تصویر قشنگی است که در صحنه محشر
ما دور حسینیم و بهشت است که مات است

حسین فریاد می‌زند: "هل من ناصر ینصرنی؟"
و من درحالی که نمازم قضا شده است می‌گویم:
لبیک یا حسین! لبیک...
حسین نگاه می‌کند لبخندی می‌زند و به سمت دشمن تاخت می‌کند...
و من باز می‌گویم:
لبیک یا حسین! لبیک...
حسین شمشیر می‌خورد، من دل مادرم را می‌شکنم و می‌گویم:
لبیک یا حسین! لبیک...
حسین سنگ می‌خورد، من در مجلس غیبت نشسته و می‌گویم:
لبیک یا حسین! لبیک...
حسین از اسب به زمین می‌افتد، عرش به لرزه در می‌آید و من در پس نگاه های حرامم فریاد میزنم...
لبیک یا حسین ! لبیک...
حسین رمق ندارد باز فریاد می‌زند:
هل من ناصر ینصرنی؟
من محتاطانه دروغ میگویم و باز فریاد می‌زنم:
لبیک یا حسین! لبیک...
حسین سینه اش سنگین شده است، کسی روی سینه است، حسین به من نگاه می‌کند...
می‌گوید: تنهایم یاریم کن...
من گناه می‌کنم و باز فریاد می‌زنم: لبیک...
خورشید غروب کرده است...
من لبخندی می‌زنم و می‌ویم:
اللهم عجل لولیک الفرج...
به چشمان مهدی خیره می‌شوم و می‌گویم:
"دوستت دارم، تنهایت نمی‌گذارم..."
مهدی به محراب می‌رود و برای گناهان من طلب مغفرت می‌کند...
مهدی تنهاست... حسین تنهاست...
من این را میدانم اما ...
وای برمن که باز هم غفلت می‌کنم..