عالمان اسلامي گناهان را بر دو گونه تقسيم نموده اند: گناهان كبيره (بزرگ) و گناهان صغيره (كوچك)..
اين تقسيم بندى از قرآن و روايات سرچشمه گرفته است ؛ در قرآن چنين مى خوانيم: اگر از گناهان كبيره اى كه از آن نهى شده ايد، اجتناب كنيد، گناهان كوچك شما را مى پوشانيم وشما را در جايگاه خوبى وارد مى سازيم . (نساء، 31)
و در جاى ديگر آمده است: و كتاب (نامه اعمال ) در آنجا گذارده شود، گنهكاران را مى بينى كه از آنچه در آن است ، ترسان و هراسناكند، و مى گويند: اى واى بر ما، اين چه كتابى است كه هيچ عمل كوچك و بزرگى نيست ، مگر اينكه آن را شماره كرده است ؟ (كهف، 49)
 و درباره ى بهشتيان مى خوانيم: مواهب آخرت ، جاودانه است براى آنانكه از گناهان بزرگ و كارهاى زشت پرهيز مى كنند. (شوري، 38)
از اين آيات به روشنى استفاده مى شود، كه گناهان ، دو گونه اند: كبيره و صغيره و همچنين استفاده مى شود بعضى از گناهان ، بدون توبه حقيقى بخشودنى نيست ، ولى بعضى از آنها بخشودنى است .
امام على عليه السلام در گفتارى فرمود: گناهان بر سه گونه اند: گناه بخشودنى و گناه نابخشودنى و گناهى كه براى صاحبش ، هم اميد بخشش داريم و هم ترس از كيفر.
سپس فرمود: اما گناهى كه بخشيده است ، گناه بنده اى است كه خداوند او را در دنيا كيفر مى كند و در آخرت كيفر ندارد. در اين صورت خداوند حكيم تر و بزرگوارتر از آن است كه بنده اش را دو بار كيفر كند.
اما گناهى كه نابخشودنى است ، حق الناس است يعنى ظلم بندگان نسبت به همديگر كه بدون رضايت مظلوم بخشيده نمى شود
و اما نوع سوم ، گناهى است كه خداوند آن را بر بنده اش پوشانده ، توبه را نصيب او نموده است ، و در نتيجه آن بنده هم از گناهش هراسان است و هم اميد به آمرزش پروردگارش دارد، ما نيز درباره ى چنين بنده اى ، هم اميدواريم و هم ترسان . (بحار الانوار، ج6، ص29)

ﺧﺪﺍﻱِ ﻣﻦ ﻧﻪ ﺩﻭﺭِ ﮐﻌﺒﻪ ﺍﺳﺖ؛
ﻧﻪ ﺩﺭ ﮐﻠﻴﺴﺎ؛
ﻧﻪ ﺩﺭ ﻣﻌﺒﺪ؛
ﺧﺪﺍﻱِ ﻣﻦ ﻫﻤﻴﻨﺠﺎﺳﺖ
ﮐﻨﺎﺭِ ﺗﻤﺎﻡِ
ﺩﻟﻮﺍﭘﺴﻲ ﻫﺎﻳﻢ؛
ﺑﻐﺾ ﻫﺎﻳﻢ؛
ﺧﻨﺪﻩ ﻫﺎﻳﻢ؛
ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻦ ،
ﻧﻤﻲ ﺗﺮﺳﺎﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺁﺗﺶ
ﺍﻣــــﺎ ؛
ﻣﻲ ﺗﺮﺳﺎﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ
ﺷﮑﺴﺘﻦِ ﺩﻟﻲ،
ﺍﺷﮏ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻲ،
ﻧﺎ ﺣﻖ ﮐﺮﺩﻥِ ﺣﻘﻲ،
ﺧﺪﺍﻱِ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﺪ ﻣﺮﺍ
ﻫﺮﺟﺎ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﻢ
ﻣﻲ ﻓﻬﻤﺪ ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﻫﺮ ﺯﺑﺎﻧﻲ ﮐﻪ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ
ﺧﺪﺍﻱِ ﻣﻦ ﺣﻮﺍﺳﺶ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﺴﺖ ،
ﺧﺪﺍﻱِ ﻣﻦ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﻫﻴﭻ ﻧﻤﻲ ﺗﺮﺳﺎﻧﺪ
ﺟﺰ ﺑﻲ ﻓﮑﺮ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﻭ
ﺭﻧﺠﺎﻧﺪﻥِ ﺩﻟﻲ
ﺧﺪﺍﻱِ ﻣﻦ،
ﺧــــﺪﺍﻱِ ﺗﻤﺎﻡِ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﺳﺖ..

