق او را به خشم مى آورد, هيچ كس او را نمى شناخت و هيچ چيزنمى توانست جلو خشم او را بگيرد تا آن گاه كه انتقام (حق را) مى گرفت .
ـ هر كس سر نيزه خشم را به خاطر خداى سبحان تيز كند, بر نيروهاى باطل چيره شود.
ـ هـر كـه بـا نـابـكاران دشمنى ورزد و براى خدا خشم گيرد, خداوند به خاطر او خشم گيرد و روزقيامت خشنودش گرداند.
ـ مـوسـى (ع ) : پـروردگـارا! كـيـسـتـنـد آن كـسـان تـو كـه در آن روزى كـه هيچ سايه اى جز سـايـه تـونـيـسـت آنـها در سايه عرش تو هستند؟
خداوند به او وحى فرمود : و كسانى كه هرگاه حرامهاى من حلال شمرده شوند, مانند پلنگ زخم خورده خشمناك مى شوند!.
هنگامى كه عثمان ابوذر را به ربذه تبعيد كرد امام على (ع ) براى خداحافظى با او بيرون رفت و به او فـرمود : اى اباذر! تو به خاطر خدا خشم گرفتى پس به همان كسى كه از بهر او به خشم آمدى اميدوار باش اين جماعت بر دنياى خويش از تو ترسيدند و تو بر دين خود از آنهاترسيدى از اين رو, تـو را از خانه ات كوچاندند و به رنج و سختيت در افكندند به خدا سوگند,اگر آسمانها و زمين بر روى بـنـده اى بـسـتـه بـاشـد امـا اين بنده تقواى خدا در پيش گيرد, خداوندبراى او برونشوى مى گشايد پس , با چيزى جز حق همدم مشو و از چيزى جز باطل مگريز.
نـقـل شده است كه وقتى معاويه ابوذر ـ رضوان اللّه عليه ـ را از شام بيرون كرد, عده اى از مردم تا ديـر الـمران با او همراهمى كردند و درآن جا ابوذر با آنان خداحافظى كرد و سفارشهايى نمود, از جـمـلـه فرمود: اى مردم ! در كنار نمازو روزه خود, براى خداى عزوجل نيز, هرگاه كه در زمين نافرمانى شود, به خشم آييد وپيشوايان خود را به بهاى خشمگين كردن خدا خشنود مسازيد و اگر كـارى انـجـام دادنـد كـه بـراى شـمـا آشـنـا نـيـسـت (وبـدعـت اسـت )از ايـشـان دورى ورزيد وازكـارشـان خـرده گيرى كنيد, هر چندشكنجه بينيد و محروم شويد و زجركش شويد, تا آن كه خداى عزوجل خشنود شود.
