به گزارش خبرنگار فارس، مادر شهید «بهروز صبوری» که پیکر فرزندش پس از حدود 32 سال شناسایی شده، در معراج شهدا حاضر شد و به خبرنگاران گفت: امروز در بهشت زهرا(س) و سر مزار پدر بهروز بودم که به من خبر دادند پیکر بهروز شناسایی شده است. ابتدا باور نکردم ولی وقتی گفتند که از معراج شهدا تماس می‌گیرند، باور کردم که دیگر انتظارم به پایان رسیده است.

وی ادامه داد: سال‌ها قبل وقتی که خیلی بی‌تابی می‌کردم، یک شب بهروزم را در خواب دیدم که گفت این قدر بی‌تابی نکن و از من هم نخواه که بیایم. من هم از آن موقع دیگر گریه نکردم و هر موقع که اشکی می‌ریختم تنها برای فرزندان امام حسین(ع) بود.

وی اظهارداشت: امروز که پیکر بهروزم شناسایی شد، دیگر در دنیا آرزویی ندارم. اگرچه مقدار کمی استخوان از پیکر فرزندم باقی است، اما همین به من دلداری می‌دهد و برایم یک دنیا ارزش دارد.

وی عنوان داشت: در خانه‌مان موزه‌ای درست کرده‌ام و عکس‌ها و وسایل پسرم را در آن گذاشته‌ام. الان که دیگر فرزندم مزار دارد، آن موزه را جمع می‌کنم و بر سر مزارش حاضر خواهم شد.

وی در پاسخ به سوالی درباره اینکه چه حرفی با مادران مفقودالاثر دارد؟ گفت: همه ما باید صبر کنیم. آنها هم باید صبر کنند اگرچه بسیار بسیار سخت است.

به گزارش فارس، بازمانده پیکر شهید بهروز صبوری در سال 89 در دانشگاه خلیج فارس بوشهر به عنوان شهید گمنام دفن شده بود و هویت وی پس از انجام بررسی‌ها مشخص شد.

در صورت رضایت ولی شهید، پیکر وی به تهران منتقل خواهد شد.

به گزارش جهان نیوز، هشتم اسفند ماه، مصادف است با ۲۷ امین سالروز شهادت حاج حسین خرازی، فرمانده لشگر۱۴ امام حسین(ع). این فرمانده دلاور، از نخستین روزهای آغاز جنگ تحمیلی تا زمان شهادتش در سال ۱۳۶۵، در خطوط مقدم نبرد حاضر بود و رزمندگان اصفهانی، خاطرات بسیاری از حماسه سازی های او در سینه دارند.
عکسی که می بینید، حاج حسین خرازی را در سفری سیاحتی به شهرستان"کوهرنگ" نشان می دهد و ایشان لباس سنتی مردم این شهرستان را به تن کرده اند.

ای سرو پا......دست من بی سرو پا رو هم بگیر

اللهم عجل لولیک الفرج

گروهی از جوانان دهه ی 60، به قصد زیارت بارگاه حضرت «ثامن الائمه» (صلوات الله علیه) در «میدان راه آهن» تهران حاضر شده و عکسی به یادگار برداشته اند.

از هشت نفری که در عکس حاضر هستند، هفت نفر در سال های دفاع مقدس، خلعت شهادت پوشیدند.
بی انصافی است اگر دلمان به حال آن یک نفر که از جمع رفیقان جامانده است، نسوزد. بی چاره آن یک نفر.