زبان تنها عضویست که

  هم رنج بی پایان به همراه دارد

  وهم گنج بی پایان

واژه ها تنها کارشان توصیف زیبایی نیست

تنها کارشان بیان مهرورزی نیست

تنها کارشان رقصیدن در شعرها و نشستن بر دل ها نیست

واژه ها گاهی سنگ دل می شوند، و

چنان خشن و بی رحم و بی انصاف بر روح و جان

کسی چنگ می اندازند که هزاران مرهم نیز نمیتواند

عمق خراشش را التیام بخشد

کاش مواظب شیطنت واژه ها باشیم

شاید آدمها شکننده تر از آن باشند که می پنداریم…

اَللّهُــمَّ عَجِّــل لِـوَلیِّــکَ الفَــرَج

چه ظالمانه یادمان میرود که هستی،

ما که روزی مان را ازسفره تو می بریم و می خوریم.

میدانم گناه هم که میکنیم،

باز دلت نمی آید نیمه شب در نماز دعایمان نکنی!

یا صاحب الـــزمـــان شــرمنده ایم . . .

اَللّهُــمَّ عَجِّــل لِـوَلیِّــکَ الفَــرَج

خدایا: من لذت گناه راترک میکنم،

در مقابل تو تحریم لذت مناجات را از من بردار...

خدایا：من پناهگاه شیطان راترک میکنم،

ودر مقابل تو پناهگاه امن خودت را به من بده.

ما که از عشق حسین (ع) دم میزنیم

کوچه ها را رنگ ماتم میزنیم

پس چرا هر لحظه با رفتار خود

بر دل صاحب زمان (عج) غم میزنیم

سخت است جدا شدن از شهر خاطره های پیامبر؛

اما تو «رضا» شده ای به رضای الهی؛

غریب آمده ای تا اسلام را از غربت بیرون بیاوری،

تا غریبه ها را آشنا کنی با هم.

کبوتران مسافر را بنگر؛

رنج دوری را به جان می خرند تا نزدیک باشند به تو؛

کسی که تو را دارد، غریب نخواهد شد.

چشم ها در ایوان طلای تو، مثل گمشده ها به اصل خویش،‌

به روزگار وصل خویش بازمی گردند.

سناباد طوس، ‌منزلی شده است تا هر کسی خودش را دوباره بیابد.

 آدمی، غریب است در این دنیا و تو امام غریبانی؛

آدمی مسافر است و تو کاروان سالارِ مسافران عشق؛

با ما بمان تا از رواق های تو، به دروازه های ملکوت برسیم.