یک مدت لطیفه هایی رواج پیدا کرد به اسم لحظه ای شاد زیستن با چاشنی توهین به قومیت ها از لر و ترک گرفته تا رشتی و جدیدا شیرازی ! بماند رونق بازارش گرفته و توهین به مشاهیر ایرانی ذهن های جاهلانی که ندای کوروش دوستی شان گوش فلک را کر میکند آیا امثال باباطاهر عریانی از افتخارات ما ایرانیان نیست که چنان بر طبل جاهلیت خویش می‌کوبند و منتشر می کنند خنده های جاهل وار خود را !!؟
از همه تلخ تر جدیدا موجی از تلخندهایی به اسم همسر فلان به همسر شهدا رسیده اند چیزی که اصلا قابل قبول نیست ! در جواب به سوال آیا بی حرمتی به نام شهدا در کجای دنیا جایز است جوابی جز اینکه ما برای لبخند(بخوانید تلخند) منتشر نمیکنیم و قصد توهین نداریم رو به رو می شویم !!!!! آیا این توجیهات قابل قبول است؟ بزرگان و مقدسات را به تمسخر گرفتن؟ حال بماند توهین به انبیاء بزرگوار راهم رواج می دهند و اما بی خبر از منبعی که این دست تلخندها تغذیه می شوند ...!!!
خدایا ملت متمدن ما به کجا میروند !!!!؟
خدایا تا به کجا بی فرهنگی!!!؟
بیاییم با هم بخندیم نه به هم .... نه به مقدسات ! نه به پیامبران! نه به مشاهیر و نه به شهدا ....!!!

چاه مسجد جمکران پر شده است از نامه هایی که نوشتند:

یا امام زمان...
فلانیو میخوام تورو خدا
خونه میخوام
کار میخوام
قبولی کنکور
بچه دار نمیشم
مشکل دارم
و...
تازه میفهمم چرا آمدنت دیر شده است...

شور حسین است چه ها می کند…
هر که هستیم و هر چه هستیم در یک چیز مشترکیم: بی سر و سامان حسین ایم.
آرزویمان یکی است و آن هم زائر اربعین حسین بودن.
دردمان یکی است و آن هم جاماندن از کاروان روان و در التهاب زینب کبری…
سوزمان یکی است و آن هم نداشتن پر پرواز تا حریم حرم سید الشهداء…
و در این کم سعادتی همه به این ندا دلخوش کرده ایم که فرمود:
مَن زارَ عَبدُالعظیم بِری کَمَن زارَ الحُسَین بِکَربلاء
“هر کس حضرت عبدالعظیم را در شهر ری زیارت کند مانند این است که امام حسین علیه السلام را در کربلا زیارت کرده است.”