آیا ما این گونه‌ایم؟
اگر می بینی #علی (ع) که گُردها را به زمین می دوزد، وقتی #زهرایش(س) را به #خاک می کشند و #سیلی می زنند، #ساکت است و وقتی هم که زهرا (س) می گوید: شنیده ام به تو #سلام نمی کنند، می گوید: فاطمه جان! جواب سلامم را هم نمی دهند، این چیزی جز اخبات و تواضع علی (ع) نیست.
اینها #حقیقتهایی است که ما نمی توانیم آنها را بفهمیم. نمی دانیم کدام یک عظیمتر است. وقتی عظمتی خُرد می شود، این خرد شدن، خیلی بزرگتر از آن موقعی است که او سرپاست.
در مورد #مشیِ-امیرالمؤمنین (ع)- کسی که #عزیز-عالم و قادر و نیرومند است و لااقل باید برای خود و #ناموس و غیرتش، عزت و شخصیت را بخواهد- دقت کنید که چطور وقتی بلاها بر او نازل و فتنهها بر او جاری می شد، ذلتها را در راه خدا عزت می دانست و می خرید.
#شمشیر-علی بیست و چند سال در #غلاف بود. مدتی بود که مالک صدای علی را نشنیده بود. می گویند وقتی حضرت در جنگ صفّین حمله می کند، خود اصحاب از طنین صدای او وحشت می کنند.
چطور این عزیز، سالهای سال، آن طور در خانه بنشیند؟! خیلی سخت است! چه محبتی، چه لینتی، چه قدرتی باید در علی (ع) باشد که این گونه عمل کند!
گاهی که انسان توجهی پیدا می کند و نماز شبی می خواند و حالی پیدا می کند، دیگر با کسی معاشرت نمی کند. همه را بد و پایین می داند و فقط میخواهد با ملائک همنشین باشد؛ در حالی که آنهایی که نه سرشان که پایشان از افلاک بالاتر است، معاشر و محبّ و مهربانند و «لا یَخافُونَ لَوْمَةَ لائمٍ»[1] می شوند و خوفی ندارند.
#عظمت-علی (ع) را ببینید که چقدر #منکسر، ذلیل، لیّن، خاشع و متواضع است؛ آن هم نه یک سال، بلکه بیست و چند سال. و همه اینها به خاطر این است که دین #رسول-اللَّه ثابت بماند و #استمرار پیدا کند.
1] مائده، 54.
ادامه مطلب
نوشته شده در تاريخ چهارشنبه 13 اسفند 1393 ساعت 6:21 AM | نظرات (0)
RSS
