.
ـ پـيـامـبـر خدا(ص ) : زمانى بر امت من مى آيد كه زمامدارانشان ستمگرند و علمايشان طمعكارو عـابـدانـشـان ريـاكار و بازرگانانشان رباخوار و زنانشان در پى زيور دنيا و پسرانشان در تزويج در چنين روزگارى (بازار) امت من , مانند كسادى بازارها, كساد و بى رونق است .
ـ زمانى بر مردم مى آيد كه هرگاه دنياى مرد سالم (و تامين ) باشد, به از بين رفتن دينش اهميتى نمى دهد.
ـ زمـانـى بـر مـردم مـى آيـد كـه در آن زمـان مـردم گـرگ هستند بنابراين , اگر كسى گرگ نباشد,گرگها او را مى خورند.
ـ امـام صـادق (ع ) : زمـانـى بـر مـردم مـى آيـد, كـه در آن زمـان چـيـزى كـمـيـابـتـر ازـ ــباـع برادرى همدم وبه دست آوردن درهمى حلال , نيست .
ـ زمانى بر مردم مى آيد كه هر كس دست خواهش به سوى مردم دراز كند زنده مى ماند و هركس خاموش ماند مى ميرد.
ـ پـيـامـبـر خـدا(ص ) : زمانى بر مردم مى آيد, كه اگر نام كسى را بشنوى بهتر از اين است كه او رابـبـيـنـى و اگـر او را بـبـيـنـى بـهـتـر از اين است كه وى را بيازمايى , چه اگر او را بيازمايى حـالاتـى (نـاخـوشـايـنـد) بر تو آشكار كند دين آنها درمهايشان است و هم و غمشان شكمهايشان وقـبـلـه شان زنانشان براى گرده اى نان , خم مى شوند و براى درهم به خاك مى افتند سرگشته ومستند نه مسلمانند و نه ترسا.
ـ امـام على (ع ) : روزگارى دشوار و گزنده بر مردم بيايد كه در آن توانگر مال خويش را به دندان گـيرد (و انفاق نكند) در حالى كه به اين كار فرمان داده نشده بلكه خداى سبحان فرموده است : ((احسان كردن به يكديگر را فراموش نكنيد)) در آن زمان بدان بلند پايه گردند و نيكان به ضعف و خوارى كشيده شوند و با مردمان مضطر و درمانده معامله شود در حالى كه پيامبرخدا از معامله با درماندگان نهى فرموده است .
ـ زمـانى بر مردم بيايد, كه در آن زمان جز سخن چين كسى مقرب و محبوب نباشد و جزنابكار را زيـرك نـشـمـرنـد و جـز با انصاف را ناتوان و زبون ندانند در آن زمان صدقه (و زكات ) راخسارت مى شمارند و صله رحم را منتى كه بر خويشان مى نهند و عبادت را مايه برترى بر مردم .
ـ پيامبر خدا(ص ) : زمانى بر مردم مى آيد كه شكيباى بر دين مانند كسى است كه اخگرى را دركف خويش گرفته باشد, (در آن زمان انسان بايد گرگ باشد و گرنه گرگها او را مى خورند).
ـ سـوگـنـد بـه آن كـه مـرا بـه حـق بـرانـگـيخت , هر آينه زمانى بر مردم فرا رسد, كه شراب را حلال شمرند و نام نبيذ روى آن مى گذارند لعنت خدا و همه فرشتگان و مردم بر آنان باد.
ـ روزگـارى بـر مـردم بـيايد كه قرآن در دلهاى مردم كهنه و فرسوده شود, همچنان كه لباسها بربدنها كهنه و فرسوده مى شود.
ـ زمانى بر امت من بيايد كه علما را جز به لباس نيكو نشناسند و قرآن را جز به صداى خوش و خدا را جـز در مـاه رمضان عبادت نكنند پس , هرگاه چنين زمانى فرا رسد, خداوند فرمانروايى بر آنان مسلط گرداند كه نه علم دارد و نه بردبارى و نه رحم .
ـ زمانى بر مردم مى آيد كه هرگاه دنياى مرد سالم (و تامين ) باشد, به از بين رفتن دينش اهميتى نمى دهد.
ـ زمـانـى بـر مـردم مـى آيـد كـه در آن زمـان مـردم گـرگ هستند بنابراين , اگر كسى گرگ نباشد,گرگها او را مى خورند.
ـ امـام صـادق (ع ) : زمـانـى بـر مـردم مـى آيـد, كـه در آن زمـان چـيـزى كـمـيـابـتـر ازـ ــباـع برادرى همدم وبه دست آوردن درهمى حلال , نيست .
ـ زمانى بر مردم مى آيد كه هر كس دست خواهش به سوى مردم دراز كند زنده مى ماند و هركس خاموش ماند مى ميرد.
ـ پـيـامـبـر خـدا(ص ) : زمانى بر مردم مى آيد, كه اگر نام كسى را بشنوى بهتر از اين است كه او رابـبـيـنـى و اگـر او را بـبـيـنـى بـهـتـر از اين است كه وى را بيازمايى , چه اگر او را بيازمايى حـالاتـى (نـاخـوشـايـنـد) بر تو آشكار كند دين آنها درمهايشان است و هم و غمشان شكمهايشان وقـبـلـه شان زنانشان براى گرده اى نان , خم مى شوند و براى درهم به خاك مى افتند سرگشته ومستند نه مسلمانند و نه ترسا.
ـ امـام على (ع ) : روزگارى دشوار و گزنده بر مردم بيايد كه در آن توانگر مال خويش را به دندان گـيرد (و انفاق نكند) در حالى كه به اين كار فرمان داده نشده بلكه خداى سبحان فرموده است : ((احسان كردن به يكديگر را فراموش نكنيد)) در آن زمان بدان بلند پايه گردند و نيكان به ضعف و خوارى كشيده شوند و با مردمان مضطر و درمانده معامله شود در حالى كه پيامبرخدا از معامله با درماندگان نهى فرموده است .
ـ زمـانى بر مردم بيايد, كه در آن زمان جز سخن چين كسى مقرب و محبوب نباشد و جزنابكار را زيـرك نـشـمـرنـد و جـز با انصاف را ناتوان و زبون ندانند در آن زمان صدقه (و زكات ) راخسارت مى شمارند و صله رحم را منتى كه بر خويشان مى نهند و عبادت را مايه برترى بر مردم .
ـ پيامبر خدا(ص ) : زمانى بر مردم مى آيد كه شكيباى بر دين مانند كسى است كه اخگرى را دركف خويش گرفته باشد, (در آن زمان انسان بايد گرگ باشد و گرنه گرگها او را مى خورند).
ـ سـوگـنـد بـه آن كـه مـرا بـه حـق بـرانـگـيخت , هر آينه زمانى بر مردم فرا رسد, كه شراب را حلال شمرند و نام نبيذ روى آن مى گذارند لعنت خدا و همه فرشتگان و مردم بر آنان باد.
ـ روزگـارى بـر مـردم بـيايد كه قرآن در دلهاى مردم كهنه و فرسوده شود, همچنان كه لباسها بربدنها كهنه و فرسوده مى شود.
ـ زمانى بر امت من بيايد كه علما را جز به لباس نيكو نشناسند و قرآن را جز به صداى خوش و خدا را جـز در مـاه رمضان عبادت نكنند پس , هرگاه چنين زمانى فرا رسد, خداوند فرمانروايى بر آنان مسلط گرداند كه نه علم دارد و نه بردبارى و نه رحم .