{ نوشته ی زیبا از دکتر شریعتی }

ﺧﻮﺍﺏ ﻣﯽ ﺩﯾﺪﻡ ﺷﺐ ﻣﺮﮒ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ
ﻓﺼﻞ ﭘﺎﯾﯿﺰ ﮔﻞ ﻭ ﺑﺮﮒ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ
ﻏﺴﻞ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﮐﻔﻦ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪﻧﻢ
ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﻗﺒﺮ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﺑﺎﻧﺪﻧﻢ
ﺯﯾﺮ ﺗﻞ ﺧﺎﮎ ﻧﺎﭘﯿﺪﺍ ﺷﺪﻡ
ﻫﻤﺮﻫﺎﻥ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺪﻡ
ﺍﺯ ﻧﻬﯿﺐ ﺗﺮﺱ ﺍﻋﻀﺎﯾﻢ ﮔﺮﻓﺖ
ﻟﺮﺯﻩ ﺍﺯ ﻭﺣﺸﺖ ﺳﺮﺍﭘﺎﯾﻢ ﮔﺮﻓﺖ
ﺑﻌﺪ ﭼﻨﺪﯼ ﺑﺎﺯ ﺷﺪ ﭼﺸﻢ ﺗﺮﻡ
ﺩﻭ ﻣﻠﮏ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﺎﻻﯼ ﺳﺮﻡ
ﺁﻥ ﯾﮑﯽ ﺑﺎ ﻗﻬﺮ ﺳﺮﮐﺶ ﺁﻣﺪﻩ
ﺍﯾﻦ ﯾﮑﯽ ﺑﺎ ﮔﺮﺯ ﺁﺗﺶ ﺁﻣﺪﻩ
ﺁﻥ ﯾﮑﯽ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺍﺯ ﺭﺑﺖ ﺑﮕﻮ
ﺍﯾﻦ ﯾﮑﯽ ﻣﻴﮕﻔﺖ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺗﻮ ﮐﻮ
ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﮔﻔﺘﻢ ﻋﺬﺍﺑﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ
ﺍﺯ ﺷﺮﺍﺭ ﺧﺸﻢ ﺁﺑﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ
ﻭﺍﯼ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻗﻠﺐ ﻣﻦ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺩﺭﻧﺪ
ﻋﻨﻘﺮﯾﺒﻢ ﺳﻮﯼ ﺁﺗﺶ ﻣﯽ ﺑﺮﻧﺪ
ﺯﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﯾﯽ ﺣﺰﯾﻦ
ﭘﺲ ﮐﺠﺎﯾﯽ ﯾﺎ ﺍﻣﯿﺮﺍﻟﻤﻮﻣﻨﯿﻦ
ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﻧﻮﺭﯼ ﺑﻪ ﻗﻠﺒﻢ ﭼﯿﺮﻩ ﺷﺪ
ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯼ ﺧﯿﺮﻩ ﯼ ﻣﻦ ﺧﯿﺮﻩ ﺷﺪ
ﺁﻣﺪ ﺁﻗﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﯾﮑﺴﺮ ﻧﻮﺭ ﺑﻮﺩ
ﻗﺒﺮ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻧﻮﺭ ﮐﻮﻩ ﻃﻮﺭ ﺑﻮﺩ
ﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﺍﺫﻥ ﺣﻖ ﺍﻣﺪﺍﺩﺵ ﮐﻨﯿﺪ
ﺑﺎ ﺗﻮﻻﯼ ﻣﻦ ﺁﺯﺍﺩﺵ ﮐﻨﯿﺪ
ﮔﺮﭼﻪ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﻡ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ
ﻟﯿﮏ ﻋﻤﺮﯼ ﺭﯾﺰﻩ ﺧﻮﺍﺭﻡ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ
ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺩﺭ ﻫﯿﺌﺖ ﻣﻦ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮﺩ
ﺑﺎﺭﻫﺎ ﺑﺮ ﻏﺮﺑﺖ ﻣﻦ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮﺩ
ﺩﺭ ﻋﺰﺍﯼ ﻫﻤﺴﺮﻡ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺯﺩ
ﻟﻄﻤﻪ ﻫﺎ ﺑﺮﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﯿﺪﺍﺩ ﺯﺩ
ﺍﯾﻨﮏ ﺍﯾﻦ ﺑﻨﺪ ﮐﻔﻦ ﺭﺍ ﻭﺍ ﮐﻨﯿﺪ
ﺗﺎ ﭘﻼﮎ ﻋﺸﻖ ﺍﻭ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﻨﯿﺪ
ﯾﮏ ﮐﺒﻮﺩﯼ ﻫﺴﺖ ﺭﻭﯼ ﺳﯿﻨﻪ ﺍﺵ
ﺣﺎﮐﯽ ﺍﺯ ﺩﺭﺩ ﻭ ﻏﻢ ﺩﯾﺮﯾﻨﻪ ﺍﺵ
ﺍﺯ ﺍﻭﺍﻥ ﮐﻮﺩﮐﯽ ﺑﺎﺷﻮﺭ ﻭ ﺷﯿﻦ
ﺳﯿﻨﻪ ﺯﻥ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﻣﯿﺰﺩ ﯾﺎﺣﺴﯿﻦ
العبد

برای دشمنان شیعه آرزوی موفقیت کردن. نمی دانم بخندم یا گریه کنم