من که از خویشتن خویش رهایم چو نسیم
به سر ِ زلف ِ تو پابندم اگر بگذارند
عـده ای تشنـه ی آغوش ِ توأنــد، امـا مـن
به تماشای تو خرسندم اگر بگذارند
جـانماز ِ من از خود شده پیشانی توسـت
مردم ِ مه زده یک چندم اگر بگذارند