یا صاحب الزمان . . .

همه پز مخاطب خاصشونو میدن منم گفتم چرا من ندم...

مخاطب خاص من خیلی تکه اصلا تو دنیا فقط یدونست

 چندین بار رابطم باهاش بهم خورده اما با بزرگواری منو بخشیده

هزاران بار رنجوندمش اما هیچی بهم نگفته

هر وقت اراده کنم در دسترسه

هر وقت باهاش تنها میشم کلی حال میکنم

خدا . . .

مطمـئن باش که خداوند تو را عاشقانه دوست دارد ؛

چون در هر بهار برايت گل مي فرستد و هرروز صبح آفتاب را به تو هديه مي کند ..

به ياد داشته باش که پروردگار عالم با اين که مي تواند در هر جائي از دنيا باشد ،

قلــب تو را انتخاب کرده و تنها اوست که هر وقت بخواهي چيزي بگوئي ، گوش مي کند ...

بیان نورانی علی بن أبیطالب(علیه السلام) در عهدنامه مالک نشان می دهد که بیگانگان اول دین را مصادره کردند. یعنی قرآن را در اختیار خود قرار دادند ،احادیث نبوی را در اختیار خود قرار دادند. کاری که کلیسا نسبت به انجیل کرده بود، ایشان درباره قرآن کردند. چون احادیث شفاف و روشن بود و رسول گرامی (صلی الله علیه و آله و سلم) به خوبی احکام را تبیین کرده بود، قدرت مصادره کردن احادیث را نداشتند ،لذا جلوی نقل احادیث را گرفتند. حضرت به مالک فرمود：إنَّ هذَا الدّینْ کانَ أسِیراً فِی أیدِی الأشرارْ یُعْمَلُ فیهِ بِالهَوی وَ یُطلَبُ بِهِ الدُّنیا (نامه ۵۳). مالک! این دین به مصادره بیگانگان در آمده ،و این دین را به اسارت برده اند. هرچه خواستند به نام دین با مردم در میان می گذاشتند ،به نام دین علیه دین تلاش کردند...
اینکه امام راحل (ره) فرمود：ما اسلام ناب داریم نه اسلام آمریکایی ،به این دلیل بود که اسلام آمریکایی همان اسلام #اسیر شده است! سالار شهیدان (علیه السلام) دید بعد از جریان حضرت امیر و امام مجتبی (علیهما السلام) و روی کار آمدن یزید ،این اسلام مصادره شد. مردم یک نمازی می خواندند ،اما نماز #اسارت_گونه. نمازی که تنهی عن الفحشاء والمنکر! نبود.
کسی که حق حرف ندارد، #اسیر است؛ کسی که قدرت بیان دارد و می تواند کاری انجام بدهد ،آزاد است. نماز آن است که تنهی عن الفحشاء والمنکر (عنکبوت /۴۵) باشد اما نمازی که کاری از او ساخته نباشد ؛یک نماز #اسیر است ، نه نماز #امیر ... در جامعه ای که اگر شما به دیگری خیرخواهانه تذکر بدهید ،امر به معروف بکنید ،نهی از منکر می کنید ؛به شما بگویند：به شما چه! این معنایش آن است که نماز در جامعه هست اما یک #نماز_اسیر است، نه #نماز_امیر...


آیت الله جوادی آملی ،کتاب الف (بریده هایی از تفسیر کلام وحی در بیان آیت الله جوادی آملی)،ص۳۱.