هشدار به منتظران ظهور
منتظران امام زمان علیه السلام نباید مثل اهل کتاب باشند که با طولانی شدن غیبت، تصور کنند تا زمان تحقق وعده الهی خیلی فاصله است و منتظر بازگشت حجّت خداوند نشوند.
اهل كتاب همه يك دل در انتظار ظهور پیامبر اسلام صلی الله علیه و اله بودند، ولى بعد از ظهور او و نزول كتاب آسمانيش در دين خدا اختلاف كردند و با او به مقابله و ستيز برخاستند. ما هم ادعا داریم منتظر امام زمان علیه السلام هستیم و آماده ایم در رکاب حضرت باشیم،اما هنگام ظهور امام علیه السلام، آیا آمادگی داریم؟ از این رو خداوند در قرآن به منتظران امام زمان علیه السلام هشدار می دهد و می فرماید: «أَ لَمْ يَأْنِ لِلَّذِينَ آمَنُوا أَنْ تَخْشَعَ قُلُوبُهُمْ لِذِكْرِ اللَّهِ وَ ما نَزَلَ مِنَ الْحَقِّ وَ لا يَكُونُوا كَالَّذِينَ أُوتُوا الْكِتابَ مِنْ قَبْلُ فَطالَ عَلَيْهِمُ الْأَمَدُ فَقَسَتْ قُلُوبُهُمْ وَ كَثِيرٌ مِنْهُمْ فاسِقُون آيا وقت آن نرسيده است كه دل هاى مؤمنان در برابر ذكر خدا و آنچه از حق نازل كرده است خاشع گردد؟ و مانند كسانى نباشند كه در گذشته به آنها كتاب آسمانى داده شد (مانند يهود و نصارى) سپس زمانى طولانى بر آنها گذشت (و خداوند را فراموش كردند) و قلبهايشان قساوت پيدا كرد، و بسيارى از آنها گنهكارند».(حدید/16)
امام صادق علیه السلام می فرماید: «این آیه درباره مردم زمان غیبت نازل شده و «أمد» به معنای زمان غیبت است».
ویژگی اهل کتاب چه بود که قرآن درباره آن به ما هشدار می دهد؟
آنان دوبار در آزمون «انتظار»، مردود شدند:
1. حضرت موسی علیه السلام به بنی اسرائیل گفت: «من به میعاد الهی می روم و برادرم هارون در میان شماست؛ از او پیروی کنید تا من برگردم.»(اعراف/142). هنگامی که حضرت موسی علیه السلام بعد از سی روز نیامد، بنی اسرائیل به دنبال سامری رفتند و گوساله پرست شدند! در واقع، آنان به وعده خداوند و پیامبرش اطمینان نداشتند. آنان باید هم چنان منتظر می ماندند و به این امر توجه می کردند که در این تأخیر، حکمتی نهفته است. خداوند متعال در قرآن می فرماید: موسی خشمگین و اندوهناک به سوی قوم خود بازگشت و گفت: ای قوم من، مگر پروردگارتان وعده نیکویی به شما نداد؟! آیا مدت جداییِ من از شما به طول انجامید، یا می خواستید غضب پروردگارتان بر شما نازل شود که با وعده من مخالفت کردید؟!(اعراف/50).
2. مژده و نوید ظهور خاتم الانبیاء صلی الله علیه و آله به اهل کتاب داده شده بود و آن ها موظف بودند با ظهورش به او ایمان بیاورند، اما هنگامی که انتظار، طولانی شد ناامید شده و به جای اطمینان به وعده الهی، دچار قساوت قلب شده و دنبال هوا و هوس و دنیاطلبی رفتند و موعود خود را به کلی فراموش کردند.
پیام مهم آیه بالا این است که از اهل کتاب عبرت بگیریم و با طولانی شدن زمان غیبت، هرگز دچار قساوت قلب نشویم، بلکه در برابر حکم خداوند، که در قرآن و بیانات نورانی اهل بیت علیهم السلام بیان شده است، مطیع و فرمان بردار بوده و هرگز دچار سستی نشویم.
از حضرت امیر علیه السلام نقل شده است: «برای قائم ما غیبتی است که زمان آن طولانی است...! کسی که در این دوران بر دینش ثابت قدم بماند و به خاطر طولانی شدن غیبتِ امامش، دچار قساوت قلب نشود، در روز قیامت با من خواهد بود». توضیح این که، در دوران غیبت امام، بسیاری از مردم با فراموش کردن امام خود و وظیفه ای که در برابر او دارند، دچار دنیاگرایی می شوند و هر کسی سعی می کند در مسابقه رفاه و تجمل از دیگران عقب نماند. در چنین دورانی، اگر کسی قلبش هم چنان پذیرای دستورات الهی و تمام سعیش پیروی از امام زمانش باشد، در قیامت با اهل بیت علیهم السلام خواهد بود؛ انسان عاقل باید بیندیشد که آیا در عالم هستی، پاداش و درجه ای بالاتر از این وجود دارد که انسان در زندگیِ ابدی خود، هم نشین اهل بیت علیهم السلام شود؟
بنابر این منتظران امام زمان علیه السلام نباید مثل اهل کتاب باشند که با طولانی شدن غیبت، تصور کنند تا زمان تحقق وعده الهی خیلی فاصله است و منتظر بازگشت حجّت خداوند نشوند.
یادداشت : علی کفشگر فرزقی
منبع:
قافله سالار : امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف از منظر قرآن، محمود اباذری، ص: 75
سيماى حضرت مهدى (عليه السلام) در قرآن، هاشم بن سليمان بحرانى، ص: 449
